umursamazlık seviyesinin artışı

yaş ilerledikçe çevrendeki insanların gerçek yüzlerini daha net görüyorsunuz.çevrendeki kişileri yapıp ettikleri artık eskisi kadar seni incitip kızdırmıyor. bazı şeylere alışınca kendinden taviz vermemeyi öğreniyorsun. kendinden taviz vermeyince etrafındaki insanları umursama potansiyelin düşüyor. böylece umursamazlık seviyen artıyor.

küçükken parkta oynarken oturduğu bankta saatlerce bir noktaya bakan yaşlı amcalara ulan insan birkez kafayı çevirir bakar derdim. bu kesinlikle yaşlılığın belirtisi. işte erkenden gitmezsek parktaki dedeler gibi olacağız.

yaşa, yaşanmışlığa ve farkındalığa bağlı bir sonuçtur.
yaş almıştır, bazı olayları yaşamıştır ama farkındalık geliştirmemiştir işte o zaman çoğu şeyin anlamı yoktur, kör kalmıştır.
yaş, yaşanmışlık bir de farkındalık eklendi mi işte o zaman tadından yenmez.
baygın bakışlarla karşınızdaki insana bakarsınız. önceden dertlerini can kulağıyla dinlerken şimdi iki dakika düşünse yalnız başına çözülecek olan sorunlarının hepsine "ne zırva ama" dersiniz içinizden.
önceden parmaklarına kıymık batsa önemseyen ben bu halimle dinlemiyorum bile. dinlesem de geçmiş olsun veya bir kaç güne geçer deyip geçiştiriyorum.
insanlar meğer ne sıkıcıymış.
ne sıkıcı dertleri ne sıkıcı sözde problemleri varmış.
günde bir kere telefonda boş yapacağın birini bulunca geri kalan laf kalabalıklarına hiiçç gerek yokmuş.
aslında onu yapmak bile saçma. bunu da yapmayı kesiyim en iyisi.

umursamazlık seviyesinin artışını umursamayanların, umursamayacakları başlıktır.

ben de yaşanan artış. hayatımda her bir insanı kaybettiğimde umursamazlık dediğimiz olay ben de artış sağlıyor. ama bugün farkettim de her artış benliğimden bir şey koparmış, götürmüş. eski ben, eski benin heyecanı, eski benin eğlencesi.. aradım ve bulamadım. her giden insanın arkasından ben farketmeden onlar da gitmiş.

şekerpare yiyorum. az önce çatalım yere düştü. halıya mı geldi diye baktım hayır parkeye gelmiş. öylece bıraktım. elimle yemeye devam ediyorum şekerpareyi. bu entriyi de serçe parmağımla yazdım. hayır utanmıyorum.

seçimden sonra aşırı derecede artış gösterdi bende. erdoğan ve tayfası mı devam edecek,suriyeli istilası mı devam edecek, dolar uzaya doğru yola mı çıkıyor, fiyatlara manyak zamlar mı geliyor... takmıyorum demeyeceğim tabiki ama üzerimde tuhaf bir dinginlik var.

kendimizi kurbanlık koyun gibi hissediyorsak demek ki:

bu bende yalnız kaldıkça oluyor. kıyamet kopsa hiçbir şeyi umursamayacak hale geliyorum. o kadar az bağlıyor ki olaylar beni böyle uzun süre tek olduğumda. ne bileyim böyle bir kavga görsem ya da bayılmış birisi filan, yanından yürüyüp gidiyorum herhalde öyle bir psikolojide olduğumda. bir de akciğerlerimi umursamıyorum. sağlığımı filan. deli gibi sigara içiyorum.

umut varken acı çeken insanlar şimdi umutsuzken kesinleşmiş sonuçla birlikte büyük bir ferahlama döneminde.
çünkü halk kişi kutsallaştıran inandığı dine ters düşünen. kendi hayatında yapay yeni dine inanmış çoğunluk. bu kadar şeye rağmen kazanan halk değil hükümet. yine de büyük çabayla büyük oran tutturabilen muhalefete selam.
şekilci seçim günlerine elveda.
herkes kendi hayatına sonunda odaklandı.