varoluşsal sancıyı anlatan cümleler

george perec ın uyuyan adam diye bir kitabı var.
bir adam sadece uyuyor, ve okula giden, ise giden komsularının ayak seslerini dinleyip senaryolar kuruyor.
bunu okudugumda paris te yasıyordum. bunalımdaydım. gitmem gereken bir okulum vardı. ben evden cıkmıyor, komsuların ayak seslerini dinliyordum, onlar sabah cıkıyor, kosturuyor, aksam donuyorlardı.

benim icin varolussal sancı o donem buydu.

tolstoy da brir gocuk uğruna g.tü kaybediyor.

çok boş masallar ya. edebiyat enayi işi. aklınızı bunlarla meşgul etmeyin. hayat böyle bir şey değil.

...
hemşiranım rica ederim entelliği bırakın lütfen. doktor hanım yoksa yok deyin, başımızın çaresine bakalım efenim... "varoluşsal sancılar olabilir." falan ne demek.. eşim dokuz aylık gebe ve yarım saattir sancıdan feryat ediyor.. entellektüellik böyle bir şey değil.. lütfen.
...

yaşamıyoruz.
resimlerimiz, fotoğraflarımız kadar yaşamıyoruz...
(bkz: bir adam yaratmak)

eger varlik yok olmaya mahkumsa, yokluk neden var olmaya mahkumdu lan!

edit: lan suan uydurdum fena aforizmaymis, sokrates dese begenirdiniz ama demi.