sorunlarını anne babasıyla paylaşmayan insan

anne babasının onu küçük olduğu için yine haksız göreceğini, çözüm sunmak, işi kolaylaştırmak yerine taraflı cevap vererek destek değil köstek olacağını bildiği için içine atmak zorunda kalan insandır.

bu anam babam sağken hiçbir sorunumu paylaşmadım. gerçekte hiçbir sorunumu hiç kimseyle paylaşmam. çözebiliyorsam çözerim. çözemiyorsam başkası da çözemez.

hayatta değiller. ama yaşarlarken de liseye kadar olabildi.çok paylaşımcı biri değildim..(doğrusu paylaşmayı gerektirecek sorun ve travmalarım da olmadı. en azından ben öyle düşündüm.)

aslında eskiden annem babamdan hiçbir şey saklamazdım. her şeyimi bilirlerdi. her derdim sorunum da çözülürdü. canım babam hatta bunu mu dert ettin hallederiz derdi hep. ama sonra o eşiği nasıl geçtim hatırlamıyorum. her şeyi kendi başına halletme pehlivanlığı yüklendi bana. neler yaşadığımı nelerle uğraştığımı kimse bilmiyor. her gün arayıp soruyorlar da ama hep iyiyim bir sıkıntı yok diyorum. biliyorum aslında söylesem halledecekler her şeyi ama söylemiyorum. abim soruyor mesela paran var mı diye beş kuruşum olmasa da var diyorum. ay bilemiyorum ya kendimce doğru olanı yapıyorum gibi geliyor. çünkü bu hayatı ben seçtim ve kimseyi sorunlarımla mutsuz ya da huzursuz etmek istemiyorum. bu yüzden de adeta kan kusup kızılcık şerbeti içtim diyorum.

farklı sebeplerden dolayı anne babasıyla sorunlarını paylaşmaya gerek duymayan insandır. ya zaten anne babasının çok fazla sorunu olduğu için onlara yük olmak istemiyordur ya da sorunlarına onların çözüm bulabileceğine inanmıyordur.

ben, birinci sebepten dolayı sorunlarımı anlatmazdım. zaten kaosun, kavga ve gürültünün olduğu bir ortamda benim sorunlarıma sıra gelmezdi, evin içinde yaşananların yanında benimkiler de dert mi diye düşünüp sorunlarımı kendi kendime çözerdim. zaten annem, çocuk gelin olduğundan* ve en büyük kızı olduğumdan, beni arkadaşı gibi görüp tüm sorunlarını bana anlatırdı. ben, onun sorunlarına çözüm bulmaya çalışırken, kendi başımın çaresine de nasıl bakacağımı öğrendim sanırım.*

özellikle yetişkin olduktan sonra, insanların bazı sorunları kendilerinin çözmesi gerektiğini düşünüyorum. mesela: maddi sorunlarını anne babaya yansıtmanın bir anlamı yok. tabii bazı istisnai durumlar olabilir, başınız büyük bir beladadır, ailede imkan varsa destek istersiniz falan ama bu da alışkanlık haline gelmemeli yani, sürekli iş batırıp ailesinin kendisini kurtarmasını bekleyen bir tanıdığım var. artık akıllansan mı? belli ki girişimcilik sana göre değil, ailede de imkan var, her battığında seni kurtarıyor ama bu durum nereye kadar sürecek? ailenin küçük çocuğu modundan yetişkin moduna ne zaman geçeceksin? yaşı kaç olursa olsun, ömür boyu ailesine böyle yük olan insanlar var, düşman başına...

bir diğer yansıtılmaması gereken sorun ise, eş ile ilgili sorunlar bence. öncelikle, sorunun muhatabı kimse, onunla sorun çözülmeye çalışılır çünkü, en ufak bir tartışmayı ailenize yansıttığınızda, siz 2 dakika sonra sorununuzu aranızda çözmüşken, onlar hep aranızın kötü olduğunu düşünecekler. sonra bir de onları aranızın düzeldiği konusunda ikna etmeye çalışacaksınız. yani sorunlarınız dallanıp budaklanmış olacak ama kendi aranızda bir türlü çözemediğiniz bir sorun vardır. o zaman, ailenizden destek isteyebilirsiniz diye düşünüyorum.

onun dışında yetişkin olmak, zaten kendi başının çaresine bakmaktan geçiyor...

25 yaşına kadar yanlış,
25 yaşından sonra doğru yapan insandır.
artık yetişkindir çünkü, kendi sorununu kendisi çözmelidir.
okul-iş vs bitmiştir, hayata atılmıştır.
50-60 yaşında insanları o dertlerle yormaya hakkı yoktur.

ben. neden paylasiyim ona ne.

üzüleceklerini ve buna senin sebebiyet verdiğini bilmenin yaşatacağı o acının tarifi yok.

katlanılması en güç durumlardan biridir bu hayatta. bir başkası yüzünden üzüldüklerinde dayanamıyor, dünyayı yakıp yıkası geliyorken insanın, bunu kendi elleriyle yaptığında nasıl hesap soracağını bilemiyor, kendini affetmekte zorlanıyor insan.

aile dinamikleriyle de alakalı bir durum diye düşünüyorum. üzmemek için evlatlarından sıkıntılarını gizleyen bir aile, evlatlarına da bu durumu miras olarak bırakıyor.

işin bu tarafını iliklerine kadar hisseden, yaşayan biri olarak şunu dememde sakınca yoktur, bazı anlarda üzmemek için çabalarken çok daha fazla üzgünlüğe sebebiyet veriyor.

anne baba da olsan, kardeş, evlat da olsan dirayetli durabilmek, dengede kalabilmek ilişkilerimiz için en korunaklı, sağlıklı olanıdır diye düşünüyorum.

başlık sahibi sözlükte bir yazarın derdine başlık açarak dikkat çekmeye çalışmış.

sorunlarını paylaştığında daha büyük sorunlar yaşadığı için zamanla dertlerini kendine saklamayı tercih etmiştir.
çocukken her şeyimizi paylaşırız, büyüdükçe kendi özel hayatımızın farkına vardıkça özel alanımızı belirleriz. o zamandan sonra insanın anne babasıyla paylaşabileceği ve paylaşmayacağı sorunlar vardır artık. yaş ilerledikçe evlat olmaktan yetişkin arkadaş olmaya evrilmemiz gerekir. bunu bazen ebeveynler bazen de evlatlar başaramaz. bazen ebeveynler evlatları hakkında hiç bir şey bilmezler, bazen de evlat kendi başına hiç bir sorunu çözmez.
ben bazı sorunlarımı paylaşırım. kimisi onları ilgilendirmez kimisi de çok üzebilir çünkü. her şey olup bittikten sonra kimisini anlatırım.
anne olarak da haberim olsun isterim. çözemesem bile duygudaşlık yaparım. benim gibi koşulsuz sevgi ve kabulü verecek başka insan yok.