sevdiğin birinin seninle zorla konuştuğunu fark ettiğin an

hep öyle olur. ilk haftalarda umutludur kızcağızımız. 'bu herifi yola getiririm' düşüncesinin aslında yetiştiği kültürde hiç yeri yoktur. yabancı-vahşi bir coğrafyadır, onun ise bulunduğu semt sakindir. sevdiğine sarılıp geleceğe umutla bakmak istiyordur 1 metre kare balkonundan.

sıkışmıştır hareketsiz geçen gün yapraklarına. instagram mahvetti herkesi bu kızcağızı da öyle. herkes eğleniyor, geziyor, çılgın işlere vakit ayırabiliyorken o günlerini 5 cm bir telefon ekranına hapsolmuş, pijaması ve bakımsız kalan saçlarıyla dağınık odasında bir hayaletten farksız hissetmediği her an boğuluyor gibi hissediyordur.

artık gündüzleri cansız geceleri tek oturuşta 5 sezon dizi izleyen bir püreye dönüşmüştür.

bir şey lazım ama ne!!

derken lucifer denilen şeytanla bir şekilde, hayatta boğulduğunu hisseden her cansız insanın sığınabileceği neresi varsa orada tanışmıştır. luci gibilerin avlanma bölgesine ayak basmış sıradan bir kurban...

belki o avcıydı belki de luci. kimbilir.. başta hiçbir şeyi bilemezsin.

günlerin tekrar eden kasvetli havası puff diye dağılıp gökkuşağı açmıştır birden. bu herif çok eğlenceli, seksi ve heyecanlı gelmiştir gözüne. yeniden saçlarını kremleyip, epilasyona başlamıştır. ilk defa sabah erken kalkıyordur aylardan sonra..

ne yapıp ne edip 'sadık' adam ederim hegemonyası, onu kendime bağlarım egosu yeşillendirir çimenleri.

günler seks, alkol, bol kahkaha ile geçerken. hanım kızımız artık bir netlik istemektedir. var ile yok arasında bir adama, ayak uydurmak her kadının harcı olmadığı gibi bu kızcağızı da yormaktadır.

konuşmalar ister. tartışmalar. çok geniş zamanlar ister.

luci ciddi konuşmalardan uzak durur. istemez.

tekrar sevişilir. kadın artık o kadar da istekli değildir. kendini bir anda hiç olmaması gereken bir noktada görüp, küçüldüm ben demiştir.

luci denen hayvan herif. 'iç cebime sığarsın' gibi sığ espriler peşindedir hala. allaan zındığı.

bir gün pes eder o kadın. artık telefonlara geri dönüş bile sağlamak içinden gelmez. cesaretini toplayıp bir daha hiç görüşmemek üzere bir bilinmeze doğru yolculuğu başlamıştır. hayırlı uğurlu olsun.

bunun adı ikiyüzlülük, kimse kusura bakmasın da. aman kabak benim başıma patlamasın diye ellerinden gelen bütün pasif agresif terbiyesizlikleri yapıp, sinirlenince yoo derler.
bu yüzden s..ktrsn gitsin, böyle insanları hayatımdan çıkardığıma zerre pişman değilim. tavsiye ederim.

1-2 şans verir emin olurum. emin olunca daha da konuşmam, ne uğraşıcam! beni istemeyeni ben hiç istemem.

anında ona olan sevgimi sorgularım hayatımda olmamasıyla ne kaybedeceğimi. biraz üzer belki ama sonrasında ne kadar erken o kadar iyi diye düşünür araya mesafe koyar uzaklaşırım.

bir annenin, küçük bebeğinden örnek verdiği, evlilik hakkında* konuştuğu bir videonun kısa bir parçasına denk gelmiştim. kadın şunu* diyordu: "bir bebek sizin gitmeniz gerektiğini anlar ve ondan uzaklaşmanızı engellemek için en berrak iç güdüsü ile size yapışır. çünkü ayrılacağınızı hisseder. insanlara bu his gelir. eşiniz o gün sizinle konuşmak istemiyorsa söylemese dahi bunu algılarsınız."

bahsi geçen hisse tanıdık olduğunuza eminim, ben oldum.

bilimsel bir açıklaması var mıdır, bilmiyorum ama gerçekten de bu hislerle yanılmıyorsunuzdur. güncelleme veya vahi, geliyor bir şeyler. güzel adaptasyon ama, diğer içgüdüler gibi. bir bebek gibi id ile hareket edip tepki vermiyoruz, yetişkin ve daha donanımlıyız. gurur, bireysellik ve öz değer güncellememiz de tamamlanmış oluyor. bu hisleri kulak arkasında bırakmamak gerek.

ilk başlarda zor gelir, kendine yediremezsin. ama “zaman her şeyin ilacıdır “ kendini o kişiden uzak tuttuğun zaman onsuz bir hayata da alışırsın.

duygularının paramparça olduğu andır.

çok yaşadım.
kimse bu hissi yaşamasın...

çok üzülürüm. beni gerçekten sevdiğine eminsem anlayışla karşılarım. o zoraki konuşma havasını sezdiğim an uzaklaşırım. o mesaj atmadığı müddetçe de mesaj atmam. ya da konuşmaya çalışmadığı müddetçe konuşma başlatmam.

ama bazı insanların inzivaya çekildigi, konuşmak istemedigi, dertlerden muzdarip olduğu, size kırıldığı anlar vardır. benimle bi problemi varsa çözmeye çalışırım. biraz zaman tanırım.

tanınan zamana ve araya koyulan mesafeye rağmen hala devam ediyorsa hayatımdan çıkma zamanı gelmiştir. herkes kendi yolunda mutlu olsun der, yoluma bakarım. kimse vazgeçilmez değil. sevgi de bir yere kadar.

(bkz: zorla güzellik olmaz)

konuşmanın bittiği andır.

yol ver gitsin.

işte o an biz tükeneceğiz. şaka şaka, konuşmak istemezse muhabbeti sürdürmenin anlamı yoktur. herkes yoluna gider ve mevzu kapanır.

ha yalan yok ben uzun süreli sohbetleri sevmem bazen kısa kestirmek için “ok, tamam, öyle mi?, hadi ya” tarzında yazıyorum lakin sıkılıyorum ne yapayım?

özel mesajda sohbet etmeyi sevmiyorum kardeşim, kırılan varsa bu duruma özür diliyorum, hayat bazen böyledir…

kalbim çıt,

demek ki hatır, gönül ve sevgisinin olmadığını göstermeye çalışıyor düşüncesindeyim. sev seni seveni, sevme yol ver sevmeyeni.

sorarım müsait olup olmadığını, belki de müsait değildir. ama bazen konuşmak istemediğini sezerim. bu durumda kalbim çok kırılır, uykularımı bile bölebilir.

valla zorla konuşan birini hiç görmedim ama zorla konuştuğum insanlar oldu. kırmak istemediğim için devam ettim fakat değmeyeceğini de anladım. insanlar beni hiç yanıltmıyor.