sinirlendiğinde çok kırıcı olabilen insan

muhtemelen anksiyete gibi bir psikolojik sorunu olabilir. öfke kontrolü konusunda psikoloğa danışmalıdır zira yakından şahit olduğum olaylarda bu tür kişiler genelde hep bir zaman sonra yalnız kalıyorlar ve yalnızlık da bu sinirlerini körüklüyerek olayı sürekli artan bir döngüye alıyor. çevrenizde böyle bir insan varsa uyarın veya bu kişi bizzat sizseniz söylediklerimi bir düşünün derim.

(bkz: damlarına konayım onların çok ayıp ediyorlar)

sırf kırmamak için ben bittim
öldüm yani ama hala da devamke

fazla makul ve sabırlı bir insan olarak, o patlama anı geldiyse benimdir o kişi efenim.
insanların da bir sabrı vardır, çizgiyi sınırı bilmek gerekir.

zamanında çok kırılmış biri olma ihtimali de var. birikmiş bastırılmış öfkeyi belki de böyle boşaltmaya çalışıyordur.

çok sinirlendiysem ya da belli bir kişiye sinir limitimi doldurduysam, benim o insan. bazen öyle istemsiz ve saniyelik çıkıyor ki cümleler, kelimeleri havada yakalamaya çalışıyorum. fakat sonra diyorum ki, benim kadar sabırlı bir insanı bu noktaya getirdiyse, müstehaktır. hoop bırakıyorum kelimeleri.

hem de nasıl .manyak gibi psikopat olurum hemde. durur durur bir anda patlarım o zaman kimse çatmasın .selam bile vermesin derim.

muhtemelen öfke kontrol problemi olan, sonrasında pişman olacağı davranışları kontrolsüzce yapan insan

neredeyse hiç sinirlenmem, karşımdaki sinirlense bile sakinliğimi korurum ama kırıcı olmaya başlarsa ilginç bir şekilde katı bir insana dönüşüyorum. ben daha da kırıcı konuşmaya başlıyorum. çünkü söyleyecek sözüm olmadığından değil, ona değer verdiğimden sakin kalmıştım. sonuna kadar insan ilişkilerinde ayna gibi olmayı savunacağım.

hani bir söz var ya "toprak ezile ezile taş olur" diye. aynen öyle. sinirlendiğinde kırıcı olan insanlar fazla sıkıştırılmış oluyorlar. dinlenmeyen, önemsenmeyen, dışlanan, sevgisini gösteremeyen insanlar bir süre sonra taşlaşıyorlar. o taşlarda en nihayetinde kırıyor birilerini.

uzak durulması gereken, mesafeli olunursa emin olunacak insandır. aşırı öfkeli, kontrolü olmayan insanlar öfke anında ağızlarından istenmeyen sözler de çıkabilir, suç da işleyebilirler. saldırganlık da tam bu noktada başlar. en iyisi uzak durmak fayda sağlar.

benim gibi (bkz: dürtü kontrol bozukluğu)hastalığına sahip olan insandır. uzak durun diyenler olmuş. o zihniyet uzak dursun zaten. doğuştan gelen bu hastalığı bizim gibi insanlar seçmiyor. ben tedavimi oluyorum. ama yine de uzak durun bizlerden.

en sevdiğim insandır. sevdiğimden olsa gerek aslında öyle söylemek istemiyor diyorum hep. uzun yıllar geçirdik çünkü insan sevince hep bir sebep buluyor, sevmeyince bir bahane bulduğu gibi.

değer verdiğim biri değilse ve sınırını aşıyorsa kadın erkek fark etmeksizin sinirlenmesem bile ona kötü hatıralar bırakırım.

a...na bile korum sinirlenince.

(bkz: ben) hiç acımam.

(bkz: öfke kontrol bozukluğu)
psikologla içimdeki yanlışları düzeltip dogruya çevirirken ve sivri noktalarım törpülenirken bir yandan da psikiyatriste gidip ilaçlarla takviye ettim bu durumu. asla gocunmadım gocunmam. korkulacak,çekinecek bir şey değil hatta o kadar değil ki buzdolabından alıp biranı içmek kadar da basit bir şey. zaman zaman sinirlenir zaman zaman aglarsın tıpkı içtigindeki gibi. ertesi güne kötü hissettirmesi de yoktur. antidepresanlar, uyku ilaçları ve türlü yatıştırıcı sakinleştirici ilaçlarla yaşadım belli bir süre. arkadaşlarım oldu diyemem ama çok eşlik ettiler doğrusu. şimdi oldugum kişi çok mu doğru hayır kesinlikle değil ama olması gereken kesinlikle buydu. halim,tavrım değişti. bakış açık değişti. sabrım arttı.
dilerseniz böyle bu halinizle kalabilirsiniz. memnun musunuz? ben hiç zannetmiyorum.
yoldan geçen göz devirip baktığınız o mültecilerden farkınız yok biliyor musunuz? gözü dönmüş,cani ve düşüncesiz,hiçbir şey açıklanıp anlatılamayan reddetmiş bir insan olmayın olur mu ? siz çok güzel bir potansiyelsiniz. insanlıgın iyi yanlarını ortaya çıkarmak bir antidepresandan daha zordur. bunu denemeye var mısınız ?

çevremde barındırmadığım insandır. her şeyi söyleyip sonra da "o anda sinirliydim, öyle demek istemediğimi biliyorsun. ben sinirlenince başka biri oluyorum sen ciddiye alma o hallerimi." gibi cümlelerle kendini savunmaya çalışanlar var ama maalesef yok öyle bir dünya. insanın ağzından çıkanı kulağı duyacak.

şekeri olabilir. (bkz: aziz yıldırım)

bu tarz insanlara ben sıkınca içinden irin çıkan sivilceleri benzetiyorum nedense
kendini anlatmakta sorunu olan kendi sınırlarını koymakta güçlük çeken üslup sorunu olan biriktirip biriktirip en olmadık bir anda sinir boşalması yaşayıp eteğindeki taşları dökülerek üstünlük sağladığını sanan zaatlar oysaki birsey hoşuna gitmediği zaman onu o an söylese karşısındaki kişi de ona nasıl davranması gerektiğini bilir eğer karşı taraf aynı hatada ısrarcıysa silersin olur biter
sonuçta kimse vazgeçilmez değildir