yazarların en son üzüldüğü şey

haberde bir bebeğin hastanede annesi tarafından terk edildiği, kuvezde doktorlar ve hemşireler tarafından ilgilenildigini gordum. bebek ara ara hemsireler tarafından kucağa alınsa da, anne kucaginin hissini bir kere bilmeden yaşama 1-0 geriden başlıyor. beslerken siringayla beslemek zorundalar ve bu durum bebeği hayata 2-0 geriye çekiyor. çünkü bir bebegin, şefkate ilgiye muhtaç bir bebeğin annesinin kucağındaki o güven duygusunu, dudaklarının göğüslerine temasıyla beslenebildigi duygusunun eksikliği hayatında, büyük problemlere sebep olacak. bunu ben değil, psikoloji söylüyor ve bunları düşününce hiç haberi olmadan geldiği dünyada sahipsizce yaşamaya çok erken yaşta başlaması, oldukça üzücü. böyle bir hayata mecbur bırakılması çok üzücü.

uzaktan da olsa insanlara yardımı dokunan birinin yoğun bakımda olmasına ve yarın da uyanmazsa fişinin çekileceğine... çok kötü oldum ya

üç günlük dünyada absurd şeylere üzüldüğümüze üzüldük

ben toparlamaya tek başına her şeyi idare etmeye başlarım. ve hiç olmayacak unutmak isteyip unuttuğum sildiğim insanlar tekrar önüme çıkar.
bu da hayatın başka bir kazık örneği.

arabanın anahtarlarını aldım.. içinden kendine ait eşyaları toplarken ki burukluğu..
keşke aldatmasaydin da bunlar yasanmasaydi..

70'lerdeki renkli, sevgi ve enerji dolu "özgür" ve mutlu hayatı hiçbir zaman yaşayamayacağımızı düşünüyordum. daha iyiye gitmemiz gerekmiyor mu ilerledikçe. neden tüm zamanların en kötüsüne evriliyoruz. yaşadığımız gezegen bile yaşanmaz hale geliyor, getiriyoruz. doğduğum yıla üzülüyorum.

alkol alacaktım tekel bulamadım buna üzüldüm az önce.

yazarken çaylak olmak

yks'de timur ile ilgili olan soruyu yanlış yapmam. üç senedir adam hakkında oku, araştır, insanların önyargılarını kırmaya çalış sonra gel soruyu yanlış yap. diğer yanlışlar bir yana da bu üzdü be sözlük

hpv aşısının ücretli olması ve kadınların degerli görülmemesi

apartman dış mantolaması ve çatı onarımı için verdiğim 5 bin beş yüz tl para çok zoruma gitti.

şiddetin kadın,çocuk,hayvan üçgeninde mekik dokuması,her gün bununla ilgili birşeyler duyup görmek.

dün okula giderken camdan bir kedi cesedi gördüm, vücudu sapasağlamdı ama ölüydü. küçücüktü. ama ölmüştü!
en son neye üzüldüğümü hatırlamayacak kadar üzüldüm o kediye.

ayrılık..
sensizlik hasta edici, sensizlik çok soğuk. ayrıyken de benimlesin biliyorum. kim ne derse desin sen hep ait olduğun yerdesin benimsin.

hassas kalpli biri olduğum için her şeye üzülen biriyim. en son hangisiydi onu düşünüyorum. bulunca editlerim bu entryi

yürürken siyahi bir genç gördüm, renginden midir, yoksa insanların ona nasıl baktığına mı üzülmüştür bilinmez, yere bakarak ve kimseyle göz teması kurmamaya çalışarak yürüyordu. üzüldüm. siyahi olduğumu ve benden rengim yüzünden nefret ettiklerini, dışlandığımı tahayyül ettim, gerçekten üzücüydü.

bugün balığa çıktık kuzenlerle. allah sizi inandırsın bir kalamar yakalandı oltama siz deyin 1 kilogram ben diyeyim daha fazla. tam tekneye çekerken kurtuldu zokadan. inanılmaz üzüldüm sözlük.

t : yazarların kronolojik olarak en yakın tarihli üzüntülerini anlattıkları başlık.

bakımsız bir kedi gördüm.

çok sevdiğim bir yüzüğümü iki gündür bulamıyorum. maddi değeri çok fazla değil ama manevi olarak aşırı kıymetli. evi alt-üst ettim, bulamıyorum.

uzun zamandır mezar ziyareti yapmadığımı fark ettim ve zamanında gözyaşı döktüklerim için, demek dedim senin gerçek bir sevgin yokmuş ki, onları uzun zamandır ziyaret etmiyorsun.

buna üzüldüm.

ben rahmetlilerime meğer ne zamandır gitmiyorum.

çok canın sıkıldı şimdi, uyumam ben kaç saat daha.

vefat ettiklerinde ölüp bitiyordun hani.
ben şu an kendimden iğrendim, ne kadar yalanmışım meğer, insan gitmez mi mezarlarının başına, ölenlerinin, ben şu an utandım.

şu an kendimden nefret ettim... *