yazarların gözyaşını tutamadığı şeyler

yaşlı insanların ve de çocukların evine ekmek götürmek için çalışmak zorunda kalmaları.

küçük emrah filmleri.

çok duygusal biri değilimdir normalde hatta ağlamaktan da nefret ederim çok nadirdir ağladığım anlar lakin ne zaman babasıyla futbol oynayan çocuk görsem içimde kalmışlık mıdır bilemem ama böyle yere bakarım çünkü babamla hiçbir anımız yok en azından kendisi şu an diğer odada dururken sohbet bile edecek kadar. veya annesinin desteğini gösterdiği kişiler anlatınca içim çok tuhaf olur kendimi sorgularım,"acaba ben mi iyi bir evlat olamadım?" diye halbuki annem ne isterse hep yapmışımdır bir kere bile düşünmeden. onlara da kızamıyorum bunda da kendimi suçlarım mesela yanlış bir vakitte gelmişim dünyaya maddi manevi. beni büyüten kadını-babamın kuzenini- ama bana göre hem anne hem de haladır kendisi,44yaşında kanserden 4 aylık ömür biçtiklerinde de kendini suçladım çünkü ben kendi oğlundan tam 10 sene daha çok onunlaydım. ne zaman ki portakallı kurabiye görsem veya kokusu gelse burnuma yemeyi geçeli çok oldu tutamam kendimi halbuki kendim şeflik yapıyorum bir türlü onun yaptığı gibi olmasa da aşırı beğenilse de elim sanki titriyor. geçen sene bugün elime doğmuş olan köpeğimi çaldılar mesela bahçenin ön kapısından sevip içeriye gitmiştim 5 dakikada oldu her şey belki 5 dakika daha sevseydim böyle olmazdı bu da benim suçum. 3 ay önce en yakın arkadaşımla -7 senelik- yediğimiz içtiğimiz de ayrı gitmiyordu eski sevgilimle barıştım diye kestik konuşmayı halbuki bu hayatta bana " iyi misin?" diye sorduğu için aşık olduğumu da biliyordu ona. dün de zaten iyi olup olmamamın pek de umrunda olmadığını fark ettim artık onunla da ayrıldık benim de elbet suçum vardır bunda sonuçta ben de sütten çıkmış ak kaşık değilim. 1.5 ay oluyor işe girdiğim bahçedeki köpeklere bazen yemek veremiyorum sıkıntı çıkaran tipler yüzünden ki benim bile yemek yememden rahatsız olacak kadar da baskı yapıyorlar onların alışık olmadığı bir tipim galiba ondan kaynaklı o zaman da çok kötü oluyorum ama ağlayamıyorum. kendimi ne zaman kaybettiğimi düşünsem yürüdüğüm yolun köşesinde bir park var çocuk parkı zaten çocukluğumu geçirdiğim yerlerden biri şimdi ne çocuk ne de yetişkin gidiyor ben haricinde orayı da yıkıyorlar geçen sene de çocukken ağaç ev yaptığım ağaçlarımı kesmişlerdi imara açıldığından arazi bunda da herhalde yapmışımdır bir şey ki cezasını çekiyorumdur. keşke biraz olsun yazarken ağlayabilseydim belki insan olduğumu hissederdim bence insanlar ağlayan birinden korkmamalı ağlamak acıyı dışarıya vurmak o zehri akıtmaktır ben mesela ağlayamıyorum ellerimi de nereye koyacağımı bilmediğimden olsa gerek sürekli sigara paketine uzatıyorum.

annesiyle alışveriş yapan, yemek hazırlayabilen, sohbet edebilen kızları görünce gözlerim ıslanır. çünkü bunlar bende yara. * bir de çocuklar. çocuklar zayıf halkam benim. ne olursa olsun onlarla ilgili ufacık olumsuz eylem beni gözyaşına boğabilir.

otogarda ailemle vedalaşırken. iki yıl oldu yok arkadaş her seferinde ağlıyorum bu sefer ağlamayacağım diyorum zaten geri geleceğim diyorum kendi içimde teselli ediyorum ama bu teselliler bugüne kadar en fazla bavulu verene kadar tutabildi beni. otobüste ağlamaya devam etmiyorum gerçi gişeleri geçince el mahkum susuyoruz ama duygusallık işte o terminalde hadi görüşürüzler başlayınca film kopuyor bende.

herkes aileyle ilgili seyleri yazmis ama ben kiz arkadaslariyla iyi gecinen kizlari gorunce uzuluyorum hep. uzuluyorum dedigimde kiskancliktan vs degil. kendime uzuluyorum iste. hele bir de coklu arkadas gruplarini gorunce.. etrafima bakiyorum bi tane bile sahici kiz arkadasim yok. iyi niyetli iyiligimi isteyen kiskanmayan haset bi tane bile kisi olmaz mi ya anasini satiyim. olmayinca olmuyo iste. yan dunya yann

#2324098 yalnız değilsin. yaz beni de +1
ben de mi bir sorun var diyorum böyle olunca. kendimdeki sahiplenmeyi, iyi niyeti göremiyorum karşıdaki insanda, konuşmak istemiyorum. ama bir yandan kendim için hafiften üzülüyorum. böyle bir arkadaş grubum yok diye. 1 arkadaşım var o da en yakın dediğim. o bile bilmez herşeyimi.

gece 3'te gelen hayal kırıklığı olduğumu fark etmem

"bunu yapmak zorundaydım, başka bir çözümüm yoktu." duygusu. bu yüzden uyutulan hayvanlara, nefsi müdafaa ile katil olanlara hep üzülürüm. bir de yeni doğan bebek ve kendi videolarımı izlemekte çok zorlanıyorum.

mazlumluğu yüzünden ağlayan çocuk görünce gözyaşlarım şıp şıp düşer.
birde çok hasta olduğumda çok kolay ağlarım.

fazla yemek yedikten sonra kolaya abanınca aniden oluşan yüksek hacimli asidik gaz kitlesi sonucu geğirmeyle birlikte gözlerin yaşarmasıdır.