yaşama içgüdüsü

herhangi bir türün, öğrenme olmaksızın, bulunduğu çevreye adapte olarak hayatta kalma çabası göstermesini sağlayan içsel etki.

bir kelebeğin içgüdüsü olmalı insan da. bir günlük ömrü olsa da tırtıldan çıkıp uçmak için ömrünü veriyor. bizde öyle olalım.

bütün sancılarımızın sorumlusu. kendisinden pek haz etmiyorum.

çok özel eğitim almış ve bunun hakkını fazlası ile vermiş özel bir asker ile bir süre beraberdik bazı yerlerde.
onun sözleri ile “öldüm,bittim bir adım daha atamam dediğin andan sonra yaşama içgüdün devreye girer ve hiç durmadan elli kilometre daha yürürsün!”
doğruymuş,bizzat tecrübe ettim...

canlılar hayatta kalma içgüdüsüne sahiptir kendi yaşayabilsin diye bir ötekinin hayatta kalma arzusunu sonlandırmayı göze alır. insan özelinde de bu böyledir. hatta ve hatta dünya yaşamını geçti ölümden sonraki meçhul yaşamında refah ve huzuru bulmak için bile tanrılara kurban verir... peki insan neden bukadar var olmak ister? vahşi doğada acı ve korku insanı hayatta tuttu, edindiği diğer duygular insana medeniyeti kurdurdu. sonra bize birşeyler oldu afedersiniz götümüz başımız oynadı. hakimiyet ve güç duygusu; haz vermeye, gururunu okşamaya, egosunu tatmin etmeye başladı; aşk, sevgi, mutluluk insanın hayatta kalma içgüdüsü yaşama arzusuna dönüştürdü. sonuç olarak insan bu duyguları yalnız iken hissedemez, yaşama arzusu için medeni bir toplum ve bira şarttır.