tüm hayatı kadıköy beşiktaş arasında geçirmek

istanbul'un merkezinden fazla uzaklaşmamaktır.

allah'tan turkiye'de degilim dedirten hayat bicimi

az bucuk kadikoy hakkinda bilgi sahibiyim. uzak olsun oyle tipler.

tunalı - kızılay versiyonunu yaptığım eylem. büyüdüğün, alıştığın yerler ise otomatikman o çevrelerde takılıyorsun genellikle. hele altında araba da yoksa zaten bir noktada mecbur da kalıyorsun buna. toplu taşımaya 1-2 tl verip bindiğimiz günler geride kaldı. saçma sapan mesafelere 2 kişi gidip dönsen 100 tl para veriyorsun artık. ne gerek var? üzerine az daha koyup 2 bira içersin onunla. evet, fakir edebiyatı yapıyorum şu an çünkü her şey bir yana ama ulaşıma bu kadar para verilmesi anormal saçma geliyor bana. her şeye veririm o parayı ama dolmuşa, no!

ataşehir ve beyoğlu'nu da eklersek benim hayatımdır, eleştirerek moral düşürmemeniz beklenmektedir.

istiklal-asmalımescit-cihangir-nevizade arasında geçirebileceğimi düşünürdüm bu kente ilk geldiğim yıllarda.

ne yazık ki geldiğim senelerde olduğu gibi değil artık. cihangir'i halen severim. istiklal'de sarhoş olunca yaylanarak yürümekten keyif alırım. tanıdık mekanlar, selam verdiğim yüzler. oturduğumda bir masaya, hoşgeldin diyen o sıcak gülümsemeler. bunları bir ömür yüreğimde taşıyacağım.

ama bu kadar işte. aklıma gitmek fikri yerleşeli çok oldu. daha sakin bir tempo, daha az insan, deniz kenarı, sahil barı. basit işler basit uğraşlar ve amatör işler. bir zamanlar gece yaşardım. gündüze adapte oldum. güneşle birlikte yaşamayı da sevmeyi öğrenebilmeyi istiyorum artık. güneşi ve yazı sevmeyi kafama koydum.

cihangir'de terası olan eski bir rum evi hayalim vardı deniz manzarasında içkiler içtiğim. artık içimden o bölgede bir hayal kurmak pek gelmiyor. terastan, bahçesi olan ufak bir eve evrildim zaman içinde.

hayat.