yazarların psikolojik durumları

eski eşinle platonik takılacak kadar iki salak psikolojik durumlarımızı yitirdik. bunca hadsizlik bunca kalp kırılmaları fakat ikimizde bir şey yapmıyoruz çünkü ikimizde kendimizi haklı görüyoruz. böyle de sürer bu.
haklı değilsin bu bir.
ikincisi de sen attıgın adımları sayarken ben o cesaretle tur döndürürdüm de haberin yok.
seviyorsan bi anlamı olmalı. otur izle şimdi.

karşıma sürekli benim gibi insanlar çıkıyor. onlara üzüldükçe kendimi görüyorum .gerçekten çok kötü. onların yerinde olsaydım beni tanımak istemezdim.

böyle ense kökümden tutup sertçe duvara atsam kendimi her şey çözülecek gibi ama duman eşliğinde düşününce de saçma geliyor.

gri bir arafta olur ya hani insan bazen tam da oradayım. aklımızı yoran, çürüten kendimiziz ama velakin bunu çözüp huzura ermek o kadar kolay olmuyor sözlük. umarım bu aralar yolunuz acıdan geçmez sayın yazarlar.

bilmem. bilmedigim durum.
birkac aydir kendi kafama gore biraktim ilaclarimi.
ruh halim bazen bozuyor bazen duzeliyor. kararsizim. bi kontrole gitsem iyi olacak.

karmaşık

gün içerisinde defalarca değişkenlik gösteriyor. bazen başımı alıp gitmek istiyorum kimsenin beni tanımadığı bir yere, bazen yalnız kalmaktan çekiniyorum. bazen kalabalığın içine karışıp dizlerime kara sular inene kadar gezmek istiyorum, bazen evde akşama kadar yatmak, uyumak.

mesela an geliyor on kişinin içine dalıp kuvvetli bir dayak yiyesim geliyor mesela. şöye evire çevire dövseler beni. ( tabii o arada bende boş durmasam). sessiz bir yere gidip avazım çıktığı kadar bağırsam, arabaya binip gazı sonuna kadar köklesem melesa. ya da bir fincan çay doldurup kitap mı okusam sessiz bir yerde? yada abidik gubidik bir dizi mi seyretsem? hayal mi kursam geleceğe dair? yoksa gerçekleştirilmemiş hayallerime mi ağlasam?

''ne olacak bu dünyanın hali?'' diye hayıflansam mı? yoksa '' amaaann! banane mi desem''. gülsem mi ağlasam mı? konuşsam mı, sussam mı? müzik mi dinlesem, yoksa inzivaya mı çekilsem? vs vs vs

bazen pembe mezarlık
bazen mezarlığın üstünde ki çiçeklerin üzerine işeyen köpek gibi .

mutlu huzurlu sükûnet dolu

uçurumdan saldım kendimi sonum allaha emanet artık

zamanında maddi durumu kötü olduğu için birkaç kez maddi yardımda bulunduğum ,destek olduğum bir arkadaşım beni sırtımdan vurdu.çok mutsuzum bu yüzden.insan kime güveneceğini şaşırıyor.

olsun ben yine de değişmeyeceğim.

psikolojikten öte fiziksel olarak canım yanıyor.

uçuşta.

diagne&balotelli karışımı.

ruhum ıslak.

bazı şeyleri dalgaya vurmasam ciddi ciddi çoktan delirmiştim. sen zaten delisin diyenler konumuz bu mu şimdi?

arada kendi yaptığım esprilerime gülüyorum. yüzümüzü güldüren olmayınca kendi kendimizi güldürüyoruz mecburuz çünkü.

bazen ağlama krizlerim,panik atağım tutuyor. 5 dakika sonra kendimi mutfakta kek,poğaça yaparken buluyorum. "neyse madem yaptın bir şeyler kalk ye" diyorum içimden. o esnada televizyonda bir olaya denk geliyorum. kadının biri salya sümük ağlıyor. ne için ağladığını bilmeden, onla beraber ben de oturup ağlamaya başlıyorum. arada da ağzıma yaptığım kekten,poğaçadan iki lokma atıyorum tabi. iki lokma dediğime de bakmayın. tabağın dibini sıyırıyorum.

kalkıp anası ağlamiş mutfağı, tezgahı topluyorum . asla kulaklıksız mutfağı toplamam. açıyorum 90'lar pop hiçbir şey olmamış gibi mutfağı topluyorum. terapi gibi geliyor o an. yorgunluktan canım çıkana kadar ovuyorum o tezgahı. mutfağın temizlenip, temizliğin bittiğini haber veren sarı beze selam çakıyorum. keyfi yerindeyse arada göz kırpıyor o da.

t: ağlamak ile gülmek arasında kafayı yemiş ama hayatına kaldığı yerden devam ediyor.

dünden daha kötü yarından daha iyi..

gittikçe yükselen haller içindeyim.

keşke keşke inşallah.