yazarların hayattan aldıkları en büyük ders

köyden okumak için çıkıp da hem okuyup hem de çalışmam gereken yıllardan birinde bir olay yaşamıştım. yanılmıyorsam lise 2 öğrencisiydim, 15 - 16 yaşında filandım. ısparta'da okuyor, devlet yurdunda kalıyordum.

hafta içi okula gidiyor, akşamları ve hafta sonları bir turşucuda çalışıyordum. anne babam fakir insan oldukları ve benden başka 3 kardeşim daha olduğu için onlardan para isteyemiyor, bu doğrultuda kendi kendime yetmek için çalışıyordum.

bu düşünceyle 6 ay kadar turşucuda çalışmaya devam ettim. şimdinin parasıyla 5 - 6 bin lira para biriktirdim. o dönem yurtta beraber kaldığım bir arkadaşım vardı. engin. onunla yaklaşık iki yıldır aynı odada kalıyorduk. o da fakir bir aileye sahipti. ama onun başka kardeşi olmadığı için anne babası ona mütemadiyen para gönderiyordu.

senenin sonuna doğruydu. bir akşam engin gece yarısına doğru geldi yurda. ağlamaklıydı. soluk soluğa ve tedirgindi. ona ne olduğunu sordum. anlatmadı. susuyordu. bende üstelemeye devam ettim. sonunda konuşturdum onu. o saatte teyzesinin evinden geldiğini söyledi engin. annesinin ağırlaştığını, babasının para bulamadığı (o dönemde parasız muayene olmak güçtü) için annesini muayene ettiremediğini öğrendiğini söyledi. o an için içim nasıl sızladı anlatamam. empati yapıp kendimi arkadaşımın yerine koydum. çok kötü bir andı. ne kadar paraya ihtiyaç duyduklarını sordum engin'e. on bin kadar dedi.

o gece sigara üzerine sigara içerek epey düşündüm. eve, aileme destek olması için biriktirdiğim parayı verse miydim arkadaşıma? aileme bir parça da olsa destek olabilme şansım varken, bunu arkadaşıma vermek doğru mu olacaktı?

gecenin ilerleyen saatlerinde bir karar aldım. parayı arkadaşıma verecektim. kendi aileme yardım etmemek pahasına arkadaşımın annesinin tedavisi için kullanlmasını sağlayacaktım. ertesi sabah arkadaşımı uyandırdım ve durumu anlattım. önce bir almayacak gibi oldu parayı. ama ısrar edince aldı. içim inanılmaz derecede ferahlamıştı. kendimce mutlu olmuştum. engin o gün parayı aldı, gitti.

aradan bir kaç gün geçmişti. bir akşam engin'in babasının yurda geldiğini duydum. yanına gittim musa abinin. ona eşinin durumunu, sağlığının ne aşamada olduğunu birazda bunda kendi payım olduğunu bilerek sordum. o an hayatım boyunca başıma gelebilecek en kötü olayın merkezinde olduğumu anladım.

meğer engin okulda olmadığından dolayı okul yönetimi velisi olarak musa abiyi aramış o da oğlunu bulmak için gelmişti. iyi de engin neredeydi? bunu da ertesi gün öğrendik. engin, benim paramla, kız arkadaşını tatile götürmüştü. yani benim altı ay kadar çalışarak biriktirdiğim parayı arkadaşım kız arkadaşıyla eziyordu.

netice de engin bir kaç gün sonra çıktı geldi. ama elinde bir paket sigara parası kalmıştı sadece. ona neden böyle bir şey yaptığını sorduğumda bana şöyle dedi.
"kardeşim sen o parayı yiyemeyecektin, anlamıştım, bende biz bari yiyelim dedim. kusura bakma."
kusura bakmadım, ama hayattan aldığım bu büyük dersi de asla unutmadım. ve şu söze ölümüne tutundum;

"kimseye güvenme"...