yazarların en son üzüldüğü şey

kimsenin bunu merak etmediğini bilerek, 10 gün sonra olan yks için ağlıyorum.

bütün bir yıl misafir kabul etmeyip son iki hafta yatılı misafir kabul eden ailem, psikolojik olarak sınıyorlar gibi beni. emrivakiler falan.

biliyorum, çoğumuz bu dönemlerde böyle hissediyoruz. ben hep halının altına süpürürüm olumsuz duyguları, sonra bir patlama gelir. şimdi o andayım sanırım. stres yüzünden geciken reglim, hormonal olarak da dengesizliğim bu büyük patlamanın da destekçisi oldu.

bit, git artık. yoruldum.

elinde iki adet mendil. çok küçük, kara kuru. adın ne senin dedim. mahmut dedi.

onu mendil satması için sokağa salmışlar. gelirler böyle içeri, burası girişi korumalı filan bir yer değil, garson/mekan sahibi görüp kovana kadar gezerler.

ben daha böylesi içeri girer girmez cüzdanımı çıkarırım. sormam ne kadar. gönlümden koptuğu kadar. kopan da demir birkaç lira, 5 lira değildir.

ama muhakkak isim sorarım. öğrenmek isterim ismini ve muhakkak o mendili ondan alırım. al bu parayı, ver mendili. öbür türlüsüne alışmasın.

mahmut'dan önce çok yaşlı bir teyze geldi, allah rızası için dedi.

bir şey satandan o şeyi muhakkak alırım, yeter ki param olsun, dilenciye vermek istemem lakin bazan gönlüm ver der.

bir şey satan iyidir, lazım veya değil. sende zaten ondan var veya değil. al ya lazım olur. kalem lazım olmaz mı? yara bandı lazım olmaz mı? mendil selpak lazım olmaz mı? olur elbet. veya başka birine verirsin.

mahmut'a üzüldüm. mahmut'un oyun oynaması gerekir, mahmut belki satış yapamazsa eve gidince dayak diyecek.

bunları önleyecek kişi ben değilim lakin ben bu duruma üzülecek kişiyim.

söylesem derdini seveyim dersiniz ama benim icin uzucu yani, ne yapabilirim.

arkamdan ne k*hpelikler dönmüş meğerse haberim yok...

halamın kanser olduğunu öğrendim.

babaannemin kanseri ilerlemiş son evrede olduğunu söylüyorlar. ciğerleri kötü durumda. sigaradan uzak durmamın en büyük sebebi bu dur bir çok aile büyüğünü sigaranın sebep olduğu hastalıklardan kaybettik.

twitter'da sokak kedi ve köpeklerinin zehirli lokma verilerek öldürüldükleri bir fotoğraf gördüm, birisi onlara yemek verdi diye nasıl sevindiklerini düşündüm, son yemeklerinin bu olduğunu ve sonrasında hepsinin öldüğünü.

bilmiyorum, biz mi çok hassas kalpliyiz yoksa onlar mı çok kötüler?

antidepresan ilaçlarimi bırakmaya başlamışken depresyonun hafiften geri gelmesine üzüldüm. gitmiyor allah'ın belası.

ailevi bir konu.

uzun süredir sevgilimin olmaması.

otobüste üniformasından anladığım kadarıyla liseli bir gencin sırt çantası sökük ve evde gelişigüzel dikilmiş haldeydi.

belki de okulda hergün mahcup bile oluyordur. üzüldüm.

çok emin değilim ama sanırım şu an üzülüyorum.

farelere üzüldüm bugün. yoklardı çöp kutusunda. sordum arkadaşa malik attı onları dedi. ulan malik. senin ben...

ben yarım saat sonra unutuyorum neye üzüldüğümü o yüzden üzülmüşümdür gereksiz bir şeylere.

alkol fiyatları.

biri var. o üzülünce üzülüyorum. sevinince seviniyorum.
şu an yanımda değil diye üzülüyorum mesela. ama öyle kahrolmalı üzülme değil, böyle keşkeli üzülme. keşke yerine iyi ki de diyorum. yine gelmiyor. zaten mantıklı olan şu an gelmemesi çünkü çalışırken niye gelsin. ama istese gelir, süpriz yapar. bu saatte gelirse dönemez ama . tamam tamam.
canım nasılsın. özledim. kendine iyi bak. öptüm.

uzuldugum bisey yok. ama insan efkarli sarkilar dinleyince tribe giriyo. uzulesi yoksa da uzuluyo. sanki ask acisi yukleniyo bunyeye. gecmis hic gecmiyo falan. olan seyleri biraktim olmayan seylerin acisini cekip onlara uzuluyorum. neyim ben overthink perisi mi

buraya sığmayacak kadar büyük bir şey.

burada yazarın birisi bir kedi fotosu paylaşmıştı, kedi de allah affetsin öyle çirkin bir şeydi ki. onu tekrar göresim geldi. yarım saattir arıyorum, bulamadım, üzüldüm.

biten bir ilişki.