tanrısız hayat

mümkündür.
başlarda eğer inançlı bir aileden geliyorsanız zorlanıyorsunuz bu işin temelinde var.

ancak, yıllar ilerledikçe tanrı mefhumu sizin için anlamını çok daha fazla yitiriyor.
ona dair izler siliniyor.

geriye yalnızca kültürel değerler kalıyor. ki onlar da sembolik şeyler.

özetle, 9 yıldır iyisi ile kötüsü ile yaşadığım hayattır.

orijinal tanımdan farklı bir değerlendirme yapacağım başlıktır.

bunu daha önce de yazmıştım aslında.

tanrısız bir varoluş/düzen olamayacağını düşünmek ve kaossuz anarşinin olamayacağına inanmak tam olarak aynı sığlıktır. yani "işin doğası bu" diye düşünmek...

kültür ve doğayı birbiriyle karıştırmamak gerekiyor.

tanrı/din, kültürel üretimlerdir.

ille sizi birilerinin yönetmesi gerektiği inancı da öyle.

bunların temelleri olabilir.

hatta sonsuza kadar çoğunluğunun tanrıya inandığı, yine çoğunluğunun "birileri bizi yönetmeden olmaz" diye düşündüğü bir insanlık da olabilir.

ama "doğa" böyle bir şey değil.

böyle olsa bile, yani insanlığın "kaderi" böyle mühürlenmiş dahi olsa bunu kültür kontekstinde değerlendirmek gerekir.

kültür ve doğa ayrımını yapamayan insan, sığdır.

bu kadar netim.

#1931026

oh ne rahat diye devam eden ilgili cümledir.

hayatın doğası tanrısız zaten. onu tanrılı yapanlar din tacirleri. onlara iyi niyetle inananlar konunun dışında ama, bunu çıkarları nedeniyle kullananlar hayatı çirkinleştiriyor.