toplu taşıma savaşları

eğitim için taksim’de olduğum bir zaman, adana’dan gelen masum bir arkadaş ile zaman geçirmeye başlamıştık.
eğitim bitiminde, ilk duraktan binelim diye zincirlikuyu’na geçtik; amacımız naçizane sadece metrobüse binebilmekti.

neyse arkadaş tabi başka şehirden gelmiş; istanbul’un toplu taşıma kuralsızlığından bihaber. ben tecrübeliyim tabi. sırada en öndeyiz. kapı açılsa ilk biz bineceğiz. tabi ben ittireceklerini bildiğim için ayaklarımı yere sağlam basıyorum.

kapının açılmasıyla arkadaş itim kuvvetiyle metrobüsün içine kapaklanmıştı. gelen giden de basıyor, umurlarında sadece yer kapmak var. neyse kaldırdık; sinirlerimiz bozuldu tabi. bir o gülüyor, bir ben.

neyse sonrasında evlenip istanbul’a yerleşti. artık öğrenmiştir tüm kuralsızlıkları diye düşünüyorum.

yer kapma savaşı olmuş sanki. toplu taşıma deyince taşıtlar savaşıyor sandım.

yıllar önce bir gün eve dönerken bindiğim dolmuşa bir adam bindi bir süre sonra. şoförün hemen arkasında oturuyordum ben. adam da yanıma doğru oturmak istedi ama alkol kokusu adamdan önce geldi zaten yanıma.

neyse, şoför "arkaya geç" dedi buna. rahatsız olacağımızı düşündü sanırım. adam geçti geçmesine ama başladı söylenmeye: "ben bu ülkenin vatandaşı değil miyim? bak" -cebinden kimliğini çıkararak- "ben de bu ülkenin vatandaşıyım. neden yani?" -anlaşılmaz bir şeyler mırıldanarak- "babamın ahını aldım, ondan oldu bunlar hep. babanın ahını alırsan böyle olur işte" vesaire...

inene kadar söylendi bu şekilde. en sonunda "aç kapıyı burada ineceğim" diye tutturdu 3 şeritli yolun orta şeridinde, trafik akarken. o akan trafiğin içinde atladı dolmuştan, söylene söylene kayboldu gitti...