yaşlıların tanıdık tanımadık herkesle konuşma çabası

dikkat ettim de bir tek benim başıma gelmiyor sanırım. mizaç olarak sıcakkanlı ve güleç biriyim, gerçi maskeden bu pek anlaşılmıyor şu devirde ama nedense her yaşlının konuşmaya çalıştığı veya çok sevdiği (ilk 5 dakikadan sonra gelen yanak sıkma hareketi) biri haline dönüşüyorum. bu insanları bu kadar yalnız bırakan sisteme de nalet olsun.

aaa biri babamdan bahsediyor.

dün çocukla oyun evinden çıktık yürüyoruz. bir tane ev var, müstakil ve çok güzel. daha önce orada bir yaşlı teyze görmüştüm. dün yürürken kızıma laf attı. önce çocukla konuştular. kızım bakkal kelimesini öğrendi. çünkü ona göre bakkal diye bir şey yok. bim var, şok var. yaşlı teyze bakkala mı gidiyorsun diyince çocuk bir şoka uğradı. onu bıraktı benimle konuştu sonra. yaklaşık bir 15 dakika. hiç sıkılmadım. pamuk gibi biriydi. sevimli yaşlılar olur ya, öyle. torununu, oğlunu, ölen kocasını, hastalıklarını, ayağındaki terliği kaç sene önce nerden aldığını ve ne kadar dayanıklı olduğunu, artık çok az çocuk gördüğü için evde çikolata bulundurmadığını çünkü bozulduğunu, hollanda'da büyüdüğünü, neler neler. yüzümde aptal bir sırıtışla dinledim. arada kızım da katıldı sohbete. bahçe çitinin diğer tarafından söyleştik. baktım telefon çalıyor. dedim teyze gitmem lazım. kendine iyi bak falan fistan. kızım da neneye el sallıyor, öpücük atıyor. çocuğumdaki bu insan sevgisi her zaman gözlerimi yaşartıyor.