sıkışık trafikte ilerleyemeyen öndeki araca gıcık olmak

hemen her sabah yaşadığım mantıksız hissiyattır.

içinde bulunduğun olumsuz durumu çözme imkanın olmadığından hırsını ve öfkeni yansıtacak birini aramaktır aslında. ya da suçluyu sistemden bireye indirgeyip sorunla baş etme umudunu artırma çabasıdır. bu gıcık olma hali fiziksel anlamda ya da sürüş şekli anlamında eyleme dökülmedikçe her şoför bir öndekine içinden saydırarak rahatlayabilir aslında. bir nevi sabah terapi seansı haline bile gelebilir.

yine de seansı falan şöyle dursun, günün en güzel aktivitesi olan duble kahve eşliğinde iş yerindeki sabah rutinime açık trafikte hızlıca kavuşmak gibisi yok. en güzel terapim o zira, bekletmeye tahammülüm yok.