sıkışmış hissetme sorunsalı

kişinin kendini seçeneksiz hissetme durumudur kastımca.
bu ara yoğun hissettiğim de duygudur, yersiz biçimde.

tuvalete koşarak halledilebilir bence o kadar kasmamak lazım.

sanıldığı kadar güçlü değilim. kendimi öyle gösteriyorum. ve kimse sorgulamıyor.
herkesin yardımına koşmaya, derdine yetişmeye çalışıyorum. düzeltmek için uğraşıyorum.
sevdiğim insanların tüm o saçma hareketlerine müsamaha gösteriyorum ve iyi yaklaşıyorum. herkesin ama herkesin kafasına estiği gibi davranma hakkı varken bir tek benim yokmuş gibi geliyor bana.
çünkü böyle hissettiriliyorum.

kendimi sıkışmış hissediyorum.
herkesi mutlu etmeye çalışırken kendimi sıkıştırıyorum. herkese empati kurarken kimsenin bana empati yapmaması beni sinirlendiriyor. ben sizi anlayabiliyorum, siz neden denemiyorsunuz?insanlar yalnızca kendilerini düşünüyorlar ve bu beni boğuyor.
herkes keyfine göre yaşayabiliyorken ben neden yapamıyorum?
ben neden bu lükse sahip değilim?

bazen, bir anda ortadan kaybolsam kimse merak etmezmiş gibi geliyor. ancak birinin bana danışması gerektiğinde fark edilirim. günler geçer aradan nerede nasıl olduğum dahi sorulmaz ama konuyu gelip anlatır..
nasılsın sorusu bana yöneltilmez ama nasıl olduklarından bahsederler.

bu algıyı ben oluşturdum biliyorum. hiçbir şeyden etkilenmiyormuşum gibi görünüyor. etkilensem de "elzem güçlü ya halleder o" diyip geçiştiriyorsunuz bunu da biliyorum. evet hallediyorum. ama bazen yoruluyorum..

ben de dinlenmek istiyorum. ben de düşünmeden davranmak ve birilerini kırabilmek istiyorum. kırmış olmam o kadar da önemli değilmiş gibi davranabilmek istiyorum.

huysuzlanabilmek istiyorum ya. nazımı çekin istiyorum.
biri beni övecek herhangi bir cümle kurduğunda kendimi buna lâyık görebilmek istiyorum. duyduğum cümleyi garipsememek istiyorum.

herkesin içini rahatlatırken kendimi sıkıştırmak istemiyorum.
keşke, keşke biraz olsun dinlenebilsem..
keşke biraz olsun görebilseler ne kadar yorulduğumu.. *

bir ben var biliyorum. olmak da zorunda zaten. ama bazen benden başka bir ben daha var gibi hissediyorum. bu ikisinin kendi aralarında bir derdi var ve sanki ruhum bu iki kişi arasında eziliyor bazen. yetmezmiş gibi bazen araya hayat giriyor, bazen başka insanlar, bazen yalnızca hisler ve düşünceler. bilemiyorum. her şeyin arasında hepsinden uzak durmak isteyen ruhum var ancak hepsi, her etken onun başına üşüşüyor gibi. bazen öylece durmak bile çok zor oluyor. durup yalnızca nefes almak, uzanmak, oturmak başkaları için de bu kadar zor oluyor mu yoksa tek sorun bende mi diye düşünüyorum bazen.

geri çekilip kendine uzaktan bakılır, gerçekten bir sıkışma gerçeği varsa somut çözüme odaklanılır.
eğer reel bir sıkışma yok sadece his varsa soyut çözüme odaklanılır.

hamster tekerleğinde dönüp durmak sorunsalıdır.hep hareket halindesindir ama hiçbir yere varamıyorsundur..

insanın kendi içinden çıkma gibi bir şansı olmamasından kaynaklanıyor olabilir.

zamanında yapılması gereken şeyler yapılmadıysa yaşanır.

forrest gibi kosmaya baslamak icin yeterli sebep.

oluyor insanız. bir balonu nasıl sıkıştırıp sıkıştırıp patlatıyorsak, kendimize yapmamız gereken de tam olarak bu. patlamak lazım. kimi, neyi havaya uçuracağını düşünmeden patlamak gerek. ancak böyle çıkarız o sıkışmışlık hissinden ve bir kere etrafı havaya uçurmalı patladıktan sonra, bir daha kendimizi o kadar da sıkıştırmadan düzenli aralıklarla hava boşaltmak lazım.