yazarların evlenmek istememe nedenleri

dahada evlenebilirim.

özgürlüğün kısıtlanacak oluşu, yeni kurallar, yeni sorumluluklar... beni evliliğe karşı mesafeli tutan şeyler bunlar oldu hep. bir de laf aramızda epey uyumsuz biriyim. bir kadının hayatının geri kalanını benimle geçirmek isteyeceğini düşünmüyorum

eğer türkiye de yaşıyorsa kültürel normlardan nasibini mutlaka almıştır. düğün yapar veya yapmaz uzun süreli sevgililik dönemi ayni ev dönemi yasasada zamanı geldiğinde bütün eleştirilerini unutup bir gün evlenecek tır. o gün gelene kadar istediğiniz kadar istemeyin

bilmem hep yanlış bir evlilik korkusu yaparım gibi bir korku. ya da " kötü bir son sonsuz bir mutsuzluk dan iyidir" mantığı da işin içinde var tabi. istediğiniz kişilerin sizi istememesi. sizin de sırf evlenmek için aşık olmadığınız biriyle hayat kurmak istememeniz.

başımıza iş mi alalım.

bir sevgilim vardı, böyle bana şiirler yazıyor karakalem tablomu falan yapıyordu. baya aşık gibi değil mi ? ondan öncekilerin hepsinde aldatılmış şahsım bu arkadaşa bakınca yok lan ben yaparım bu kız yapmaz derken o da aldattı.
dijital çağdayız gençler. seçenek çok. kime güveneceğiniz belli olmuyor.
çok da şeetmeyin. kitap okuyormuş, sevdiceğine börek yapıyormuş, arkadaşı yokmuş vs. tüm o kalıpları boşverin. ben neler gördüm, başıma neler geldi, nelere şahit oldum bir bilseniz siz de evlilik kurumundan nefret ederdiniz.
sadece şu iki şeyi söylemek istiyorum. birincisi evlendiniz diye kimse size artık tüm ömür boyu sadık kalacağına dair garanti veremez. ikincisi düzenli seks hayatı için evlenen tipler var. bir süre sonra karşınızdaki insan manken de olsa sıkılıyorsunuz, askerlik arkadaşına dönüyorsunuz.
yani çok isteyene bu yolda başarılar diyorum ama benden uzak olsun lütfen. şu an sevgilim bile yok. açıkçası uzun bir süre daha böyle özgür takılmayı düşünüyorum. (bkz: beni mezar taşıyla nikahlayın lütfen)
yine de sevişgen söslük qısları eqlesin.

evlenmeye dümdüz karşıyım sevgi üstüne kurulu bir ilişkiyi resmileştirme isteği de nerden geliyor, neden devlet senden bunu bekliyor, ailen evlen diyor? yani ömrüm boyunca sadece ona aşık olamam ki illa bir noktada sıkılıp başka birini hayatımda istemez miyim aramızdaki sevginin bitmeyeceğinin garantisi yok. sevgili olsak ve aramızdaki sevgi bitse iş kolay ayrılıyorum de geç ama evlenince yok avukat bul yok mahkemeye çık benim boşanmamdan mahkemeye ne? bir de neymiş malları paylaştıracakmışız o da saçma herkesin malı kendine aramızda anlaşır iki medeni insan olarak hallederiz biz. çocuk işi ne olacak derseniz şahsen ben yapmam o yüzden üstüne pek düşünmedim zaman kaybı gibi geliyor kedi bile bakmaya çok sorumluluk olduğu için istemeyen ben bir de çocuk yapamam böyle yani işin özü evlenmeyin kardeşim normalleştirelim artık şu durumu.

sanırım beni evlilikten soğutan etrafımdaki evli çiftlere benzemekten çok ama çok korkmam. yani eğer evlilik buysa 10 yıl içinde birbirine olan saygıyı sevgiyi kaybedip ömrümüzün geri kalanını işten gelince karşılıklı koltuklarda oturup televizyon seyredip hiçbir şey paylaşmadan geçireceksek bekar olarak ölmeyi tercih ederim.

sevgilisiyle 3 yıldır aynı evde yaşayan bir insan olarak gerek görmemem. değişen bir şey olmayacak çünkü.

daha erken başka bir nedeni yok.

bence travmatik olaylar yaşamış insanlar bu travmaların yarattığı psikolojik baskı nedeniyle mental açıdan stabil olamıyor.

ben şahsen stabil değilim. bana katlanacak biri varsa bile beni çok sevmesi ve çok sabırlı naif biri olması gerekiyor yoksa bana katlanamaz.

katlanmak derken öyle kırıp dökmek, sövmek, sin kaflı küfürler etmek , saygısız davranmak, sorumluluk almamak , yalan söylemek vs gibi huylarım yok ama konuşarak birini bezdirebilirim.

eğer haklı olduğumu düşünüyorsam bir konuyu cehennem buz tutana kadar tartışmaya devam edebilirim.

bir yerden sonra herkesin istediğinin huzur ve kabullenilme olduğunu düşünüyorum. kimseyi de bu nedenle kınamam.

ben de kadın olsam ben de hanım köylü bir kocam olsun isterdim.

çünkü ben bir hatayı ikinci kez yapmam.
o yüzden

karşı cins evlenmek istemeyen erkeklerle evlenmek istiyorlar.

edit: muhtemlen kadınlar da benzer bir problem çekiyordur.

maliyetler.

keyif insanıyım. bencil yaşamak istiyorum. kimsenin ailesini, akrabalarını ve arkadaşlarını benimsemek istemiyorum. sırf biri mutlu olacak diye kalkıp bakkala gitmek bile gözümde ağır bir yük.
istiyorum ki insanlar beni mutlu etmeye çalışsınlar, ben kılımı bile kıpırdatmayayım*

kadin yok. evet.

duz mantik.

güven problemim varmış. en temelde yaşama güven duymuyormuşum. o sebepten.

evlenmeyin bekarlar, naylon kızlar çıkacak.

buradan

hiçbirine bakmadan da mantıklı olduğuna yemin edebileceğimiz nedenlerdir.

ben turu tamamladım, gelişim görevlerimi hakkıyla yerine getirdim. böyle çok rahat. belki daha sonra bana denk bir hayat arkadaşı isterim hayatımda, bilmiyorum. öyle birisi olursa da evlenmem, imza atmam. işler resmileşince çıkar hesapları çok acımasız yapılabiliyor. gerçekte biteli 7-8 yıl olmasına rağmen, önceki evliliğimi resmi olarak bitirebilmek için ex pisliğin tehdit, şantaj ve iftiralarını sineye çekerek benden boşanması için para ödemek zorunda kaldım. burada söz konusu olan ortak kazandığımız para değil ailemden bana kalan paraydı. babamın mirasından pay aldı şerefsiz. her cümleye "çekişmeye giderim" bak diye başladığı için anlaşmalı boşanma protokolünü imzaladım. çekişme demek en az 2 yıl demek, kızlarımın arkadaşlarımın mahkemeye çıkması demek. ayrıca o şerefsiz bir pisliktir ama ben değilim ve iddialarından ar ederim. her neyse, boşandık ve bitti. en son nakliyecilere, annemin bana hediyesi elektrikli süpürgeyi* "vermem, alamazsın" diye pörtlemiş gözleriyle ağzından köpükler saçarak bağırırken metresi* de videoya çekiyordu. üniversite aşkıyla başlayan yirmi küsur yıllık evliliğin bitiş görüntüsü buydu işte. ama artık yer miyiz, yemeyiz tabii. boşandık, bitti. edepsizlikten yılmam, hiç bir şeyden korkmam. velhasıl kelam alımımı aldım ben evlilikten.
bir daha asla imza atmayı düşünmüyorum. benim sözüm, devletin vereceği garantiden daha kıymetlidir. bir gün birisi olursa eğer "eşimdir" derim. bu, yeterli.