soba kurma zamanı

an itibariyle bizde o zaman bu zaman

balat'ta çok sevdiğim bir arkadaşımın baya fırın gibi bi sobası var. nassııı tarif ettim ama sısıısıısıs

neyse bir gün buna gittim. şarap çıkardı. kırmızı. olmm ne şarabı falan demeye kalmadı pıt pıt kestane pişirdi.

kestane ve şarap ikilisi çok güzel oluyormuş yav. ilginç ama. hatta ne alaka dimi. bende şaşkınım.

yalnız sobanın önünde loş ışıkta erkek erkeğe kırmızı şarap içmeyi anlatırken bi an tuhaf oldum sısısısısı neyse. çok makara adamdır diye konuyu bağlayayım.

daha birkaç hafta var gibi duruyor. her yıl kurulmasına rağmen bazen ilk kez kuruluyormuş gibi bakış ve tavırlar beni benden alıyor. o düzlerin boyları o anları beklerken kısalmış uzamış gibi davranıyorlar ve bunlar hep bana komik geliyor. ama onlar daha farkında bile değil. :)
başı direkt düz ve uzun koyuluyor ya ben onları koyuyorum. sonra en uzunluğu 2-2.5m ve üstten ağırlığı desteklesin diye tel var. ondan geçirip ayarlamak en uğraştırıcı yeri. o kısımdan herkes nefret ediyor. özellikle de ben, çünkü abim üstten geçirmeye çalışırken ben koltuğa çıkıp alttan desteklediğimde geçirdiğini ve bırakmam gerektiğini söylemişti. ben de bıraktım ve kafama düşmüştü biraz. ben yüzümü buruşturup elimi kafama koyarken hepsi kahkaha atmıştı. ben de sinirlenmiştim "seni döverim çocuk! sen gülemezsin. geçirip bağlaman gerekiyordu hainnn." deyince daha çok gülmüş ve "bilerek unutmadım. çok acıdı mı?" deyip bilerek yaptığını bildiren ifadesiyle bakmıştı. "bakalım senin kelleni alırken ne kadar acıyacak?" deyip ikili uzun boruyla kafasına indireceğimde sandalyeden koltuğa kaçmış ve 3 koltuktan sonra kafasına yemişti. "çizgi filmlerde küçük dağ oluyordu gel bakayım çıktı mı?" deyip kahkaha atarken yeri gören annem sinir çığlığı atmıştı. ne var yani koşarken koltuğu ve yerleri biraz siyah toz olmuşsa? (: elimdeki suç aletinden kurtulmam 2 saniyemi almıştı. koltukta eliyle kafasını ovuşturan ve çığlığın anlamından bir haber abimin kucağına atıp mesafeyi açmıştım. ve işaret parmağımla onu gösterip "o yaptı ve baksana nasıl duymazdan geliyor. tipe bak sanki benim peşimden o koşmamış gibi. koşarken ayağı kaydı ve duvara yapıştı o yüzden durdu. yoksa ohoo kafamda çoktan birkaç dağ çıkarmıştı." deyince abim bana bakarken girdiği şoktan kafasını hedef alan terliği görmedi. neyse ki ben gördüm ve annemi durdurdum. "ben onu biraz kovalamış olabilirim. sonra şey olmuş olabilir. olan şeyle şey yapıp sonra ona şey yapmış olabilirim." deyip suçlu duruşu ve bakışına girerken abim siniri söndürsün mü harlasın mı emin olamadı bir süre. sonrasında annem terliği popoma indirecekken annemi durdurup birlikte temizleyeceğimizi söylemişti.

şoka girme sebebini dememe gerek yoktur. dayak yiyecek olsam da kimseyi satmam, haksız da olsam ne yaptığımı hep söylerim. bir de o suçsuzken tüm suçu ona yıkmıştım. kanıtı da yok. benim dediğim daha inandırıcıydı ama yalandı. annem de aslında bunu bilir ama sinirden fark edemedi. dürüstlükten dolayı sözlerime güveni çok. o yüzden abimi dinlemedi bile. amacım sadece abimi gıcık etmekti dayak yemesine neden olmak değil. o yüzden hemen açıklamaya girmiştim.
yıl olarak 2 ama ay olarak neredeyse tam 1.5 yıl yaş farkıyla hep kedi köpek gibiyiz. çok benzeyip bir o kadar benzemiyoruz. o yüzden en küçük veya en kısa olaylarda bile saçma sapan dayak yediğimiz veya güldüğümüz anılarımız var. nefret mi ediyoruz yoksa seviyor muyuz belli değil gibi dursa da anlaşma şeklimiz bu; birbirimizin kuyusunu kazmak ama atmamak. etrafına çekmek ya da koşturmak. sonra hiç kazmamış gibi kuyuyu kapatmak...

bu sene soba kurmadığımız için tam zamanını kestiremiyorum. köyde bugün kuruyorlar. yavaş yavaş geliyo zamanı demekki