yanlış insanla yalnız ölmek

bir sabahta iki kez uykumu bölen bir şey olursa üçüncü kez uyuyamıyorum. ne kadar çok uykum olsa da. bugün de öyle oldu. minik bir öfke duydum telefondaki sese. ama bu ona has bir durum değildi. kendi kendime de uyansam aynı öfkeyi duyuyorum sabahları. ne vardı ki ben de birçoğu gibi yaaa bırak diyerek dönüp arkamı uyuyabilseydim. uyuyamadım. telefonu elime aldığımda serkan karaismailoğlu'nun postunu gördüm.buradan izleyelim.
şimdi, videoya göre doğru insanı bulma olasılığımız uzaylıları keşfetmekten on kat daha kolay sadece. inanılası mı?.. so it goes...
üzerine çok düşünmedim. videoyu, konuyu en çok üzerine konuştuğum insana- newtonınelmasındakikurt'a- yolladım. yanlış insanla ölmekten korkuyorum, dedi.
korkma, dedim. sonra ben korkmaya başladım. çünkü düşünürsem hep bir yanlış bulabilirdim. doğru eşleşmeyi bulacağım diye inat eden insanlar ya yalnız kalıyordu ya da yanındaki insana dünyayı dar ediyordu. bu yüzden aramak yerine reddettim. doğru eşleşme diye bir şey yok. friends'de de geçiyordu sanırım böyle bir bölüm ya da hımym' de. ya da bir filmde. * hafıza konusunda biraz kötüyüm ama ararken yanımızdan geçip giden insanlara odaklanılıyordu.
dün, uzun bir zamandır çektiğim karın ağrısı ataklarından birinde artık umudumu kestim. ne nedeni belliydi, ne de çözümü. ilaç ya da beslenme ile değiştiremediğim bir şey yaşıyordum ve de bunun iyileşmeme ihtimali zihnimden geçerken çok korktum. ağlamaya başladım. b yanımdaydı. sarıldı bana. ben her şeyi yaparım. seni ne rahatsız etmeyecekse onu bulurum ve alırım, dedi. bunu ben de yapabilirim. yapıyorum da. ama onun gözlerindeki şefkatin sağladığı kalbimdeki iyileştirmeyi alamam. hayatında şunu yapacağım deyip askeri bir disiplin ile uygulayamayacağım şey olmayan ben, karşımdaki insanın falsolarını bazen gözümde çok büyütebiliyorum. işte bu zamanlarda minik bir nifak tohumu zihnime yerleşiyor. sonra dün yaşadıklarım gibi sıralanıyor hayat. bugün yeni bir gün. ve ben biliyorum ki zamanın iyileştiremeyeceği bir şey yok. ölmediğimiz sürece ivmeler olacak. kimi gün yukarıda kimi gün de aşağıda. ve mükemmel dümdüz bir çizgi insanlar için mümkün değil. bu yüzden yalnız ölmek de bana göre değil, yalnız bir ömrü geçirmiş olacağız neticede. yanlış insanla ölüp ölmediğimi ise hiç öğrenemeyeceğiz. ölmüşüz sonuçta ne fark eder ki?

çok saçma bir sözdür. doğru insanla beraber mi ölüyorsunuz sanki? yine tek bir şekilde geberip gidiyorsunuz.

yanlış insanla beraberseniz hayatta yalnız kalmaya mahkum olursunuz sözünü aklıma getiren başlık.
eğer hayatınıza giren ya da girmesini istediğiniz insanla uyuşmuyorsanız, naparsanız yapın bir şekilde yalnız oluyorsunuz.
örneğin sevgilinizi çok seviyorsunuz (!) ve sevildiğinizi de düşünüyorsunuz ama ne müzik zevkiniz uyuyor ne dünya görüşünüz. beraber gezdiğinizde onun mutsuz olduğunu görüyorsunuz ya da tam tersi evde takıldığınızda o mutlu olurken siz mutsuz oluyor ve beraber bir payda da bulaşamıyorsanız işte o noktada yalnızlaşmaya başlıyorsunuz. berabersiniz sevginize inanıyorsunuz o yüzden sorun yok gibi devam etmeye çabalıyorsunuz. ve bir sabah uyandığınızda tek olmasanız bile yalnız hissedersiniz.

başlık sahibinin yazdıklarını okuyunca aklıma geldi.
çevrem evlenmiş olmak için evlenenler, ve “yalnız” kalmamak için sevgili olanlarla dolu ve bakıyorum ki hepsi bir noktada yalnızlığın dibini sıyırıyor. var hatta böyle yakın bir arkadaşım çocuk sahibi olmak için evlendiler, gel gör ki çocuk olmuyor bir de ne hayat görüşleri bir ne keyif aldıkları şeyler. ama evliliği sürdürmek konusunda da o kadar inatçılar ki kavga dövüş devam ediyor evlilik.

yalnız ölmekten korkarken yalnız yaşamaya mahkum oluyor günümüz insanları. ve en kötüsü kendimizi sevmekten o kadar uzağız ki birinin sevgisi her şeyi düzeltecekmiş gibi, bu umuda sarılıyoruz.

öylee bir iç döküş oldu, kesin silerim bunu.*

gerçekleşmesi kuvvetle muhtemel olan eylemdir. sadece bazı şanslı insanlar bu durumdan azade olabilir. umalım da biz de o şanslı azınlıktan olalım.

yalnız ölmek insanı korkulara salan bir gelecek tasavvurudur. elbette dünyayı anlamsız gözlerle izleyen donuk beyinli bazı insanların yazılan cümleleri anlamaması ve kendince mantıklı, konuşulan ve yazılan dil açısından ise güdük cümlelerle karşılık vermeye çalışması doğal.

yanlış insanla uzun süre yaşamak katlanabilir bir durum olarak kabul edilebilir. bunu çoğu insan yapıyor ve bu tuhaf durum için de herkesin bir gerekçesi, mazereti ve bahanesi mevcut ama yanlış insanla ölmek yanlız ölmek arasında hiçbir fark olmadığı için bu durum katlanılabilir olmaktan çok uzak.

yaşamak ölmeye göre daha uzun bir süreç olmasına rağmen insan yaşarken başka şeylere odaklanıp yanındaki insanın yanlışlığına takılmayabilir. ölmek çok kısa sürse de insan o an sadece bu eyleme odaklanır ve yanında olan kişi bu an için bir sonsuzluk arz eden öneme sahiptir.

ben yalnış insanla yalnız ölme tehlikesinden kurtuldığuma inanıyorum. muhtemelen insanın kendi ekseni etrafında dönmesine bile müsade etmeyen iki artı bir evde, mutfak camından kafamı çıkararak sigara içmeye çalışırken ya da l koltuğun kısa kenarına uzanmış televizyon izlerken ya da sabah kalkar kalkmaz kendim için olmayan kahveyi büyük bir keyifle hazırlarken yalnız ve yanlış olmadığım için mutlu olacağım.

yalnız olmak, yalnız ölmek; bunlar hayatta beklenmeyen durumlar değildir elbette ancak bir insanla yalnız olmak ve onunla birlikteyken yalnız ölmek hayatın son golü gibi adeta.

böyle bir durumda yalnız ölmek işin en iyi tarafı. yanlış insanla birlikte olduğunda yalnız hissetmek erişilmeyecek bir his bence. bir insana karşı hiçbir şey hissedememek ya da öfke, nefret gibi duygular beslemek onun hayatımızdaki varlığının altını en az sevgide olduğu kadar belirgin bir çizgiyle çiziyor.

bir iran filmi seyretmiştim. ismi iki kadın. üniversitede tanışan iki yakın arkadaş vardı. kadınlardan biri "doğru insan" olarak tabir edeceğimiz bir adamla evlendi. çok güzel bir yaşamı oldu, yalnızlıktan iyi anlamda epey uzak bir yaşam. diğeri ise ailesi ve başka birtakım sebepler yüzünden "yanlış insan"la evlendi. çok başarılı ve zeki bir öğrenciydi, kendi çabalarıyla parlak bir gelecek inşa ediyordu ama evlilikten sonra eve hapsoldu, hayatı asla istediği gibi gitmedi. gördüğü baskının dozu öyle artmıştı ki bir süre sonra eşinden başka kimseyi görmemeye başlamıştı. yanlış insanla yalnız olamayanlardandı anlayacağınız. o kadına sorsak yalnız ölmeyi isterdi diye düşünüyorum.

aslında başlığın kastettiğinin çok daha derin olduğunu anlıyorum, sadece bunu yalnızlık olarak adlandıramıyorum. birinin varlığının rahatsız edici ölçüde belirginleştiği bir durum gibi görüyorum. yalnız ölmek için sahiden yalnız olmak gerekir. iyi ya da kötünün varlığını duyumsamamak gerekir.