1.
hem yargılanan hem de yargılayan biri olarak niyetim hiçbir zaman öz olmadı. değişebilir insan davranışları karşısında insanın bütün varlığıyla direnç göstermesini anlama yolunda ufak bir soru işareti gibi bir yazıya denk geliş ve aklıma burada yayınlama fikri geldi çünkü bir çoğumuz gerçek bir iletişim kuramıyoruz ya da o nasıl olsa anlar beni deyip kelimeleri ve cümleleri salt yüklediğimiz anlamları ile kullanıyoruz. işte tam bu nokta da değişik bir bakış açısı ve yazı.
alıntı!
yargılamak üstüne
internet’te yayınladığım son iki yazımın altına şöyle bir not koydum:
önemli bir rica: bu hafta, sadece bir gün, hiç kimseyi yargılamadığınız bir gün geçirmeye özen gösterir misiniz? sözünüzle, yazınızla, yüzünüzle, bakışınızla, hal ve tavrınızla, ses tonunuzla hiç kimseyi yargılamadığınız tek bir gün! lütfen. (bunu denerken farkına vardığınız zorlukları ve iç görüleri öykü ve örnekleriyle paylaşırsanız, beni zenginleştirirsiniz. emek ve zamanınız için teşekkürler.)
bilmiyorum, bunu denediniz mi?
denedinizse ne kadar zorlandığınızı görmüşsünüzdür.
deneyen bir okurum bana şöyle yazmış:
yargılama konusunda önce şunu söylemek istiyorum: yargılamanın tam anlamını sanırım tam olarak bilmiyorum. yani demek istediğim, ben eğer birisi " bana" göre yanlış bir şey yapıyor ise ve ben bunu ona söylüyor isem ben o kişiyi yargılıyor muyum?
mesela eşim araba kullanırken ikinci viteste gidilmesi gereken yerde üçüncü viteste gidiyor. bende ona burada hiç ikinci viteste gidilir mi dediğim zaman onu yargılıyor muyum?
ya da esim kavanozların kapağını tam sıkıca kapatmıyor, ben ona kapatmasını söylerken ve bunu söylerken biraz da kızgın olur isen yargılıyor muyum?
hani bir söz vardır, ‘beni böyle kabul et,’ diye. ama o zaman karsımızdaki kişiyi hiç mi uyarmayacağız? veya uyarılan kişi yaptığı işin yanlış olduğunu bildiği halde, uyarıldığı için, kabul görmediği için neden üzülüyor ya da sinirleniyor?
benim size sorum şu: bir olaya yargılamadan nasıl tepki verilir? buna bir kaç örnek verebilir misiniz? vaktiniz için şimdiden teşekkür ederim.
alıntı!
yargılamak üstüne
internet’te yayınladığım son iki yazımın altına şöyle bir not koydum:
önemli bir rica: bu hafta, sadece bir gün, hiç kimseyi yargılamadığınız bir gün geçirmeye özen gösterir misiniz? sözünüzle, yazınızla, yüzünüzle, bakışınızla, hal ve tavrınızla, ses tonunuzla hiç kimseyi yargılamadığınız tek bir gün! lütfen. (bunu denerken farkına vardığınız zorlukları ve iç görüleri öykü ve örnekleriyle paylaşırsanız, beni zenginleştirirsiniz. emek ve zamanınız için teşekkürler.)
bilmiyorum, bunu denediniz mi?
denedinizse ne kadar zorlandığınızı görmüşsünüzdür.
deneyen bir okurum bana şöyle yazmış:
yargılama konusunda önce şunu söylemek istiyorum: yargılamanın tam anlamını sanırım tam olarak bilmiyorum. yani demek istediğim, ben eğer birisi " bana" göre yanlış bir şey yapıyor ise ve ben bunu ona söylüyor isem ben o kişiyi yargılıyor muyum?
mesela eşim araba kullanırken ikinci viteste gidilmesi gereken yerde üçüncü viteste gidiyor. bende ona burada hiç ikinci viteste gidilir mi dediğim zaman onu yargılıyor muyum?
ya da esim kavanozların kapağını tam sıkıca kapatmıyor, ben ona kapatmasını söylerken ve bunu söylerken biraz da kızgın olur isen yargılıyor muyum?
hani bir söz vardır, ‘beni böyle kabul et,’ diye. ama o zaman karsımızdaki kişiyi hiç mi uyarmayacağız? veya uyarılan kişi yaptığı işin yanlış olduğunu bildiği halde, uyarıldığı için, kabul görmediği için neden üzülüyor ya da sinirleniyor?
benim size sorum şu: bir olaya yargılamadan nasıl tepki verilir? buna bir kaç örnek verebilir misiniz? vaktiniz için şimdiden teşekkür ederim.
devamını gör...