şiir sevmeyen insan

anlam verilemeyen insandır. 400-500 sayfada okuduğun kitabın vereceği mesajı sana iki üç dört dizeyle veriyorlar.
ki eksiltmek en zor işidir dünyanın.
şiir sevmeyen insan eksik gibidir. nedense.

yaşanıyordur veya kalbi taştandır galiba çünkü şiir bir duygudur ,histir bence şiirsiz bir hayat düşünülemez veyahut şiir sevmeyen kişi bilgisiz,okumayan biridir.

safi arabekssiniz. bi de böyle beklentilere giren kadınlar vardır ki..

şiir seviyordur ama farkında değildir dediğim insandır. müzik dinlemeyen, şarkı dinlemeyen ve bazen kendi kendine söylemeyen insan var mı? şarkılar da aslında birer şiir değiller mi?
şiir sanatın en güzel halidir.

şiir dediğin nedir ki gülüm?
ben senin için ansiklopedi okumayı göze almışım, diyen insandır.

yaşlanıyorum aslında buna katılıyorum, her geçen gün yaşlanıyorum ama kalbim taş değil; oldukça okurum, kültür seviyemi de her geçen gün yükseltmek adına o kadar araştırırım ki bir zamandan sonra uykusuzluktan morarır gözlerimin altı.

sylvia plath'tan sharon olds'a kadar birçok şairin şiirlerini okudum, döndüm, dolaştım, modern zamandan alçıda şiiri ve birkaç büyük ustanın epik şiirleri dışında hiçbir şiire yakınlık hissedemedim, genel olarak bakıldığı zaman şiir sevmiyorum.

şiir sevmiyorum, eksik olabilirim kesinlikle ama taştan kalbe sahip değilim...

şimdi size bir şiir yazarak noktalayacağım.

kırık tuşlara sahip bir daktilo, rengi siyah, üstü küflenmiş
anlatmak istemediklerimin suçunu atardım ona, üstlenirdi
kırık tuşları vardı ama dili yoktu nasılsa, karşı gelemezdi hiç bana
eğer bir dili olsaydı, "ölümsüz değilsin." derdi, kuşkusuz
intikamı acı olacaktı benden, önce tertemiz olacaktı üzeri,
sonra yepyeni tuşları olacaktı bünyesinde, eskiyi aratmayan


bu şiiri beğenmeyen insan yaşlanıyordur veya kalbi taştandır, bu şiiri sevmeyen kişi bilgisiz, okumayan biridir...
şaka şaka, yok öyle bir şey.

insanı daha hayalperest yapan ve gerçeklikten uzaklaştıran, safi duygulara oynayan bir yazım türü şiir. şiir arada bir okurum, arada bir yazarım ama bu dolmuş bir kabı boşaltmak gibi bir şeydir benim için. ama bazen güzel bir kadın, güzel bir manzara veya herhangi coşku uyandırıcı birşey görsem şiire dökmek için kıvranırım. şiir konusunda kafam çok karışık.

zevk ve anlayış meselesi yargılama olmaz...

benim. özellikle aşk şiirlerinden haz etmiyorum. aşırı duygu yüklü şeyleri sevemiyorum pek.

bu dizeleri, başka şiirlerin başka dilerini okuyup nasıl sevemiyorlar diye anlayamadığım insandır.
zevk işte, izah edemiyor, mantığa oturtamıyorsun.

zevk meselesi ama kendileri için üzülmediğimi söyleyemem. insana huzur veren, bir cümleyle dünyaları anlatan bir yazım türü sevilmeli. hatta iyi şiir yazmanın ciddi bir his ve özellikle zeka işi olduğuna inanmışımdır.

yağmurun elleri falan, hiç anlamam.

şiirlere bayılan biri olarak yadsımadığım insandır. mesela ben de spor yapmayı sevmiyorum, yoruyor.*

absürt bir romantizm ve kaotik bir duygusallığın boyundurluğu altında yaşamaktansa gerçekçi olan insandır. şiir severlerin yobazlık yaparak yadırgadığı kişilerdir. bu insanlar güya entelektüeldir ve farklı görüşlere açıktır ama şiir sevmediğini açık açık belirtme cürretini göstererek onların kültlerine karşı zıtlaşan herkesi topa tutmaktan ve onları dar bakışlı taş kalpli hayal gücü kısıtlı insanlar olmakla suçlamaktan kendilerini alamazlar. şiir sevmeyen insan nettir, kendisini açıklamak, derdini anlatmak, kendisinin ve diğer insanların duygularını anlamak ve yaşamak konusunda beceriklidir. çünkü şiir genellikle anlaşılır olmaktansa edebi olmayı tercih eden kişiler için bir kaçış mekanizmasıdır. şiir sevmeyen insanın böyle bir amacı yoktur. belki de şiir severler için rahatsız edici olmalarının bir sebebi de budur...

bayılıyorum, gerçekten. olduğum yere.

duvarlar üstüme koşuyor, çocuklar çığlık atıyor, martılar üstüme sıçıyor. öyle kötü yani.

fazla romantik, yapış yapış. üstüme yapıştı şuan bayıklığı.

başlıkta şiiri salt romantizmden ibaret sananlar olmuş, onlar sevmese de olur. herkes her şeyi sevmesin zaten kardeşim.

ruhsuzluktur. şiir sevmeyen insan mı olurmuş.

sevmiyor demeyelim de, ilgi duymuyor diyelim. şiirde, resim gibi, ilgi alanım dışında bir konu. bak sana yazdığım şiiri göstereyim diyen herkesin yazdıkları çöptü. "bugün 23 nisan, neşe doluyor insan" seviyesindeydi. bunda yine uyak var, uyaksız düz yazı gibi şiirler tam bir fiyasko. kelimeler ile oynamayı çok severim, köklerinden eklerinden bir çok cambazlık yapabilirim, hatta biraz ıkınsam kısa şiir türünde bir şeyler yazabilirim ama içimde o duygu yok, beni heyecanlandırmıyor. aşık olduğum hatuna, dur lan buna bir şiir yazayım, yada yazılmışlardan birini bulup okuyayım demedim hiç, benim silahım müzik oluyor bu gibi durumlarda hep. müziğin karşı konulmaz etkisi...
son olarak majör bir tespit yapayım; müzik, tüm sanatların atası, babası, kökü ve en büyüğüdür.
dip: katılmayan şiirin arkasına fon müziği koymasında görelim...

hoşuna giden bir okuma dinlememiştir, yoksa neden sevmesin ki.

her şeyden önce söz vardı bebeğim, senden ondan bundan her şeyden önce.
seni sen yapan şey söz. seni var eden sana güç veren.
şiiri de o sözler meydana getiriyor.

şiir dediğin fon müziksiz olur zaten. bunu da belirtelim. tabii sesiniz kifayetsizse ona bir şey diyemem.

gelelim istesem yazardım meselesine. ya ben bu istesem yapardımcılara bayılıyorum ya!
abi yapsana o zaman tutan mı var!*

şiir sevmeyen insana gelirsek henüz şiirlerde anlatılan duygularla tanışmamış olabilir. şiir ile yıldızı barışacak biri değildir belki. mizaçları uyuşmuyor olabilir efendim.

şiir sevmiyor diye ruhsuz, köpek, insan değildir diye hor görmeyin.
şiir seven birine hiç yakışmayan hareketler bunlar.

allah’ım bu sabah noluyor bana, devrelerim yandı. hadi görüşürüz.*