her zaman yalnız hissetmek

1000 kişilik bir düğün salonunda, kalabalıkta veya sevdiklerinle bile olsan yalnız hissetmektir.

seni gerçekten gören kimsenin olmamasıdır.

böyle hissedenlerin sevgili olup olmadıklarını merak ediyorum.
eğer birileri ile sevgili oluyorlarsa, bu net ayıp.
kimsenin vaktiyle ve kalbiyle oynanmaz.
gidip sevişin, o ayrı.
ona karışmıyoruz*

belki de drama çıkarmak değildir bu duygudurum. herkesi kendinden uzaklaştırdığın sanrısal bir yalnızlık dahi olsa hissedilendir.

birileri bir duyguyu hissediyor ve duygunun içerisindeyken bunu tanımlıyor. hissettiğini yansıtıyor ve diğeri “ amaaan yahuuu neden bunu hissediyorsun?” diye yargılıyor.
herkesin bir şeylerle baş etme yöntemleri farklıdır.
birisi aynı duyguyu hissederken o duyguyu diğerinde gördüğünde acımasızca ezikler.
diğeri olabildiğince içini döker.
bir diğeri, diğeri üzerinden o duygusuna derman olur.

insan yalnız hissedebilir bence bu çok normal. beni anlayan kimse yok yalnız hissediyorum veya beni seven önemseyen kimse yok yalnız hissediyorum diyene bir şey diyemem.

ben kendimi yalnız hissetmiyorum. sohbet etmek istediğimde sohbet edecek birilerini her zaman bulamıyor olabilirim veya derdimi açacak birini de bulamıyor olabilirim zaman zaman ama tony stark diyor ya bizde hulk var.

işte benim de kedim var. yanınıza gelip yatınca her şeyi unutuyorsunuz.

o zaman mfö'den gelsin.

(bkz: yalnızlık ömür boyu)

insan sosyal olmak zorunda olan yalnız bir varlıktır. o yüzden çoğu zaman sahte ilişki ağları içerisinde yaşarız.

cogu insanin farkinda olmadigi, cogu insanin da kactigi bir gercegi fark etmektir.

basliktaki bazi tanimlar guldurdu. bu sozlukte o kadar felsefeyle alakali basliklar acilip tanimlar dosenmesine ragmen insan nedir, nasildir’in az da olsa bilinmemesi olmamali bence…
yalniz olmak ile yalniz hissetmek farkli kavramlardir ve insana olan etkileri de farklidir. yalnizlik kisinin benligini gelistirirken yalniz hissetmek yani anlasilmamak- gorulmemek endisesi, insani icten ice curutmektedir. insan kendi degerini kendi bicmez, kendi benligini kendi ekseninde degerlendiremez. ben demez once, zira benligini bilmez. once onlari bilir (cevresini) onlarin bictigi degerince kendi benligini olusturur. dolayisiyla gorulmeyen, anlasilmayan, otelenen birinin kendi degerini bilmesi kendini gormesi imkansizdir ve bundan oturu curumesi de bir drama nedeni degildir.
anlasilmak, gorulmek, bilinmek, deger gormek insanin ekmekten sudan elzem ihtiyaclaridir arkadaslar, insan dunyayi yakar bunlar icin. ve bunlarin eksikligini dile getiren insan zaten kendi icinde degersiz hisseden insandir. ki degersiz hisseden biri kendine nasil deger verebilir ya da kendini nasil gorebilir? var mi bunlarin cevabi?

sozlukcum bu arada insan nedir’in kesfini insan okuyarak degil, felsefe tartisarak degil, kendi benligini cozumlemeye calisarak, nerede nasil hissedildiginin farkindaligina ulasarak kesfeder, kesfedin siz de. o zaman kisisel degersizlik hissiyatinizi baskalarini ezikleyerek bastirmak yerine kendiniz olarak gidermeye calisirsiniz, olur mu olur?

duygusal yoksunluğa sahip olabilir.

o zaman bir de soad gelsin

her zaman yalnızız zaten. hissi bir durum değil yani.

aslında "her zaman yalnız" olunduğu, hissedilmesine gerek kalmaksızın bilinmesi, "bilincine varılması ve kabullenilmesi gereken bir durum"dur. bu, birey olmanın gereğidir de. ancak insan sosyal bir canlıdır ve aşk, iş, dostluk, aile vb nedenlerle, tekil ya da çoğul beraberliklere de ihtiyaç duyar/duymalıdır da.
geçici olan bu beraberlikleri insan, varoluşunun anlamı ve vazgeçilmezi saymamayı bilmeli, baştan kabullenmelidir. değişmeyecek tek şey yalnızlığı, yani kendisiyle birlikteliğidir. bunu bir eksiklik, yokluk, anlamsızlık ve mutsuzluk nedeni olarak görmemeli; beraberliklerinde bile bu özel alanının farkındalığı ile birliktelikler yaşamalıdır.
yaşamı, birliktelikleri, ayrılıkları hatta ölümü bile ancak böyle göğüsleyebilir insan.
aksi halde ne hayat ne kendisi hakkında hiçbir kontrol yetisi kalmayan bir izleyiciye dönüşür . ki bu bir örtülü kendini inkar, görememe halidir ve kimsenin bunu ne kendine ne başkasına yapma hakkı olmamalıdır. (büyümek dediğimiz şey de budur zaten.)

içtiğim her kahvenin telvesindeki tortu taneleri kadar yalnızlığım. su ile özdeşleşip içildikten sonra zerre damlası kalmayan su gibi gitti herkes, tek huylarını bırakıp gittiler.