yalnız hissetmek

insanın gerçekliği, insan olmanın gerçekliğini hissetmesidir.

yanınızdaki insanlar, sevgiliniz, eşiniz, paranız, güzelliğiniz, çevreniz hepsi yanılsamadır, geçicidir ki bir çoğunun geçici olduğuyla dünyada da yüzleşirsiniz. insanın başkasına bahşettiği sevgi bile kendisi içindir, kendisini tatmin içindir.

övgü, hamd, dostluk yalnızca her noksanlıktan münezzeh olan arşın sahibinedir.

dünyanın en acı duygusudur, insan sosyal bir yaratıktır ve tek başına hiçbir anlam ifade etmez. ayrıca yalnızlığı tercih etmek ile yalnız hissetmek arasında uçurum vardır.

bu saatte geliyor bu periler, insan aslında ne ufak bir yaratık, ne hisleri belli ne duyguları

son zamanlarda, özellikle sabahları hissettiğim duygu...

uyanır uyanmaz bazen erken saatlerde yürüyüşe çıkıyorum, bazen sabahın o sakin ve uyanmakta olan sesini dinlemeyi tercih ediyorum, bazen de sabah yürüyüşü için yaptığım playlisti dinliyorum, lakin kulaklarım ne duyarsa duysun içimde tuhaf bi hüzün ve yalnızlık beliriyor...

işin tuhaf tarafı bu yalnızlığı neyin, nasıl geçireceğini düşündükçe işin içinden çıkamıyorum, dahası da buna sebep olan şeyleri düşünmeye başladığım zaman tuhaf bir farkındalık beliriyor ve bu hissiyat birçok şeyi arap saçına döndürüyor...

sabahları oldum olası çok sevmiş biriyim, hele ki bahar sabahlarına bayılırım, elimden geldikçe erken uyanmaya çalışır, bunu birçok zaman başaramaz ve sabah yürüyüşü için hiç uyumayan bir insan olarak artık sabahlar eskisi gibi keyif vermiyor, aksine kötü ve nostaljik bir his taşıyor sanki, kurtarın beni ey normal sözlük yazarları.

yalnız olmaktan daha ölümcüldür. yalnız olmanın tedavisi vardır da yalnız hissetmenin tedavisini bulamadım.

sosyalleşmek istediğinde kimseyi bulamadığın o andır. hayat bir serüven. mutlaka birileri girecek hayatına. yalnızken yalnızlığın, kalabalıkken kalabalığın tadını çıkarın. anı yaşayın.

bundan daha güzeli yalnız olmaktır.
zirvede değil , en dipte.

geceleri zirve yapar.

hissedilen şey yalnızlık mıdır yoksa bir daha öyle sevilmeyeceğini bilmenin verdiği acı mıdır?


t/ yalnız hissetme durumu.

tam bir şeyler yazacaktım arkadaşımın attığı video beni pamuk gibi yaptı.
tam da bu başlıkta bu mesaj...

bence tam bir kara delik. tüm kötü hislerle birlikte seni içine çekiyor ve bir süre sonra kendini kandırmaya başlıyorsun. yalnızım, kimsenin umurunda değilim, bu zamana kadar başıma ne geldiyse benim yüzümden, ben yeteri kadar iyi değilim, her şeye hep geç kalırım, ilelebet yalnızım ve etrafımdaki kimse samimi değil gibi bir sürü düşünce etrafında dönmeye başlıyorsun. tüm kötü hislerin anası yalnızlık hissidir. sonra bir aydınlanmaya kadar kendine acımaya devam ediyorsun ve sonunda ışııkk. en azından benim için böyle. ha bir de biraz fazla ağlarsan ışıkla beraber yıldızları da görüyorsun. müthiş.

sinan canan'ın bi videosu var hep karşıma çıkıyor..
bu da geçer yahu..
yalnızlık değil, yalnızlıktan doğan negatif/karamsar duygu...
geçer.

can sağlığınız yerinde olsun. zannettiğimiz kadar yalnız değiliz. yalnızlığımızı alacak, dağıtacak çok seçenek var...
her şeyin üstünde bir tanrı var.
öyle düşünelim. topraktan bitmedik.
köklerimiz var. artık yaşamasalar da bizde yaşayan canlar, hayatlar var.
babalarımızın kanını taşıyoruz bugüne bugün. ruhumuz var. burda yaprağımız kımıldasa orada hissedilir. ruhumuz, ruh bağımız var.. öyle kolay değil. yalnız değiliz.

yalnızlığı istemek, ona katlanabilme dirayetini kendinde bulabilmek ve buna göğüs gerebilmek işin en kolay kısmı aslında. yalnız hissetmek, asla anlaşılmayacağını düşünmek ve bu bilinçle ölmek demek. anlaşılmamak "yalnızlık" kavramına yüklenen bütün menfi düşüncelerin yegane sahibidir. tek başına götürür bu yarışı, çünkü bilinç bir şekilde kendini ifade etmek ister ne kadar yalnız olursan ol sosyal bir canlısın. gerek sanatınla, gerek edebiyatınla, gerekse felsefenle varlığını ortaya koyarsın ama birde anlaşılmadığında sırılsıklam bir yokluksun. yalnızlığı hissettiğin an işte o andır.

şu koca evrende bir bit yeniği bile olmadığım düşüncesi özellikle kendimle baş başa kaldığım zamanlarda derin bir şekilde ayyuka çıkıyor. içimi sımsıkı saran bu nostalji ve hüzün bazen duygularımı laçka etse de, genel olarak bu melankoliyi keyif edinmeye çalışıyorum desem çok yanlış olmaz. çünkü zaman zaman çok sofistike bir şekilde hissettiğim bu "yalnızlığım" karşısında yapabileceğim başka hiçbir şey yok. ben de "hayatın melankolisini keyif edinmek" gibi bi fikir benimsemeye çalışıyorum bu zamanlarda. hiçbirimiz mütemadiyen değiliz. toz parçasından hallice bizler, koca koca evrenlerimizde yaşıyoruz ve o koca koca dünyalarımızda toz olacağız. düşüncesi içimi sarsa da, en azından mutlu bir şekilde yaşayıp hiç olma fikri kulağa hiç de kötü gelmiyor.

"insana yalnız hissettiren şey tek başına olması değildir. yalnızlık çevrende insanlar varken, toplum ve topluluk hayatı yaşarken onlardan dışlanmış hissetmektir."

kendinle savaşma sanatı kitabından

en mutlu ailede, en iyi ruh haliyle bile günün sonunda olandır. kan bağından ziyade can bağıyla bağlanmakla ilgili eksik bir şey var gibi hissettirir. özellikle, büyük yaşayan biriyseniz, her şeyden çokken, az sizin gözünüze batar. haliyle de ruhunuz ve olmayan gölgesiyle hasbihal edersiniz. yalnız hissetmek biraz da sizin gerçekliğiniz gibi gelir; çünkü kendinizi en iyi ifade ettiğinizi zannettiğiniz kelimeler kifayetsiz kalırken, bazı şeyleri zorlamak da istemezsiniz.

olur insanlık halidir. depresif bir ruh hali içine girebilir insan,anlaşılmadığını düşünmektir yalnız hissetmenin en büyük sebebi.

anlaşılmaz da . çünkü anlatmaz. anlasınlar diye bekler boşuna. öyle olmaz. derdin sıkıntın varsa söyleyeceksin.

tek başımıza her şeyle mücadele edebiliyor olsak hepimiz ayrı ayrı gezegenlerde yaşardık bence.

günün çoğu zamanı kılımı kıpırdatmak bile
istemiyorum, temel ihtiyaçlarımı gidermek
konusunda zorlanıyorum. normalde çok temiz
titiz biriyim fakat en son ne zaman keyifle ve uzun uzun yıkadın desen bilmiyorum derim. sadece uyumak istiyorum, aniden ağlama krizlerine giriyorum. dışarı çıkmak zorunda olduğumda,geçen gün hastaneye gitmek zorundaydım,otobüste herkesin içinde ağlamaya başladım.yaşlı teyzeler birkaç kez dönüp bana baksa da başımı cama çevirdim ve ara ara ağladım.evde olmadığım zamanlar eve bakmak zorunda olduğum zamanlar evde değilim diye ölecek gibi hissettim, bir an önce eve gitmek istedim. depresyonda değilim şuan, daha önce depresyonu deneyimlediğim için biliyorum ama depresyona giriyor gibiyim. kendimi berbat hissediyorum ve sadece seninle ilgilenmek istiyorum lakin buna müsade etmiyorsun. ağlamalarımı çocukça buluyorsun, daha önce söyledim mi bilmiyorum ama senin her sesini duyduğumda küçükken salıncaktan düşmüş gibi oluyorum tekrar kalkıp sallanmaya devam ediyorum. neyin içindeyim herhangi bir fikrim yok ama bir bataklıktayım ve her geçen gün görünmemeye başlıyorum en azından öyle hissediyorum ve hissettiklerimde yanılmam.

üzülecek bir şey değil aslında. bak yine idollerimden birisi olan lermantov'un bi lafı var konu ile alakalı. yad edeyim.

-dünyada beni tamı tamına anlamış hiçbir yaratık kalmayacak. bazıları beni olduğumdan kötü, bazıları olduğumdan iyi sanırlar. bazıları iyi bir adamdı öbürleri rezilin tekiydi diyecekler. ikisi de yanlış olacak.