verdiğin borcun dilencisi olmak

bir arkadasıma hatrı sayılır bir miktarda borç verdim ve 3 ay sonra ödeyeceğim dedi.

6 ay oldu sürekli geçiştiriyor ben de naif oldugum için bir şey diyemiyorum. bugun denk geldik tesadüfen baktım ki yeni telefon almış (benim borcumu ödemiyor).

en son ertesi gün aradım dedim ki bak kardeş ben de öğrenciyim paramı ver artık. bana diyor ki yemedik paranı tamam verecez , ne aç gözlü bir şey çıktın.

delirdim o an , cinlerim tepeme çıktı ağzıma geleni söyleyip sövmeye başladım , vermezsen gelip ağzını burnunu dağıtacam beni bu raddeye getirdin dedim. 2 dk sonra para geldi (üstelik bu enflasyonda eridi).

bu kadar rezil bir durumu yaşamadım. atalarımız borç yiğidin kamçısıdır derken ne güzel demişler.

içler acısı baya baya trajik bir borç verip peşinden öylece baka kaldığım olayı getirdi aklıma.

icra karşılığı aldığım bir miktar parayı sayın avukatım * noter olduğunu açıkladığı dönemde benden rica minnet istedi. çok zor durumda olduğunu ve bir kaç hafta içerisinde geri ödeyeceğinin sözünü vererek. bir şey diyemedim öylece gafil bir anımda afallayarak kabul ettim. zira parayı o tahsil ettiği için yok param diyemedim ve o an herhangi bir bahanem de yoktu reddetmek için. tuhaf olan kocası ve iki kızı da avukat ve hala neden benden borç istediği konusunda bir kanıya varamadım.
belirttiği sürenin üzerinden bir kaç hafta daha geçse de hiçbir geri ödeme alamadım. bir süre istemeden bekledim, gerçekten istemeye utandığım için. baktım hala ses yok istemeye başladım. sadece bir başlangıçtı çünkü ancak 9 ay sonra ödemeye başlayıp taksit taksit gönderiyordu. ve ben talep etmezsem hiçbir şekilde onu da yapmıyordu. neler söyledim, ne mesajlar attım hiç ezilme emaresi oluşmadı kendisinde bilakis ne zaman istersen ben senin yanında olurum diyerek bir de kendince vefa duygusu ndan bahsediyordu. gölge etmeyin ihsan istememi de defalarca belirtmeme rağmen. 1,5 yılın sonunda tamamladı nihayet, haftalık zorlama mesajlarım sayesinde tabii.

böyle bir rezaleti yaşamak hatta duyulma riskini bile hiçe sayıp * nasıl kendini böyle bir hikayeye sürükler insan aklım almıyor.

ilkokul beşinci sınıftayken yediğim kazıktan sonra bir daha hiç kimseye borç para vermedim. borç isteyene veremem derim. ihtiyacı olan birisi varsa, ben de müsaitsem, geri almamak üzere veririm. o ayrı.
kendim için para dahil hiçbir şey istemem zaten.

kaçıyor muyuz? amma da paracısın! gibi gibi cümlelere maruz kalmaktır. borçlu kişi, hem suçlu hem de güçlüdür. bir de bu cümleleri öyle kendinden emin bir şekilde söyler ki, acaba yanlış bir şey mi yapıyorum diye kendinden şüphe eder hale gelirsin. tüm bunlara maruz kalmamak için kendimce bir yöntem buldum. ben zaten hiç kimseden borç istemediğimden, ya borç isteyenlere hiç borç vermiyorum, ya da geri almamayı göze alabileceğim tutarda borç veriyorum ki geri vermezse de takmıyorum.* uzun zamandır bu yöntemi uyguluyorum, kafam çok rahat.

arkadaşı kaybetmenin en kestirme yolu o'na bir miktar borç para vermektir. parayı geri alana kadar da kırk takla atarsın. birde sürekli hikaye dinlersin. arkadaş tam parayı ödeyecekmiş, o sırada kafasına meteor düşmüş.

olmamak için gözden çıkarabileceğim miktarı borç olarak veririm. bildirilen tarihte gelirse ne âlâ; gelmezse bunu akıl parası, güven parası, sigorta parası sayar devam ederim. o parayla karşımdakinin tiynetini görmüş olur sonradan başıma gelebilecek daha büyük zararlardan kurtuldum diye düşünürüm. borç namustur der eskiler, evet öyledir.

verilen borcun geri döndüğü çok nadirdir. bu nedenle gözden çıkarmadığım miktarları kimseye borç vermem. insanlar isterken borç diyor, ben verirken hibe olarak düşünürüm. o da bir defaya mahsustur. borcunu ödemeyenden paramı geri istemem ama üstünden yüz yıl bile geçse tekrar borç vermem.

kimseye acımıyorum, kimseye borç vermiyorum.

borç yapmayı da sevmem. kredi kartı kullanmam.

nakit çalışır, nakit öperim.

teşekkürler.

2-3 kere başıma geldi. hep güvendiğim insanlar, yakın arkadaşlarımdı. birisi yüzünden 1 aylık gelirim heba oldu, ben bir ay sefillik çektim. hepsinin üstüne su içtim. şu saatten sonra kimseye borç verir miyim? sanmam.

ben yıllar önce* çalıştığım yerde muhabbetimde olan arkadaşa cüzi bir döviz borç vermiştim. istemeye utanıyorum. biz zaman sonra istedim yarısını verdi, sonra kendi ayrıldı başka iş falan filan.
bir baktım* evlenmiş iki tane çocuğu var.*
isteyemiyorumda artık o parayı.
bundan ders aldım insan tanıdım bu bana yeter.

en son iki sene önce yaptığım eylem.
şansımı denedikçe denedim.
adam utanmaz olduğu için ödemedi.
sayesinde biri nasıl lafı para istemeye getirir onu öğrendim.
artık çevremdeki insanları o duruma bile getirmiyorum.
ben anam babam kardeşlerim hariç kimseden para istemedim. parasız kalıp yol yürüdüğüm, ay sonunu kıt kanaat getirdiğim oldu. öğrencilik yıllarımdan bahsediyorum. sonrasında hiç olmadı.
olsa da istemem ayağımı yorganıma kadar uzatmaya devam ederim.
para dediğin şey kaybedilir kazanılır ama itibar kaybedilince kazanılmaz.

hayatımda hiç verdiğim borcu istemedim. borç verdiğim kişi sayısı sınırlıdır ve hepsi kendileri dedikleri tarihten önce getirdiler. getirmeselerde beni üzecek miktarlar değildi. ama getirmeseler, üstüne bir açıklamada bulunmalar, muhtemelen arkadaşlığımı sürdürmezdim. şu şu sebeplerden ötürü ödeyemeyeceğim demek başka, salak yada enayi yerine koyup ödememek başka.

t. kendisini üzecek kadar miktar parayı başkasına vererek sonra paranın peşinden koşma eylemi.

verdiği borçları alamadığı için batan biri olarak söyleyebilirim ki; kötü bir duygudur.

(bkz: bir musibet, bin nasihatten iyidir.)