şiir sevmeyen insan

"kötü" şiir sevene tercih ederim.

#1254766

şiir sevmiyorum diye kim bana ruhsuz köpek dedi lan agysdjad. kaçırmışım bütün eğlenceyi.

ulan bi şiir sevmiyoruz diye küfür yemediğimiz kalmıştı, o da oldu.

sevmiyorum demeyelim de henüz ısınamadım diyelim.

şiir sevmeyen insan hayatında hiç gökyüzünü görmemiş insanla eşdeğerdir. ikiside saf güzelliği göremememiş demektir.

ben. sevmek zorunda değilim. birinci yeni hariç şiir beni kendine çekmiyor. samimi bulmuyorum çoğunu. ikinci yeni zaten bence toptan leş, o zamanların tiktoku gibi bir şey. orhan veli adamdır.

şimdiden de belirteyim, sözelciyim. sanat tarihçiyim. bu konulara uzak değilim. bilmediğimden sevmiyor değilim yani. sevmiyorum işte.

hızlı edit: kafiye kulak içindir.

benimdir o.

o kadar duygusallık bana saçma geliyor kusura bakmayın.

kendi kişisel tercihidir bizi ilgilendirmez.

ne güzel kolayca etiketlenmişiz öyle

ruhsuz
hayattan tat almayan
yarası değil yaraladıkları olan
duygusuz
bla bla bla diye şak diye damgalanmışız :)

belki de bazı dizeleri kaldıracak gücümüz yoktur.

"taşıl kaygısı kaotik özlem

neydi beklediğimiz ve gelecek olan

salt acı"

şiir sevmeyen insan yoktur. şiiri tanımayan insan çoktur. halbuki o kadar yakındır ki ben şiirden uzağım diyenlere... vah onların haline.

arkadaş bazen öyle bir genelleme hastalığına tutuluyorsunuz ki, benim gibi hümanist bir insan bile kafayı alnınızın çatına koymak istiyor. bu tarz mevzularda cidden çok başarılısınız. kim bu şiir sevmeyen insan? hangi şiir akımını sevmiyor? bütün şiirlerimi sevmiyor? niye sevmiyor? bunların hiç birine cevap yok. kuşlar, böcekler, kelebekler biraz da edebiyat parçalayıp çekmişsiniz milleti dar ağacına. hepiniz şiir perisininiz mübarek, pardon şiir azraili! neyse şu düştüğünüz saçma sapan genelleme hastalığı kısmıyla girizgâhı yapmış bulundum, şimdi bu konudaki fikirlerimi yazayım;

bazı şairlere ve şiirlere tabiri caizse kıl olurum. özellikle üretim aşamasındaki kokuşmuşluk beni rahatsız eder. düşünsenize adam/kadın bir şiir yazabilmek adına başka bir insanın ruhuna çizikler atıyor, onu duygusal anlamda yaralıyor. bundan besleniyor. karanlık tarafa geçmiş, sözde bir iki dize yazabilmek adına, başka hayatların üzerinden silindir gibi geçiyor. yer altı şiiri yazacağım ya da dramatik takılacağım derken onlarca eti ve ruhu parçalayıp, geçip gidiyor. sonra bir sürü sivri zeka bu insanlara methiyeler düzüyor. dümdüz ettikleri hayatları umursamadan. bu tarz şairler ve bu şekilde oluşan şiirler insan sömürüsünün ürünü olmakla birlikte insanlar bu şiirlere, insani duyguların dışa vurumu olarak bakıyor. tabi şiir önemli, ortaya çıkan o muhteşem dizeler mühim. ama o şiirin neyin üzerinde yükseldiğinin önemi yok. hah işte ben bu tarz vıcık vıcık şiirlerden ve şairlerinden haz etmiyorum. hatta tabiri caizse onlara ifrit oluyorum.

ama gelgelelim bir hasan hüseyin korkmazgil okuduğum da, bambaşka yerlere gidiyorum. düğmelerimi ilikleyip saygı duruşuna geçmek istiyorum. czeslaw milosz okuduğumda bazen ayağa kalkıp ellerim patlayana kadar alkışlamak istiyorum. sonra denise levertov'un vietnamla ilgili yazdığı şiiri okuduğumda, gidip yanına, ''helal olsun sana be kadın!'' diye bağırmak istiyorum. lubomir levçev'in kurşun askerini okuduğumda lan oğlum deyip, efkarlanıp, iki tek atıyorum. sonra markos cırımokos düşüyor aklıma, gazi şiiri vurup geçiyor yüreğimi, adamsın! deyip yoluma devam ediyorum. wislawa szymborska'yı okuyunca da sen ne cesur kadınsın be ablacım, senin bitiş ve başlangıcına kurban olsun şu şairimsi ruh hırsızları deyip kapanışı yapıyorum. elbette bu liste uzar gider. toplumcu şairlere bayılıyorum ben, şiir yazmak için kendi insanlığının bile ırzına geçen deyyuslardan haz etmiyorum. mevzu yanlış, başlık yanlış, söylenenler yanlış ve tutarsız. haydi şimdi buyurun bakalım, ben şiir seviyor muyum? sevmiyor muyum?

şiir seven insanlar tarafından ruhsuzlukla suçlanan insandır. zevkler ve renkler tartışılamaz oysa ki. neyse…

kelimelerin, düşüncelerin alt alta koyulmasıdan haz etmiyordur beki de. ona da eyvallah.

doğru şiiri bulmamıştır. ama kitap gibi şiir kitabı okumaktan çok hazzetmiyorum.

genel olarak duygusuz insandır. ikili ilişkilerde karşı tarafa sıkıntı yaratır.

okuduğunu anlama becerisi gelişmemiş , aslında şairin ne demeye çalıştığını anlamayan homosapien türevi canlıdır . şiir , düz yazı gibi okunabilen bir sözlü sanat değildir , şiirde iç döküm düz yazıya nazaran daha fazla olduğundan her şeyden önce okuduğunuz mısrada şairin ne demek istediği hakkında düşünmeniz gerekebilir (bkz: ya sana çok uzak , ya sana çok yakın olmalıyım - ümit yaşar oğuzcan) (bkz: yakmayız , darıldığımız dağın odununu - fakir baykurt)

daha sevmemiştir birini

büyük ihtimalle ya şiir okumayı beceremeyen ya da o şiiri anlamak için gerekli tecrübeye sahip olmayan insandir.

şiir okumaktan kastım öyle arkada fon müziği sesi ibrahim sadri ayarına getirmek değil. her şiir belli bir okuma ritmine sahiptir kişiye özel. onu frekansı yakalayamadiginiz sürece anlamsiz saçma bir düz yazı gibi gelir insana.

bu ritm zamanla kazanılır o yüzden sabırsız olanlar şiiri sevmez. aynı şiiri sık sık okumak ya da dinlemek gerekir.

benim arkadaş. sevemedim. arada böyle denk geliyorum. okuyorum ama o duygu bana geçmiyor. kendimi duvarlardan duvarlara vurmuyorum. kafamdan kaynar sular boşalmış gibi olmuyor. gözümden bir gram yaş gelmiyor. nasıl olacak bu iş. duygusuz bir budala mıyım yoksa? yoksa sadece boş olduğunu mu düşünüyorum. bence ikincisi.

adonis

bizden uzak olsun. şiir içinde bazen konser, bazen film izletir. yani anlamayan özellikle sevmeyenler uzak olsun. mevlana değiliz biz.