sevildiğine inanmak

içten içe ulan benim neyimi seviyor sorusu kemirmektedir aynı zamanda.

ihtiyaçtır efendim.bırakında bu sevgi oyunundan herkes payını alsın.

kendi sevgimden emin olduğum kadar emin olmadım hiç sevildiğimden. güvenemedim, nitekim yanılmadım.

fuzuli'ye atfedilen bir rivayet var;

kendisine sormuşlar: "sevmek mi daha güzeldir, sevilmek mi?", "sevmek" demiş; "çünkü sevildiğinden hiçbir zaman emin olamazsın."

sevilmek, öyle durağan ve sonsuza kadar sürebilen bir duygu durum olmadığı için, buna inanç beslense dahi, bunun sürekli değişebilen bir yapıda olduğu unutulmamalıdır. inanmak sanıldığı gibi kötü bir şey değildir, aslında en rasyonal takılanımızın bile bir çok inancı vardır, bu gayet normal bir şeydir. örneğin dışarı çıkarken bile, o gün evlerin arasından geçerken kafamıza bir saksı düşmeyeceğine duyulan inanç, biriyle konuşurken, onun bizi, anlatmak istediğimiz her şeyiyle beraber anladığına dair duyduğumuz inanç bunlardan biridir. sevilmek konusunda da, kör bir inanç yerine bir takım emareler gözetilebilir ama yüzde yüz bilmek imkansız olduğu için, emareler + inancımızla bu işi kotarırız. kör inanç, bazen kendini kandırmak olur, bunu yapmamak gerekiyor.

sevildiğine inandıgın ılıskıde sevdıgıne de inanmak kadar lüks bir şey yok.

guldur guldur'deki pasa olmaktir. o da oyle cunku. evet.

işin özünde sevmenin de sevilmenin de sebepleri var. ve siz bu sebepleri baştan itibaren ayan beyan görüyorsanız zaten bir gün biteceğini de anlayabilirsiniz. kızların "yoğun ve ebedi sevgi" manipülasyonuna düşmeyin. zira onlar en başta kendilerini manipüle ediyorlar bu ütopik sanrılarıyla. bir yaprak kımıltısına bakar o büyük sevgisinin değişmesi. çünkü her sevgi sebeplere ve gerekçelere dayalıdır. sevginin sebebi olmaz masallarına akletmeye niyeti olmayan duygusal pıtırcıklar inanıp acı çeksinler uzun uzadıya.