vavien

senaryosunu engin günaydın'ın yönetmenliğini taylan biraderler'in yaptığı 2009 yapımı festival filmidir. başrollerini engin günaydın ve binnur kaya paylaşmaktadır. film, engin günaydın'ın memleketi tokat erbaa'da geçmektedir.

ayrıca vavien, elektrikçilik terimidir. elektrik kablosunda yapılan bir işçilikle iki farklı anahtardan * elektriğin kesilmesi veya iletilmesi işi yapılmasıdır.

çekimleri engin günaydın'ın memleketi tokat erbağ' da gerçekleştirilmiş. engin günaydın'ın karakteri insanı çıldırtacak cinsten fakat pek çok insanın hala o kafada olduğunu ve böyle insanların var olduğunu bilmek daha da üzücü.
binnur kaya ile engin günaydın'ın başrollerinde olduğu taylan biraderler filmi.

bir taylan biraderler filmidir.

filmin senaryosunu başrolleri binnur kaya ile paylaşan ve çok yetenekli olmasına rağmen bu yeteneğini cıvık dizilerde vıcık vıcık rollerle heba ettiğini düşündüğüm engin günaydın yazmıştır.

dedemin iki katlı evinde geçirdiğim yazlarda en sevdiğim şeylerden biri üst kata çıkan ahşap merdivendi. bu merdiveni gümbürdeyerek çıkıp yukarıdan ışığı kapatır sonra aynı gümbürtü ile aşağı iner ve tekrar ışığı yakardım. bunun vavien olduğunu bilmezdim. bu filmi izlemesem vavien’in ne olduğunu da asla öğrenemeyecektim.

vavien’in ne olduğunu öğrendikten sonra film benim için daha anlamlı bir hale geldi aslında. filmdeki kusurlu cinayet planı ise kusursuz bir zihnin ürünü gibiydi. bütün karakterlerin tam anlamıyla gerçekçi olması ve engin günaydının canlandırdığı karakterin ivana fukalot sevdası filmin inandırıcılığını katladı.

darbeye alkış tutulan sahnede ergenlerin dünyasına devrimci bir bakış niteliğinde idi. film engin günaydın’ın deyimliyle komik bir film değildi ama beni çok güldürdü.

şimdi bu tanımı bir kenara bırakalım, ben üst kattan ışığı açıyorum siz de tanımı okuduktan sonra alt kattan kapatın ışığı. bu karanlık böyle güzel.

yönetmenliğini (bkz: taylan biraderler)'in yaptığı, senaryosunu (bkz: engin günaydın)'ın yazdığı aynı zamanda başrolde oynadığı (bkz: kara komedi) türündeki film.

filmde (bkz: binnur kaya) ve (bkz: settar tanrıöğen) gibi onemli oyuncular da var.

celal ; eşi sevilay ve çocuğuyla birlikte yaşamaktadır ama mutsuz bir ailedir bu aile. celal abisiyle birlikte bi elektrikci dükkanı isletir ama isleri iyi gitmiyordur. ayrica celal pavyonda konsluk yapan sibel isimli bir kadına aşıktır. celalin kayınpederi almanyadan her ay düzenli olarak kızı sevilay'a para gonderiyor ve celal bu parayı öğrenmiştir. sonrasinda ise celal kötü bir plan tasarlar ve bunu uygular. ama işler istediği gibi gitmez.

cok fazla beklentiye girmeden izlenebilecek hoş bir film.

yalnızca adını görünce anlamını hatırladığım kelimelerden biri vavien. benzer şekilde yalnızca afişi görünce filmi hatırlıyorum.

garip bir his yalnızca görüp hatırlamak. zaten film de en az bu his kadar garip

benim titizlik duygularımı kabar kabar kabartan filmdir.
ellerini yıkamıyor çocuk hiçbir sefer.

yine kimsenin evinde yemek yiyemeyecek, rahat oturamayacağım bu filmi unutana kadar.

bir veya birden fazla lambanın farklı anahtarlar tarafından açılıp kapanabilmesini ifade eden elektrik terimi.
filmine gelecek olursak, karanlığın bolca hakim olduğu bir atmosferi var. konusu sağlamdır.

2009 yapımlı bir yağmur-durul taylan filmidir.
yerli sinemanın açık ara iyi filmlerindendir fakat celal'in tüm çırpınışlarına rağmen çarelerinin tükenip finalde düzenli aile, düzenli yaşam gibi toplumsal dayatmaların beraberinde gelen kalıplara girmiş olmasını, filmde gösterildiği gibi huzura ermiş bir mutluluk fotoğrafı olduğunu sanmıyorum. kaldı ki bu, zaten o kısma kadar istemediği bir evlilik ve istemediği bir hayat yaşayan celal'in yaşamını ve çevresini, bize celal'in gözünden gösteren filmin genel bakış açısıyla da uyumlu bir durum değil.

elbette böylesi bir sıkışmışlık içindeki her karakter olanakları, eğitim düzeyi ya da sosyal çevresi itibariyle çarelerini bulup alternatiflerini yaratamayabilir. üstelik bizim celal'in tüm şark kurnazlıkları ve açgözlülüğüne rağmen gerçekten yolunda gitmeyen durumları da vardır fakat o duvarı aşamamış olması, olmadık bir farkındalığın bir anda devreye girmesiyle o hayatı sevmeye dönüşüyor. oysa insanların sevgisi, öğrenilmiş çaresizlikleri değildir.
aslında film de tıpkı toplum gibi kendince celal'i akıllandırmış, terbiye etmiştir. bu yönüyle gelenekçi anlayışın çizdiği çerçeve içinde gidip geliyor.
başarısı ise engin günaydın, binnur kaya, settar tanrıöğen gibi filmin özelindeki yarı taşralı anadolu tipolojilerini kalburüstü canlandırma potansiyeline sahip oyunculuk performansları.
yani bir filmin fikri, argümanı, göreceli bir sahadan doğal olarak bize dokunabilir ya da dokunamaz ancak teknik veya sinematografik açıdan filmin değeriyle ilgili bir durum değildir bu.
vavien de bu teknik içeriğiyle iyi bir film.

çoğumuzun nine ve dedesinin, önemli bir kısmımızın anne ve babasının dahil olduğu o ebedi '' evde oturan yüzde 51'i '' anlatan, baş yapıt olmasa bile değerli bir film. kendisini çok sevmeme rağmen engin günaydın'ı buradaki oyunculuğunda biraz tutuk bulurum. belki de kendisinin de çok iyi bildiği o çarıklı erkanın yarı cahil, kurnaz, anadolu erkeği bönlüğünü yansıtmak için kasıtlı olarak bu tarz oynadı. buna mukabil, binnur kaya rolünde adeta devleşmiştir.

not: settar tanrıöğen'in sazıyla olan sahnenin, yönetmence 1974 tarihli coppola yapımı (bkz: the conversation)
filmindeki gene hackman'ın yaptığı saksofon sahnelerine saygı niteliğinde çekildiğini düşünüyorum.

nedendir bilemem engin günaydın'ı çok sevemedim. ancak bu fimle onun oyuncu derinliğini gördüğümde de şaşırmıştım.
filmin ve sanatçının hakkını yememek gerekir.
ben ilgi ve beğeniyle izledim.