son hece dansı

duvar kağıtlarından dökülen harflerin yerine dizilmiş bir kaç resim. yakından öylesine baştan savma gibi görünse de, kuytu köşeye geçtiğinde o nasıl bir alıştır sarsar durur içini. harf birliklerinin bütüncül şekilde zihninde dolanması bi yana mistik bir etkidir titremelerini hafifletir.
olan biten herşeye uzaktan mı bakmak gerekir? yoksa iç içe yaşamak mı?
kim nasıl ne şekilde buna bir ayar verebilir?
gecenin bir vaktine yaklaşırken bir başka yabancının ezgileri de esip gittim. penceremin diğer yanı ayaz, bu yanı nefes almış buhar. ne dokunmaya bir cesaretim var ne de öylece ayazı ayaz bırakmaya, kim bu soğuk ellerin sebebi ki kim bu yalnızlığın güzelliğinde esip zihnimde yeller estiren. daha dün ölmüştü çiçekler daha dün gibi biliyorum ne de çabuk yeşerdi yeniden.
kuş çıvıltılarını unuttum, duyamıyorum artık da duyumsamıyorum da. başımın içinde parazitli bir çızıltı radyo dan düzenli gelen seslerin başka başka yorumlar.
uzaktan mıydı farkına varmak? içerisine dalıp da son bir kez mi bakmak?
son hece dansı yabancılaşmış seslerin tanışıklığıyla savrulan.