yazarların evlenmek istememe nedenleri

eğer evlilik yalnızca yeni bir kapansa, evlenmek için delicesine aşık olmayı bekleyeceğim.

param yok.

(bkz: evlenmek istemeyen yazarların evlenmek istememe nedenleri)

herkes doğru insanı bekliyor, herkes anlayış ve kabul edilmek istiyor yalnızca. kimse birine doğru insan olmayı önemsemiyor, kimsenin umrunda değil birine iyi gelmek ya da incitmemek. hep iyilik, sevgi, mutluluk beklentisi, en iyi etiketlere sahip olsun iki yüzlülüğü kimse vadetmiyor asla karşısındakine güzel şeyleri. ben böyleyim deyip çekiliyor herkes, ne gönlü var kimsenin değişmeye dönüşmeye ne de daha iyi bir insan olmaya gayreti. bir insanın sevgisine karşı sorumluluk hissedilmiyor, önemsenmiyor bile, kaybetme endişesi taşınmıyor. o yoksa başkası olur nasıl olsa deniliyor sanki bir nesneden bahseder gibi. halbuki o nesenenin sesi soluğu var, canı bile acıyor çoğu zaman...

uzunca bir süredir bir imzadan başka ifadesinin olduğunu düşünmüyorum, yapay tüm evlilikler olabildiğine suni. yol arkadaşlığı değil birçoğu rastgele bir yan yanalık; bir parça yalnız kalmama korkusu bir tutam da sevilmeye olan muhtaçlık işte. kimse evlenmesin artık, kimse kimsenin yarası da olmasın. kapatalım bu mevzuyu.

biriyle her gece aynı yatağı paylaşma fikri bana garip geliyor.

dünya en iğrenç haline evrilmişken ne evlilik ne de bu pis dünyaya çocuk getirmek artık akıl kârı değil gibi.

o insanlardan biri olmasam da çevremde gördüğüm kadarıyla evlenmek istemeyen insanlar, çevresindeki ilişkilerden gözlemledikleri gibi bir hayatları olmasından korktuğu için evlenmek istemiyorlar. lakin anlaşmayı bilen, yeri gelince alttan alan bireyler olsa herkes, sevipte geçinemeyen kalır mıydı. o kadar fazla görüyorum ki, çoğu zaman boş sebeplerden çıkan kavgalar, iki tarafın da kendini haklı görmesi yüzünden, iki tarafın da inat edip ısrarla susmaması yüzünden alevleniyor. bu şekilde birbirlerini yıpratıyor insanlar. çoğu insan kavga ederken haklı bile olsa, acaba haksız mıyım diye oturup düşünmüyor. bazı şeylerin çözümü aslında çok basit ama ne yazık ki kimse gururumu veya egosunu bir kenara koyup sevdiklerine değer vermeyi beceremiyor. sakin kalamıyor kimse. üzülüyorum. karşınızdakinden daha mı değerli boş mevzular. (şiddetli geçimsizlikten söz etmiyorum. bazı şeyler alttan alınmaz. çok seviyoruz birbirimizi ama geçinemiyoruz diyen ilişkilerden söz ediyorum. genelde de küçük kavgaların çoğalması yüzünden yıpranır ilişkileri. ne devam ettirecek heves bırakırlar kendilerinde ne de ayrılabilirler.)

korkuyorum ya. tamamen uyum sağlayabileceğim bir insan bulamamaktan, kendimi ifade edememekten. fakat en çok ekonomik sebeplerden. iki diploma sahibi olup yeterliliğim olmasına rağmen işsizim ve bir ev geçindirecek duruma sahip değilim. yaş sürekli gidiyor. borçlar boğazda. daha ne olabilir.

etrafımdaki insanların evliliklerini görünce soğuyorum

"sırf evlenmiş olmak" için evlenilmemeli çünkü.

düzgün bir aile ortamında büyümemiş olamam dolayısıyla aile kavramına mesafeli olmamdır

evli birisi olarak evlenmek isteme nedenleri kadar saçma nedenlerdir.*

neden diye sorarsanız, evlilik kurumu, ki burada kurum demek gerçekten çok mantıklı çünkü ilişkiniz resmiyet kazandığı anda kendinizi bir ortaklık yapısı altında görmelisiniz bence, sonu iflas ya da daha da büyümeye güçlenmeye açıktır. kısacası ticari hayat gibi, tamamen sizin duygularınızdan arınmış bir şekilde olaylara vereceğiniz tepkiler üzerine kuruludur. çünkü türkiye şartlarında artık o ilişkiyi siz iki kişi olarak yaşamamaktasınız. arkadaşlarınız, çevreniz, toplum, aile ıvır zıvır her şey dahil olmak için birbiriyle yarışır. ha bütün bunları ben engelledim, sadece partnerimle ben varız diyene çok rastladım da yapabilene hiç rastlamadım. hatta evlenmeden önce millete tavsiye verirken herkes gülüp geçer bu söylediklerime, evlendikten 2-3 yıl sonra bir bakarım benim söylediklerimi bana söylüyorlar. eh tebessümle karşılıyorum onları da.

doğru kişiyi bulamamış olmamdır.

evlendiğim kişinin gece youtubeda hüzünlü şarkılara yanındakiyle yaşar aklındakiyle ölürsün yorumu yazmasından korktuğum için.

herkes yalancı olmuş. kimse dürüst değil. sadakat desen, o da yok. e zaten sürekli aldatılmışım, bir güven sorunum var.

nasıl dünden razı olayım ki?

önce kendi başıma özgür bir birey olmanın keyfini yaşamam, benliğimi bulmam, ruhumdaki saklı koyları keşfedip kamp yapmam gerek.
içinde bulunduğun ruh hali ve konjonktürde hayatıma kimi alırsam alayım mantıklı bir karar olmayacaktır.

geçen bir konuşmada şöyle bir şey söylendi; hayatında üretim olmayan insanlar çocuk yaparlar; insanın tek gayesi buymuş gibi geliyor artık bana. o yüzden işe yaradığım zamanlar evlenmek istemiyor, yaramadığım zamanlar evlenmek istiyor oluşumu çözümlemiş oldum bir nevi. garip gelebilir ama öyle.

en büyük problem halk olarak her şeye anlam yüklemek.
evliliğe anlam yükle...
eşine anlam yükle...
mobilyalara anlam yükle...
çocuk yapmaya anlam yükle...

yoktur öyle bir şey. evliliğin amacı iki kafa dengi insanın aynı evi paylaşıp hayatı keyifli hale getirmek, hepsi bu kadar. tamamen maddiyata ve ya tamamen maneviyata dayalı ilişkiler zaten yürümez. çiftler, bireysel olarak kendi hayatlarını yaşamaları bence en önemli etken. sıkboğaz ederek kimsenin hayatına karışamazsın. tarafların kendi arkadaşlarıyla kafa dağıtması gerek. yoksa her **ku beraber yapalım derseniz bir yerden sonra bunalıma girersiniz.

genellemeden söylüyorum, yeni jenerasyon eşyalara çok anlam yüklüyor. salon takımı şöyle olsun, eşime kahvaltı sunumunda yumurtaya fiyonk takayım, wc ye girdiğinizde havlu size merhaba desin..

amaç belli. öğrenci evinden biraz daha maneviyatlı, biraz daha paralı ve çekinmeden seks yapabildiğin bir ortam, bu kadar. hatta aileler sevişin diye bir yerden sonra baskı yapıyor. "hadi artık sevişin güzel güzel bize torun verin".

olacağı varsa bir ilişkin olur evlenirsin yani hayatımda daha az önemsediğim bir konu şu an için. sonrasını kim biliiir kim biliiir.

çok gencim.