toplum içinde ağlamamaya çalışmak

dürtme içimdeki narı üstümde beyaz gömlek var.
renk vermemeye çalışsanız da birilerinin sürekli sizi huzursuz eden bakışlar atması, iyi misin diye sormaları ve kendi halinizde kalamayacağınızı anladığınız anlardır. (bkz: toplum içinde en rahatsız hissettiğiniz yer.)

t2: ağlamamak için öneri istediğim başlıktır.

zor bir durum. hele ki size saçma sapan gözle bakacak insanlar yüzünden ama bence insanın kendinden daha önemli biri olmadığından zaman mekan fark etmeksizin ağlamak güzeldir.

ağlamama çabasını anladığım ama artık takmadığım durum. aglayacaksaniz ağlayın, içinizi boşaltın. tanımadığınız insanlarin içinde ağlamak bazen daha bile rahatlatıcı olabiliyor.

zor bir durumdur,saçlarınla gözlerini gizlersin falan.birisi ağlama diyince daha zorlaşıyor durum tabii

aman ne gizliyosunuz aglamamaya calisiyosunuz. bu toplumdan utanilir mi??? kendinize gelin. aglayin gitsin. ben metroda parkta bankta otobuste agladigim zamanlar insanlar degisik degisik bakti hep. biraz merak biraz da acir gibilerdi ama umursamadim. yalniz bi pecete bile teklif etmediler ona kirildim. o yuzden bide ona agladim* yardim etmedikleri gibi bos bos bakiyolar anca. safi zarar bu insanlik baska bisi degil

bazen olmadık bir anda gelir ve oradaki insanlar kısa süreliğine donsa keşke de ben biraz ağlasam, içime çekilsem dersiniz. olur bu his herkese.

bazen çok kederli oluyorum. ağlamamaya çalışmak zordur. tek başıma bazen hem gülüyorum hem de ağlıyorum. gören deli der. içinden konuşan insanlarda görülür bu. bir yandan çalışıyorum ama içimde sevgi duvarı şiiri okunuyor. bu şiirdeki keder beni mahvediyor. eskiden sahillerde içip sevgi duvarı dinlerdim. can yücel'in kitaplarını okurken de bir tuhaf olurdum. şimdi iş güç derken aklıma gelmiyorlar. arada kötü anılar aklıma gelince gözlerim doluyor. ben nasıl çıkmışım dayanmışım bu durumdan diyorum. bir şehirdeydim, hava sis karanlık perdeler örtük yalnızlık terkedilmişlik yoksulluk. ailem ayrılmıştı, o günler geride kaldı çok şükür.