kötü hissetme nedenini unutmak

sık sık başıma gelen olaydır.

neden böyle bir şey yaşadığımı bilmiyorum. ama saçma sapan şeyler hissetme konusunda üstüme yok. gün içinde durup dururken bir hüzün çökebiliyor bazen içime, bu herkese oluyordur eminim. sonuçta “yüzümde hüzünden gölgeler varsa/ o hüzün yüzündendir olsa olsa.” entellik kotamı da doldurduğuma göre derdimi anlatmaya başlayabilirim.

nedensiz bir hüzün değil benim bahsettiğim. epey somut bir nedeni olan, içime öküz oturmasına neden olan, kolay kolay gitmeyen bir hüzün. hüzünlenmek elbette ki bir sorun değil. hüzünle sorun yaşamayacak kadar çok beyaz var sakalımda. ama bu hüznün nedenini hatırlamamak beni delirtiyor bazen.

hüzünlü olduğumun farkındayım. bu çok bariz. çünkü sigaradan nefesler alırken uzaklara dalıyorum nuri bilge ceylan filmindeymiş gibi, bıyığımı ısırıyorum ara ara, aklıma gelen gibi (dizi) repliklerine gülmüyorum -çaça ve cosplay’e bile- , derin nefesler alarak amedeo modigliani’nin tablolarındaki kadınların uzun boyunlarını dert ediyorum.

ama işte bir türlü neden hüzünlü olduğumu hatırlamıyorum. aslında nedenini bulsam rahatlayacağım. belki de beni hüzünlendiren sorun çoktan çözüldü. belki anlık olarak dert ettim o sorunu ve artık beni üzecek kadar güçlü değil.

ama hatırlamıyorum. artık hüznün kaynağını hatırlamak o sorundan daha büyük bir hüzün kaynağı oluyor benim için. bin dermana değişmeyeceğim nur topu gibi dertlerim oluyor benim. nedensiz olmaları sonsuz olmalarına neden oluyor. nedenini hatırladıklarım solup gidiyor.

yalnız olmadığımı hissettiren başlık. çok şükür.

eskiden daha çok olurdu. bu gibi durumlarda üzgün ya da kızgın olduğumu biliyorum ancak sebebini unutuyorum. mesela biriyle kavga ettim, kişiye kızgınım ve duruma üzgünüm ama kavga sahnesi siliniyor kafamdan.
dünyanın en berbat şeylerinden biri. o kavgada haklı olan tarafım, kızgın olmamın çok geçerli bir sebebi var ama kavga esnasında bana söylenenleri unutmuş oluyorum. tabi ki bu daha sonra kendimi açıklayamama sebep oluyor. bastırma mekanizması ile ilgili bir durum. allah kahretsin böyle mekanizmayı.

çok sık yaşıyorum. beni o an o hüzne salan neden sadece bir amaç haline geliyor zamanla. evet bir olay oluyor veya olmuyor ve bir şekilde hüzünleniyorum. hüzünlenirken bir nedenim varsa eğer, o neden bir süre sonra çıkıyor aklımdan. artık daha farklı şeyler geçiyor aklımdan. daha öncesinden başıma gelen ve halledemediğim, geçiştirdiğim tüm o şeyler bu sefer en alakasız anda üzerime çullanıyor. o an saatler önce neden hüzünlendiğimi unutuyorum ama hüzünlüyüm işte. daha büyük sebeplerim oluyor artık. beynim benden izni olmadan bu çağrışımları yapıyor ve benim tek yapabildiğim bu hüznü kaldırmaya çalışarak ayak uydurmaya çalışmak oluyor.

bastırılan duyguların, bir anda su yüzüne çıkmaya çalışma girişimidir. olumsuz duyguların serbest bırakılması gerektiğinin göstergesidir. önceden çok sık başıma gelirdi ama bir yöntem (bkz: sedona yöntemi) keşfettim. çok işe yarıyor, her uygulama sonunda biraz ferahlama oluyor, zamanla da daha stabil bir ruh haline doğru evrilebiliniyor. serbest bırakma uygulamaları için buradan.

size de mi oluyor laa? tek sorunlu ben değilmişim iyi bari. anlık sıkıntı çökme durumuna da kafa tutar

ben unutmak istememe rağmen unutamıyorum.

bunu unutturan, belki unutmanıza yardım eden insanlar, iyi ki varlar.
ve olmalılar.

bu genelde yaşadığım durumdur. sabah bir şeye sinirlenip kötü hissederim. konu aslında o kadar önemsizdir ki gün içinde aklımda kalmaz ama ben her türlü kötü olmaya devam ederim.
güneşli sabahlar kötü hissetmeme engel oluyor, çok şükür önümüz yaz bir süre iyi hissedeceğim.

sebebi otomatik düşünceler dediğimiz düşünce tarzları olan durumdur efendim. normalde zihnimizden geçen düşünce trafiği çok yoğun ve hızlıdır. haliyle bütün bu düşüncelerin hepsine bilişsel olarak hakim olmamız da imkansızdır. tam da bu sebeple yaşadığımız bir olay karşısında zihnimizden kendimizle ilgili (muhtemelen kendimizi etiketlediğimiz) bir otomatik düşünce gelir geçer. biz neden kötü hissetmeye başladığımızı fark etmeyiz ama o düşünce yapacağını yapmıştır çoktan. örnek vermek gerekirse eğer; kilosu normal olan bir insanın keyifle dondurma yediğini gördünüz diyelim. sonra başka bir durum dikkatinizi çekti ve bu kişiyi ve dondurmasını tamamen unutup günlük hayata devam ettiniz. sadece modunuzda bariz bir düşüş gerçekleştiğini ve bunun sebebini de bilmediğinizi fark ettiniz. eğer durum yeterince irdelenir ve otomatik düşüncelerinize ulaşabilirseniz belki de fark edecektiniz ki sizin aklınıza şöyle bir uğrayıp geçmiş (hatta öyle ki bilinç seviyesinde fark etmemişsiniz bile) ama yıkıcı etkisini bırakmış düşünce şuydu: "ben hiçbir işe yaramaz şişkonun tekiyim, bir dondurma bile yemeye hakkım yok." otomatik düşünceler ve bilişsel çarpıtmaları tespit etmek yönünde birçok uygulamanın da olduğunu söylemeden entry'yi bitirmeyeyim efendim. hepimizin kendisi hakkındaki etiketlerini ve olumsuz düşüncelerini bertaraf etmesi dileğiyle.

kötü hissetme sebebimiz illaki bir travmanın ardından olmak zorunda değil, kendi yaşantıma göre hiç farkında olmadığım zamanlarda bile kendimi çok kötü, berbat hissedip bunun sebebini bir konuya bağlamaya çalıştım. bunun işe yaramadığını hem tecrübe ettim, hem dinledim. maalesef bazen kötü hissetmemiz gereken zamanlarda olacaktır bunu bir olaya yormak zorunda değiliz, sürekli olarak bir sebep aramaya çalışmak iyi gelmeyecek aksine durumu körükleyecektir.

en son ne zaman iyi hissettiğini unutmaktır aslında. en iyi gününde bile bir şey var kalbini sıkan, geçmiyor gitmiyor cam kırığı yutmak gibi.