rüzgârın yırtık yeri

saçlarında şimşek parçaları
dilinde kırağı,
sen kimin yetimisin
kimi bekliyorsun durduğun yerde?
sağır bir günün sonunda
dilsiz bir gece sarıp sarmalıyar seni, gökyüzü gıcırtıyla kapanıyor üstüne.
bak ömrün yarılandı
karanlığı kullanmayı öğrenmelisin.
yazısı akmış ıslak bir sayfa elinde, yara bere içinde morarıyor şiirlerin.
artık tutunacak kimsen kalmadı, nasıl biliyorsan öyle düğümle zamanı.
bütün ölümleri gör
birini evlat edin kendine.
oysa sen, boş bir kabın taş darası, yine de denkleştirip gidiyorsun hayatı.
tuzağa yem, hançere bağ oluyorsun.
zehire katıyorlar seni, şair ne duruyorsun?
gemilere bin, trenlere atla, kimsenin umursamadığı
hiçbir işe yaramayan
kaldır şu gereksiz tanıklığı ortadan.
ne kadar tıkasan kulaklarını, duymamaya çalışsan
göğsünde bir titreşimdir konuşmaları.

görmesen seslerden anlıyorsun kazdıkları çukuru, ördükleri duvarı.
çakılısın buzdan çivilerle
boynu bükük bir haçın üstüne.
yerde buluyorsun kendini her sabah
yeniden gerilmek üzere.
saçlarında şimşek parçaları, dilinde kırağı
daha ne bekliyorsun durduğun yerde?