türk futbol tarihinin en büyük hayal kırıklığı

(bkz: miralem pjanic)

geldiği gün dün gibi aklımda. o akşam kız kardeşim ve o zamanki kız arkadaşım ile dışarda yemek yemiş eve dönüyorduk. yolda yürürken, eve az bir mesafe kalmışken bir zamanlar sözlükte de yazan (bkz: maddeninhicmi) kardaşım mesaj atmıştı, olum pjanic'i almışız diye. mesajı gördüğüm an sokakta ananı silkeyim hassilktir şeklinde coşmuş, sonrasında yok lan dedikodudur, gelmemiştir herhalde falan moduna girmiştim. bats, alex teşera falan değil de o seneki pjanic transferi beni aşırı heyecanlandırmıştı. dortmund maçına kadar iyi de oynadı aslında, dortmund maçı hem sergen'i hem pjanic'i yedi. çok büyük topçuydu. balkanlardan çıkan, dzeko ile birlikte en büyük topçuydu, bize gelmesi mucize idi. bu kadar kaliteli topçunun bu kadar kötü ve etkisiz oynaması da mucize idi. ikisini de yaşadık ne yazık ki.

(bkz: ariel arnaldo ortega)
maradona'dan sonra 10 numarayı giyen adam olmadı ya.

(bkz: milos krasic)
adamdan rıdvan dilmen performansı bekliyorduk ama olmadi. yaşadığı sakatliklar, dirk kuyt'a denk gelmesi ve tabi ki aykut kocaman gibi bir herifle çalışma şanssızlığı adamı hayata küstürdü.

türk futbol tarihinin tamamı hayal kırıklığıdır.
90 milyonluk, halkı futbolu çok seven bir ülkenin en azından fransa ayarında bir ülke olması gerekirdi. nerdeee.