uzun süre yalnız kalmak

psikolojiyi bozar. yaklaşık iki senedir zorunlu olmadıkça dışarı çıkmıyorum. allah'tan seneye hayatımda değişiklikler olucak, çevrem haliyle artacak diye düşünüyorum. yalnız kalmak insana yaramıyor bilader, bir sene daha evde kalırsam komplo teorileri felan derken uçucam herhalde.

gerçekten ihtiyacım olan durum 70 sene kadar falan lazım.

insanı yalnızlıktan sıkıldığı halde aynı zamanda yalnızlığa bağımlı hale getiren durum. kendimden biliyorum. çok yalnızım ulan! ama kimseyi de artık etrafımda görmek istemiyorum.

sizi bilge birisi yapar. ve evet, o bilge adam benim.

sonrasında bu yalnızlığı bozmak çok zordur. gerçekten değecek birini istersiniz. ya da yeterince sizin içinmiş gibi gelmez kimse. hele bir de öncesinde kötü tecrübeler varsa yandınız.

ibrahim tenekeci'nin " uyandım ben ıpıssız bir tokatla" demesi gibi bir durum.
sabah uyanırsın ve sessizlik (yalnızlık) insana bir tokat gibi çarpar.

hoş yalnız olduğunu anlamak için sessizliğin olmasına gerek yoktur, kalabalığın içinde de yalnızdır insan, onları sadece dinleyen ama duymayanların yanında da...

o yüzden yalnızlığın süresi ne kadar uzun olursa olsun, o duyguyu bir an bile hissetmek içinden çıkılması zaman alıcak veya çıkılmayıp halden memnun bir şekilde kalınacak girdap misalidir. ve eğer o girdaptan çıkılacaksa suskunluktan sonra kurulacak cümlelerin değerini anlayabilecek biri için o cümleler kurulmalı, sohbetler edilmelidir. nacizane fikrim.

t: insanlığını unutturan haldir.
hayatımın son 4 senesinde her yılın başlangıcında, özellikle de yeni yıla girerken, "geçen yıldan daha yalnız olamam." diye düşündüm, böyle hesap ettim. 4 senedir girdiğim her yıl bir öncekinden daha yalnız oldu.

uzun süre yalnız kalmak insanı fazlasıyla yalıtıyor. evet doğru kelime bu. yalıtılmış şekilde hayatınıza devam ediyorsunuz. bu alışkanlıktan öteye geçiyor artık. hele ki bu yalnızlık mecburiyse.

küçükken yalnız başıma bir odada yatmaya çok korkardım. ergenliğimde kabuslar başladığında bu ciddi anlamda bir sorun olmuştu benim için. kimse beni odasında istemiyordu, bende yalnız bir şekilde odada uyumak, vakit geçirmek istemiyordum. alışmak zorunda bırakılmıştım. hatta bazı dönemler ailemle kalamamış, gönderildiğim yerlerde seve seve bir odada yalnız kalmış, ne kadar korksam, tedirgin olsamda buna alışmak zorunda bırakılmıştım.

bir süre sonra korkular yerini alışkanlığa bıraktı. insanlardan rahatsız olmaya, huzursuz olmaya bıraktı.

içinde bulunduğum yalnızlık öyle bir hal aldı ki, bir keresinde tam beş gün, kendimle dahi tek kelime konuşmamıştım. zerrece bir abartı yok. bunu dışarı çıkıp, kafetaryaya gidip kulaklıklarımı çıkarıp nescafe almak istediğimde kantinci ile konuştuğum anda farketmiştim. ilk konuştuğum, kendi sesimi duyduğum an kulaklarımdan hava çekilmiş gibiydi.

böyle böyle yalnızlığı seviyor ve maalesef yakanızı kurtaramıyorsunuz. bazen gece eve geldiğimde evdekiler benimle kelam etmeye kalktığında inanılmaz huzursuz hissediyorum. iş yerimde bir konu hakkında biriyle uzun konuşmak zorunda kalırsam, uzun konuşma olmasa da gelenler yarım saatten fazla kalırsa tenim karıncalanıyor. gitsinler istiyorum. içerde bir yerde birilerinin nefes alması bana batıyor. her an saldıracak yada bağıracak gibi hissediyorum kendimi.

üniversiteden arkadaşlarım görüntülü arıyor bazen. işim geldi diye yalan söyleyip kapatıyorum. uzun konuşmaya, insan dinlemeye, hasret gidermeye dahi tahammülüm sıfır derecesinde. bu beni onların deyimiyle vefasız yapıyor. belki vefasızım bilemiyorum. içinde bulunduğum yalnızlık dışarıdan müdahele ile bozulduğunda insanlıktan çıkıyorum.

uzun süre yalnız kalmak sonunda alışkanlığa sonra da huya dönüşüyor. başka birinin varlığından daha doğrusu psikolojik ve fiziksel olarak kişisel alanınızı paylaşmaktan rahatsız olmaya başlıyorsunuz. anneniz, kardeşiniz, sevgiliniz dünyanızın bir parçası olamıyor o dünyaya misafir olabiliyorlar. konfor alanınızı ve güven hissinizi yalnızlıkla bağdaştırmaya başlıyorsunuz. zaman zaman biri olsa mı demiyor değilim ama olur gibi olduğunda bile tedirgin olmaya başlıyorum.

bir kere yalnız kalınca o zehre alışıyorsun bazen kalabalık arkadaş ortamı olanlara aşırı özeniyorsun ama yalnızlığını da bozmak istemiyorsun tek kötü tarafı doğum gününü kimse kutlaması