varoluşçuluk

jean-paul sartre sorarsanız,bundan kolay bir şey yoktur:

varoluşçuluğu okurlara tanımlamak mı?çok kolay bir iştir bu!felsefe terimleriyle söylersek,her nesnenin bir özü,bir de varlığı vardır.öz,sürekli nitelikler topluluğu demektir.varlık(ya da varoluş)ise dünyada etkin olarak bulunuş demektir.çoğu kimseler özün önce,varoluşun sonradan geldiğine inanırlar.örneğin,bezelyeler bir bezelye düşüncesine göre yerden biter,yuvarlaklaşırlar.bir ev kurmak isteyen kimsenin,ne biçim bir nesne yaratmak istediğini iyice bilmesi gerekir..

burada öz,varoluştan önce gelir.insaları tanrının yarattığını inanan kimselere şöyle düşünürler:tanrı insaları kendindeki insan düşüncesine göre var eder.öte yandan,inançsız kimselerde şu geleneksel görüşe bağlanırlar..nesne,ancak özüne uyduğu zaman var olur.nitekim 18.yy hep şuna inandı:bütün insalara özgü ortak bir öz vardır;bu değişmez özün adı insan doğasıdır.

modernite sürecinin sonlarına doğru şekillenmiş birey birey birey diyen düşünce sistemi.

şu alıntıyla desteklediğim başlık.
--- alıntı ---

anlam yoktu, sadece varoluş.

john fowles

--- alıntı ---

varoluşçuluk, yirminci yüzyılın ilk yarısının sonlarına doğru fransa'da ortaya çıkan ve insanın kendi değerlerini kendisinin oluşturabileceğini; varoluşunu kendi kendine yaratabileceğini ve geleceğini de yine kendisinin kurabileceğini savunan bir felsefe akımıdır.

"varım, öyleyse düşünüyorum" cümlesiyle özetlenebilecek olan akımdır. belki de değildir bilemiyorum, düşünmek gerek

diğer bir adı da egzistansiyalizmdir.

her seferinde varoşçuluk olarak okuduğum felsefi düşünce.

ontoloji biliminin işlediği tema.

(bkz: yaran yanlış okumalar)

(bkz: varoşçuluk). varoş sever.

özü, insanın olduğu ve yaptığı şeyden sorumlu tutulması gerektiğidir. ikinci dünya savaşı sonrası moda olmasının sebebi budur. insanlık bu akımla özeleştirisini yapmışsa da hala akillanmamistir. aydınlanma felsefesinin zorunlu bir sonucu olarak da okunabilir. kendi aklınla düşünüyorsan suçu baskasina atamazsın.

var oluş özden önce gelir ilkesine dayanır.
özgürlük ön plandadır insan önce kendi varlığına önem vermelidir.
filozof atakan olsa daha iyi açıklardı mutlaka.

belli bir manifestosu olmayan felsefe akımı. sartre, camus başta olmak üzere felsefelerini kurmaca metinler üzerinden anlatmayı tercih etmişlerdir.
son on yılda epey popüler olmasında modern insanın yaşadığı "varoluş sancısı" ile bir paralellik olsa gerek.

tiyatro alanında da pek çok yansıması olmuştur.
(bkz: absürd tiyatro)

nasıl bir varoşsam, varoluşu okuyamıyorum bile.

(bkz: egzistansiyalizm)

varoluş aslında varoş kelimesinden türemiştir. ikisinin de kökeni 'var' olmaktan gelir. varoşluk, varoluşçuluktan önce gelir. varoş olmadan varoluşçu olunmaz aralarındaki etimolojik bağlantıdan da anlaşılacağı üzere. araştırmanızı öneririm...

dostoyevskinin farkında olmadan öncüsü olduğu akımdır. zamanında yazdığı eserler ileride ortaya çıkacak olan büyük yazarlara ilham kaynağı olmuştur.

belli bir refah düzeyine ulaşmış toplumlarda yankı bulmuş felsefe akımı. bizim gibi tırt toplumlarda emek sermaye ilişkisi bile oturmamışken işçi sınıfının neredeyse alayının muhafazakar olmasında daha doğrusu kraldan çok kralcı olmasından mütevellit türk insanı için genel kültür bilgisinden öteye gitmesi uzun yıllar zor görünmektedir.

insanın belirlenmiş bir doğasının olmadığını* ve insanın özünün kendisi tarafından seçimleriyle sürekli olarak inşa edildiğini savunan düşünce.

şimdi ben burada başlarım j
p. satre'ın öğretileri üzerine kurulan adımdır diye ama kafa şişrmeyeyim. ama bizde ferit edgü bu akıma bağlıdır.

dostoyevski'nin yeraltından notlarına varoluşçu bir eser diyebiliriz. kitapta yer alan o iç çatışmaları çok tanıdık geliyor değil mi?