yazarların baş edemediği acıları

olur severiz. versin. allah acı versin. allah vermiş çekeriz. eş dost acısı, sevgili acısı, ölüm filan. kalbim tık diyene kadar.

bana acı çok hayatta.



*

bir düşünce belirince zihnimde, bu düşünceyi fark edenin ne olduğunu düşünür ve bu 'her neyse' onu kavrayamam.

sanki bir arka plan bilinci gibi, bir matriks denizi gibi bir şey hissederim. bunu anlayamamanın acısını çekerim. canım yanar. aklımı boşaltmak için türlü hileler yaparım. bir türlü zihnimden uzaklaşmaz o 'her şeye dokunan arka plan'.

zor dur 'düşünsel yetememe acısıyla baş etmek'.

yazılarıma bu gece burada son verirken şunu da unutmamanızı istiyorum.

bir acıyla baş edemiyorsanız, onunla savaşmayın. anlatın ağlayın sızlayın.
yazın. çizin.

üstüne üstüne gidin.

çünkü içinize attığınız her şey orada hapsolur ve büyür.

unutmanızı kısa vadede sağlayacak her türlü madde ise, sizi daha da güçsüzleştirir. kendinize daha çok acırsınız ve her şeyi düzeltsin diye bir kahraman ya da mucize beklemeye başlarsınız boş yere.

neler yaşadığınızı bilmiyorum ama zor olduğunu biliyorum.
ama evinizde biriken çöpü nasıl atıyorsanız, yaşadığınız kötü olayları da öyle atın.

içinize atmayın yeter.

(bkz: evcil hayvanın ölümü)

mükemmel bir cezayı çekiyormuş gibi yaşamak. insanın beynini eritiyor tabiri caizse. sanki başın vücudundan ayrı bir şekilde ve alev alev yanıyormuş gibi oluyor. içini keşfetmek zorunda kaldığın cehennemden başını çıkarıp diğer şeyler için üzülmek istiyorsun ama başına basıp batırıyorlar seni, çünkü kendi derdine düştüğünü herkes görüyor. hiç kimseyi umursamadığını düşünüyorlar. haklılar!

arıyor.. arıyor.. arıyorsun ama gerekli cevapları bulamıyorsun. bir şeyler var sanki bilmen gereken, cehennemden/cezadan kurtulabilmen için. bu sanrı bile seninle oyun oynuyor.

hayatın, zoruna gitmeyen tüm zorluklarını ardı sıra yaşarken, sana, zoru zorla zor ediyorlar.
insanlar sana, umudunu sırtlamış, şanslı sisifoslar gibi görünüyorlar..