yazarların psikolojik durumları

fifti fifti.

beş aydır maşallah diyeyim de öyle düzenli ilerliyorum ki. tüm hayatımı belirli insanlar dışında herkesten soyutlamanın faydasını görüyorum.

"düzelicez inşallah bee şu olaylar bi bitsin..."

saatten saate değişiyor ve bu yorucu olmaya başladı. dengesiz diyebiliriz kısaca.

yaşamaya yetecek kadar düzgün...

kendimi hiç kimseye, hiç bir yere ait hissedemediğim zamanlardayım yine. tutunamamışlığım kısır bi döngü gibi, bir iki gün iyi gitmeye başlayan her şey dönüp dolaşıp yine beni bu duruma getiriyor. yoruldum be sözlükkk..

finaller, anksiyete krizleri ve mide ağrısı.

ibre stabil şu an ama her an depresyona doğru kayabilir.

incinmiş...

uzun bir aradan sonra civciv yine geldiii, hayatım çok sürükleyici ama bilin bakalım nerede?yerlerde.

high yani yukarı.

yıkık

kankalarım artık şu "düzelicez inşallah be" mottosuna son verelim*

biz artık yapalım ve yaşayalım.

ben şunun farkındayım: "öyle hadi tamam yapıyorum ve yaşıyorum diyince engeller ortadan puff diye kaybolmuyor"

bunun farkında mıyım? evet farkındayım. sorunlar ayni, yerli yerinde ve belki de hiç olmadığı kadar bile şiddetlenebiliyor.

durun durun, size bir şey diyeceğim:

kendimize rağmen.

kendimizi de unutup sadece yapıp yaşayacağız .

yapma ve yaşama odaklı küçük ama somut ve belirli şeyleri ajandamıza alıp ilerleyeceğiz.

bu küçük şeyler başta:

uyku düzeni, spor, sağlıklı beslenme, alışveriş çılgınlığına bir son verme, sürekli bozuk ve dalgalı olan morale takılmayı artık bırakma, özgüvensizlik, anksiyete, can sıkıntısı, umursamazlık, boşvermişlik, başıboşluk gibi duygulara kapılmayı ve sürüklenmeyi artık bırakma, kendine maddi ve manevi bakarak hayatına belki duygusal olarak birini almak için harekete geçme gibi adımlar olabilir.

sosyal beceriyi geliştirmek de aynı şekilde hedefler arasında olabilir.

arkadaşlar bakın yemin ediyorum ki, gözümüzde abarttığımız her şey, bir yanılsama olan her türlü illüzyon bizim hayat kalitemizi öyle bir düşürüyor ki.

kendi başımızı yiyoruz.

vallahi ben çıkacağım, sizi de beklerim...

yaklaşık 8 aydır hissettiğim hislerin yüzde 70’ini öfke, yüzde 20’sini korku, yüzde 5’ini nostalji, yüzde 5’ini de üzüntü oluşturuyor. üzüntü dediğim de tabii ki kendime duyduğum üzüntü… kurban olan benim gerisine neden üzüleyim?

edit: son 2 senedir genelde kötü hissediyorum bu arada.

dünyadan geçtim, güzelleştim.

sırasıyla planladığım her seyi yapıyorum, düşe kalka ufak pürüzler filan ama bilin bakalım ne eksik :) hiç mutlu hissettirmiyor hemde hiçbir şey.. neden böyle olduysa dahası ne zaman ve nası geçecekse. aman bitse de gitsem ya valla.

hiç beklenmedik zamanda beklenmedik bir şekilde mutluyum. niye mutluyum ulan ben? *

"at gibi giden it gibi döner" diyorlar.

*