sıhhiye köprüsü

altından geçenin hiçbir şekilde huzura ve rahata ermediği rivayet edilen köprü. özellikle soğuk ankara akşamları huzunlere hüzün katar.

an itibariyle üzeriden gectigimdir. kimse favlamiyor. bundan sonra böyle, işinize gelirse.

üniversiteyi dtcf'de okumuş biri olarak doğal olarak çok bulunduğum yer/alan. köprüden de çok geçtim elbette ve altından geçmeden zaten okula ulaşamazsınız ulus tarafından gelmiyorsanız veya ankara adliyesi'nin [ankara adalet sarayı] oradan karşıya geçmiyorsanız. bu köprüden bazı yerlere gitmek için dolmuşlara bindiğimi de hatırlıyorum bir de yanlış hatırlamıyorsam bilkent servisleri de bu köpründen necatibey caddesi'nin oralara doğru ilerleyince hatta o caddeyi biraz geçince oralardan bir yerlerden kalkıyordu. abim bilkent'te okuyordu da oradan biliyorum. ayrıca dtcf'nin olduğu taraftan çıkarak bu köprüden yürüyerek necatibey caddesi tarafına da inebilirsiniz merdivenlerden.

yıllarca kullandığım, hayatımdaki ilk ve tek gasp olayına mekân olmuş köprü.

altında kolera olma garantili tavuk dönerciler, askere gidecek genşlere ekipman satan yerler bulunan leş gibi bir yer.

ya ben bu köprünün üstünde lambaları göremeyip saçma salak bir yerden karşıdan karşıya geçmiştim.

kendisini severim ama bazen o mallığım, o ilk gün heyecanım aklıma geldikçe kendimi sevmiyorum.

ankara'nın ortasında bir köprü.