unutmuş gibi davranmak

işin içinde bir davranma eylemi varsa zaten unutmuşsun demektir.

bu durumu çok uzun süre yaşadım ve emin olun siz bile farkına varmıyorsunuz.

şimdi anlatıyorum:
ben yks sürecinde bir çocuk sevdim. ve hiç benlik biri değil. ne görünüş olarak ne karakter olarak. ben de daha önce kimseyi sevmemişim. onu da kütüphanede gördüm. iki kere gördüm bir kere sesini duydum. o vakit de ramazan ayıydı. oruç tutuyordu büyük ihtimalle. bu yüzden kütüphaneye gelmedi. benim de durduk yere aklıma geliyor.

neyse zaman geçti. ben ondan hoşlandığımı fark ettim. sonrasında bu hoşlantı sevgiye dönüştü ama çocuğun benimle hiçbir işi yok. kütüphanede en az konuştuğu kız benimdir. ben de normalde çok konuşan biriyim ama onun yanında konuşamıyorum abi.

onun ismi bile kalbimin hızlı atmasına yetiyorken onu görünce kalbim titriyordu ve ben bunu hissediyordum. sonra bir gün ben buna açıldım. o da beni " doğru insansın ama çok doğru insansın. beni dışarıda tanısan emin ol sevmezsin. ben iyi biri değilim. hele senin yanında hiç iyi değilim. " diyerek reddetti.

o sırada da benden hoşlanan bir çocuk var. benim kütüphanemi merak ettiği için yks sınavına bir hafta kala o da kütüphaneye gelmek istedi. yerini bilmiyordu ben anlattım falan. neyse çocuk iki kere geldi ama herkes çocuğun benden hoşlandığını anladı. ben kendi okulumun o kendi okulumun okul birincisi. görüşlerimiz de benzer. ama ben kendisini hiç sevemiyorum. arkadaş olarak bile zor arkadaş oldum yani öyle diyeyim. ilk gördüğüm an enerjilerimiz uyuşmadı.
neyse benim sevdiğim çocuk bana demesin mi bu çocuk iyi bu çocukla dene bence diye. dedim bu seni hiç ilgilendirmez. ben sana karşı bir şeyler hissediyor olabilirim ama artık sen yoksun sadece sana olan duygularım var. neyse onu o zaman sildiğimi düşündüm. ama öyle olmamış.

ondan sonra iki kişi daha girdi hayatıma. ikisi de bana farklı zamanlar tabii yürüyor. ama ben ikisini de sevemedim. şans verdim ama yalan yok. ama olmadı. en fazla bir ay o da kesik kesik flört ettik o kadar. hiçbir şekilde istemiyorum, kimse dikkatimi çekmiyor. gece gece onu düşünüp şiir yazıyorum. bu arada güzel yazarım ama her zaman yazmam. o bana şiir yazdırıyordu.

neyse işte efendime söyleyeyim ben aradan altı ay geçtiği halde onu unutmadığımı fark ettim . çünkü ben hâlâ onu herkese anlatıyorum ve anlatırken aşırı heyecanlıyım ve gözlerim doluyor. ben bunu fark ettiğim an dedim ki kendi kendime. " sen şu anda hâlâ ona karşı bir şeyler hissettiğini ama asla eskisi gibi bir his olmadığını biliyorsun. şimdi sırada hiç olamaması var." ve gerçekten de oldu. şu an bu tanımı yaşanmış ve bitmiş bir anı olarak anlatıyorum.
herhangi bir ilişki de düşünmüyorum. ondan sonra kimseyi sevmedim ama artık onu da sevmiyorum. halimden de gayet memnunum. o beni kaybetti de demiyorum. demem de. ben onun gözünde sıradan bir insanım. arkadaş bile değilim neyimi kaybedecek benim.
ben de kendi duygularımı buldum. ama iyi ki hayatıma girmiş. çünkü o olmasaydı ben sevmenin , karşılıksız sevmenin nasıl bir şey olduğunu bilemezdim. ona buradan teşekkürlerr.

mış gibidir. gerçekten unutulsa söylemi olmaz zaten.

(bkz: intikam soğuk yenen bir yemektir)

öyle de güzel kin tutarım.
unutur muyum ya.

bir zaman sonra unutulmuş biri olmanıza neden olabilir dikkat etmek lazım.

aga ben unutmam ya.
hiçbir şeyi...
kinci değilim ama. bunu da yapmam