sinirlendiğinde çok kırıcı olabilen insan

bazı insanlar kolay sinirlenmez ama sinirlendirdiğiniz zaman da layığıyla o tadı yaşar ve yaşatırlar. bazıları kırılmak için çok ısrarcı olabiliyor.

çok özür dileyerekten bu kişi bir süre öncesine kadar bendim ve ne kadar haklı olsam da çok sevdiğim bir özellik değildi. zaten sinir olmam çok çok zordur, neredeyse imkansız ama sinirlenince biraz iğneleyici ve kalp kırıcı olabiliyordum. bu durumun hem artısı hem de eksisi hayatımdan insanların çıkması oldu.
ama bir süredir nadiren sinirlendiğim zamanlarda bile sessiz kalıyorum, kendi kendime sessizce konuşuyorum ya da muz yiyorum.

kolay kolay tepki verecek kadar sinirlenmem.
3 defa uyaririm yön duzeltmezse gereceketen kalbini hayatı boyunca unutmayacagi şekilde kirarim..

benim. söylediğim şeyler fazlasıyla kırıcı oluyor(du). hatta bir keresinde, "dövsen bu kadar can acıtmazdı" demişti bir arkadaşım. *

en nefret ettiğim huyum olduğu için değiştirdim ama bunu zamanla.
çoookça zamandır, gerçekten sinirlendiğim anlarda susarak bulunduğum ortamı terk eder ve sinirim geçene kadar da konuşmayı tercih etmem o kişiyle. o aşamada hatalıysam eğer sonrasında konuştuğumda paşa paşa özrümü de dilerim.

ancak bu kadar eğitebildim kendimi bu konuda ama bence gayet iyi gidiyoruz.*

genelde bu insanlar hayatında sessiz, sakin, etliye sütlüye karışmayan insanlardır ama işte yumuşak atın çiftesi pek sert olurmuş.

ben. cok cok daha kiriciyim, hatta bildigin fiziksel olarak da kirabilirim bi yerlerinizi.

hiç hakketmediğiniz şeyleri söylerler. onlara olan sevginiz saygınızın içine ederler. sonra ben sinirlenince ne dediğimi bilmiyorum kusura bakma derler. yalan söylerler. hepsini bile isteye yaparlar.

genelde böyle insanlar sonradan çok pişman olurlar, gelip bin defa özür diler, 'noğğluur' derler. ama ne olur, söyleyeyim ben sana, 'zıkkımın kökü' olur. yap, yap özür dile, olmaz dostum.