üstesinden gelemediğimiz şeyler

gidenleri unutmak.

hayat pahalılığı.

bir seferinde yaşadığım olumsuzluğa dair bir arkadaşım tam da şöyle ifade etmişti durumu;
hayatta bazen bazı şeylerden sonuç alamayız.

defalarca kez alınamayan sonuçlara rağmen olayları çok da zorlamamak, dengeyi kabul etmek gerek.

çok az şey kaldı artık, hem de cipralex falan olmadan...sadece gülümsüyorum artık.

benim en aşamadığım sokakta kalan kediler, köpekler, çalışmak zorunda olan yaşlılar.
yaşım büyüdükçe daha fazla üzülmeye başlıyorum. artık ağlatıyor beni bu durumlar. hele sokaktaki hayvanlar kalbimi parçalıyor. onların hiçbir zaman sıcacık yuvalarının olamayacağını bilmek, güzel yemekler yiyemeyeceklerini bilmek, sokaklarda hep korku ve ölüm korkusuyla yaşadıklarını bilmek beni kahrediyor.
sanırım ebeveynlerim de yaşlanmaya başladıkça fark ediyorum ki yaşlıların hala zor şartlarda orada burada iki kuruş para için kalmayan güçlerini harcamaya çalıştıklarını görüyorum. öyle kalp kırıcı ki.
hiçbirine gücüm yetmez, hiçbirini kurtaramam. tek yapabildiğim her gece allaha dua edip bu gece hiçbir canlının üşümemesini dilemek.

hayal kırıklığı.her seferinde yaşanmaz diyorum yine yaşıyorum, yine yaşıyorum.

başkalarının hatalarıdır. çevremizi bir nokataya kadar kendimizce olumlu anlamda yönlendirebilir, değiştirebiliriz. nihayetinde yönlendirilmeye en açık olan kişi bile, tabiri caizse "başsız" kaldığında kendi bildiği yoldan gidecektir. bireysel hatalarımızın en kötü sonucu bile bizlere bir ders niteliğindeyken, başkalarının hatalarından kaynaklı olumsuzlukların üstesinden gelemeyebiliriz.

ölecegini bilmek. yoksa ben en sevdigimi ellerimle gommusum. yasarken neyine isyan etmisiz ?

insanın üstesinden gelemeyeceği hiçbir şey yok. üstesinden gelmenin zaman alacağı şeyler var sadece. ölümün bile üstesinden geliniyor bir noktada.