yalnızlaşmak

gün gün, adım adım yaklaşdığım durumdur.
mutlu rölünü oynamak pek kesmiyor ya da illegal yazılar yazmak.

parayla satın alınamayan saadettir

(bkz: fakir dertleri)

kendim tercih ettiğim durum. insanlar motivasyonumu düşürdüğü için konuşmuyorum kimseyle. hem gerek de yok, tek başıma gayet iyiyim.

şaka şaka, her gece arkadaşım olmadığı için hissettiğim öfke ve üzüntüden dolayı yastığımı yumrukluyorum.

acilen sevişmen gerek.

ailen ve çocukların var ise aslında güzeldir. yaş ilerledikçe artar. saadetin ta kendisidir. bırakın insan sosyaldir fikrini, yaşasın asosyallik.

sanırım ki ben de biraz yalnızlaşıyorum. belki de kendimi yalnızlaştırıyorum. bilmiyorum. çevremdeki insanlardan uzaklaşıyorum, bu zamana kadar kabullendiğim ve görmezden geldiğim huylarına katlanamıyorum. gitgide hırçın,sinirli,öfkeli,huysuz birine dönüşüyorum. en kötüsü de içten içe bunun sebebini bilmiyorum. çözemiyorum. bunun sebebini aradığımda altında yatan nedeni bulamıyorum.

(bkz: abdülhamit bunu beğenmedi)

benim bu. herkesten nefret ediyorum, nankörlüklerinizden midem bulanıyor, iğreniyorum. yalnızlığımla daha mutluyum.

tüketim toplumunun yeni hastalıklarından biridir. aklınıza gelebilecek her şey tüketilmeye endeksli olduğundan yalnızlaşmak kaçınılmaz oluyor. yalnızca meta üzerinden değerlendirilen bireyler, hislerin tarumar olması, güçlenebilmek için yapılan kötülükler vb. şeyler farkındalık seviyesi yüksek insanları karanlığın içerisine itiyor ve insan, en azından şimdilik anlamlı olan şeyi yani yalnızlığı tercih ediyor.

çocukluk döneminin himaye edilen dünyası dışında kalan ergenlik dönemi, genelde toplum ile bütünleşmede zorluklar dönemidir. sevilmek, sevmek, başarmak tutkular yaşamak istenir ama baskılarla karşılaşılır. eski günlerde walkman günümüzde bluetooth kulaklıklar bu yalnızlaşma ihtiyacını yansıtır.

yalnız olmayı bile becerememektir.

böyle salak sapalak başlıklar açmazdım ben aslında. nooldu banaaağğğ?!

ekleme: yanlızlaşmak diye başlık açmıştım ancak moderatörler buraya taşımayı uygun görmüş.

yaş aldıkça başına gelendir. en sevdiklerim bile uzak artık.

yok yok, başlıkta yanlışlık yok. * (bkz: sezai yanlız)

ağaç büyüdükçe dalları birbirinden ayrılır

en doğrusu bu. yanlızım dostlarım yanlızım yanlız.

bazi zamanlarda insanin yasamasi gereken sey diyebiliriz.

kendi nedenlerimi şu podcast'te anlattığım hadise.

cenazede babası gömülürken ne yapacağını bilemeyen 20 yaşında bir oğlan gördüm. toprak atılırken mezarın başında öylece bekliyordu. eline küreği uzattılar almak için hamle yapamadı, bekledi, bekledi sonra küreği bir başkası aldı. ağlamıyordu, hissiz gibiydi. yanına gittim elimle toprak aldım ve işaret ettim, sende al dedim. ben toprak atmaya başladım o da atmaya başladı, sonra atarken ağladı biraz. toprak atma bitti eline ibriği verdiler su dökmesi gerekiyordu, öylece durdu bekledi. annesi seslendi, oğlum su dökeceksin babanın mezarına, döktü. dua edilecek ellerini açmadı, bir aile büyüğü eliyle gözüyle işaret etti böyle yap diye o da elini açtı dua etmek için.

o kadar eminim ki bu çocuğun yalnızlığına. yanında bir arkadaşı yok, ailesi var gibiler ama yoklar. babasına cenazesinde bile ağlamayan çocuk muhtemelen hayattayken de ona karşı hissizdi, babası da varken yoktu belki de.

babasını tanırdım ama oğluna bakınca ölümünden daha çok ona üzüldüm. sosyalleşemeyen, yalnız kalan insanların duyguları köreliyor. sevinci, üzüntüyü, yası, neşeyi paylaşamazsan anlamını yitiriyor.

bazı insanlar yalnızlığı aşırı kutsamaya başladı. insan nefreti, bireyselleşme, toplumu küçümseme, kültürüne yabancılaşma, akrabadan soyutlanma, arkadaşlıkları eğlence odaklı kurmak senin insana ihtiyacın olduğu anlarda; cenaze gibi, düğün gibi, kavga gibi, hastalık gibi, acil kana ihtiyacın olduğu gibi, araban yolda kaldığı, evini taşıyacağın gün geldiği gibi kimseyi bulamıyorsun etrafında.

yalnızlığa yatırım yapmayın, insana yatırım yapın. halini hatrını sorun, yardım isteyene yardım edin, lafı olanı dinleyin, sofranızı paylaşın, geçmiş olsun, kutlu olsun, başınız sağolsun, merhaba, var mı yapabileceğimiz birşey deyin. karşılık beklemeden insan bildiğinize insanlık edin, etmeden insanlık da göremezsiniz. yalnızlaşmak çoğu zaman hatalı bir seçimdir, alışmayın.

zaman geçiyor ve kafayı kırmamak için zor tutuyorum
bazen eski yaşadıklarım bile hayal meyal aklımda duruyor ve sanki kendim uydurmuşum gibi hissediyorum