derdini kimseyle paylaşmayan insan

sorunlarını çözebilecek olan gücün kendi içinde saklı olduğunu bilen insandır.

paylaşmıştır,kaybetmiştir.

kendi halledebileceğine inanan insandır. toplumda genelde böyle insanlar bir yerde patlarlar içindeki bütün derdi kederi öfkeyi birikmişliği kusarlar. dert dediğimiz kavram paylaşarak azaltılmaya çalışılmalıdır. hem farklı bakış açıları görmüş olursunuz hem sizin üzüntüden görmediğiniz bir şeyi paylaştığınız kişi görebilir. ayrıca yalnız hissetmemiş olursunuz.

buyrun benim konu neydi?

insanların kötü olduğunu tecrübe etmiş insandır.

kimseye derdini anlatacak kadar güvenmiyordur. ya da onu gerçekten anlayacağına inanmıyordur.

paylaşsa bile alacağı cevabı biliyordur.
"takma ya, boşver." takmış ki dert edinmiş adam? ya da bu cevabı almasa bile yapılacak bir şey olmadığının farkındadır. ne gerek var durduk yere insanların eline koz vermeye, derdime derman olamayacaksa diye düşünüyordur. doğru da düşünüyordur.yüzde yüz bu adama iç açılır, dert anlatılır diyemiyorsanız yarın o kişinin vuracağı yerin anlattığınız derdiniz olduğunu şimdiden söyleyebilirsiniz bence.
zor olanı yapıyordur, takdir edilesidir. kendine yetebilen insandır. başına gelen bütün sıkıntıları tek başına göğüslemeye alışmıştır ancak çok da yıpranmıştır, yıpranacaktır. bu da bir gerçek. yine de güveninin boşa çıkarılmasıyla yıpranmaya kendi kendini yıpratmayı tercih ediyordur. derdini anlatıp iki gün sonra karşısında anlattığı adamı gülerken ondan duymak istemediğinden, hiç duyurmuyordur. ya da artık dertleri nasıl dert olduysa saldım çayıra mevlam kayıra mottosuyla uğraşmıyor yüreğine dert olan şeyi deşip daha da dert etmemeye çalışıyordur. dertleri halının altına süpürüp süpürüp evinin(yüreğinin) orta yerinde kocaman bir yığıntı haline gelen halıyı görmezden gelerek ( zihninin) üzerınde ayak ayak üstüne atıp yine bir şeyleri dert etmiyordur.

benimdir. derdimi kendim çözebilecek güce ve kabiliyete sahibim, şükür. benim derdim kimsenin derdi olmak zorunda değildir.

derdini paylaşamama derdini belirtirken bile çekinen biri olarak benim bu diyebilirim. bunun nedeni kendi derdimi çözebilecek güce kabiliyete sahip olmam değil. bunun nedeni insanlar beni tanımaya başladıkça korkmam ve utanmam. kendimi tanımaktan korkuyor ve başkalarından çekiniyorum. bu da dünyanın en mutlu insanı imajını bürünmeme neden oluyor. ama değilim ne yazık ki. mutluluğu nasıl tanımlayacağını dahi bilmeyen tuhaf bir aptalım. (paylaşmak iyi geliyormuş yalnız)

kimsenin derdini anlamayacağını düşünen, ince hassas insandır.

anlaşılmamakyan yaralarının hafife alınmasından yorulmuş insan.

galiba hiç olamayacağım insan. konuya göre değişse de anlatmaya bayılırım. anlatacağınız doğru kişi bulunduğunda kararında anlatılması gerektiğini düşünüyorum. çünkü bence müthiş bir şey.

benimdir. benim derdim kimseye hiçbir şekilde ilgilendirmez.

daha önce çok defa bu hataya düşen insandır. dersini almıştır.

kendimi bildim bileli derdimi, duygularımı paylaşamam. nasıl anlatacağımı bilemem, anlatmaya başlasam çok tuhaf hissederim. o yüzden hep içimde yaşarım dertlerimi. biz de böyle yaratılmışız hocam fabrika ayarlarımız böyle yapacak bir şey yok.

dinlermiş gibi yapıp ''neyse geçer.'',''seninki de dert mi?'' hatta '' . '' cümleleriyle yabani ve yabanci dostlardan(!) ağzının payını alan insanların hakkına düşen budur.
en iyisidir belki de onlar için. söylemeyip kritik yapmayıp çoğu derdin üstüne düşmemesi belki onun için daha hayırlısı olacaktir..

zeki müren.

(bkz: kendini bir bok sanan insan)dır. bilmiyordur ki kimsenin umurunda bile değil.

içini döktüğü kişilerin dinlememesi veya geçiştirmesi sonucunda dertlerini kendine saklayan insan...

anlatmaya mecali yoktur ya da anlaşılmaya çabalamak istemiyordur. bir dert anlatıldığında yanında bir sürü soru ve sorun getirebilir. bunlardan kurtulmak için de derdi anlatmamak en seçilesi yol bence.