yastıksız uyuyamamak

hayatın garip detaylarından biridir. bazı durum ve şartlarda geceyi zehir eden, uykuyu size haram kılan ve bir zombiye dönüşmenize neden olandır.

reflü sağolsun ben de bu dertten muzdaribim.
henüz gittiği her otele yastığını götürme safhasına erişmedim çünkü hala ideal yastığı arıyorum. ev 6 ay kullanılıp bir köşeye atılan yastıkla dolu.

başlığı gördüğümde 'yastıksız uyuyan mı var ne saçma' dedikten sonra gözümde bir bir yastıksız uyuduğum sahnelerin canlanmasıyla 'haaa' efekti verip usulca uzaklaşacağım entry.

bunun bir değişik bir versiyonu olarak kendi yastığınsız uyuyamamak vardır.

ben bundan muzdaripim. yastık olacak, ille de benimki olacak. yüksek, alçak, ortopedik olmayan yastığa gelemem. baş döndürücü deterjan kokusundan nefret ederim, inat ederim benim kokum olacak diye. benim yastığım da benim yastığım, bana ne!

ayrıca, bir anı iliştireyim.

küçükken yastığıma kimseyi yatırmazmışım. babam yattığı zaman ağlar, yaygara koparır; "benim gibi kokmuyor bu, baba baba kokuyor!" diye çığlığı basarmışım.

özledim be o zamanları.