yazarların sabah öyküleri

yazarların gece aniden aklına düşen ve hemen karaladıkları kısa öykülerdir. örneğin:
parmaklar

adamın her iki elinde de altışar parmak vardı.
"ikişerden dört adet serçe parmağın var senin" dedim
"hayır" dedi, "o senin fazladan dediğin serçe parmaklar serçe parmak değil. sol elimdeki bülbül parmağı, sağdaki ise keklik parmağı" sağdaki oldukça büyüktü, evet.
"nasıl yani" diye sordum.
"bülbül parmağımı bir mandalla sıkıştırdığım zaman çok güzel şakıyor, özellikle sabah vakti. ama o elime gül alamıyorum ve ne zaman bir gül bitkisinin yanından geçsem beni oraya sürüklüyor"
"keklik parmağı?" dedim"
"düz ovada keklik avına çıktığım zaman, onu da mandalla sıkıştırıp çığırtkan olarak kullanıyorum"
"peki" dedim

ılık bir bahar sabahın erken saatlerinde sahil yolunda bir genç belirdi. uzun boyu, ince bedeni, sade kıyafetleri ve yüzünü kaplayan saçlarıyla dikkat çekiyordu. beyaz, bol bir tişört giymişti altında da hafiften bol siyah bir pantolon vardı. rahat spor ayakkabılar giymişti. kulak üstü kulaklığıyla yolda neşeli bir şarkı mırıldanarak yürüyordu. temiz giyimine rağmen adımları rahat ve gevşek atıyordu. yürürken kaldırımın kenarına oturmuş siyah köpeğin başını sevdi, köpeği de taktı peşine. köpek dili dışarıda dalgın dalgın bu gence eşlik etmeye başladı. ara sıra eliyle ritim tutuyor, kaldırım bitince zıplayarak diğerine geçiyor, sevimli köpeği de peşinden sürüklüyordu. yürürken kollarını rüzgar savuruyor diyebileceğim kadar serbestçe yürüyordu. sahil yolundan çıktı ve deniz kıyısına olan merdivenleri inmeye başladı. kumlar ılık ve yoğundu, ayakkabılarını çıkarmaya gerek duymadan yürümeye başladı. pişman olmuş olsa gerek çünkü yürürken bir düşüyor bir kalkıyor sürekli afallıyordu. bazen ard arda düşünce ayakkabılarına bakıp bir kaç saniye orada öylece duruyordu. denize yakın bir yerde kendini aniden yere attı. sırt üstü uzandı. köpek de yanına oturdu. bir süre beraber bulutları izlediler. daha sonra çocuk köpeğe bir bulutu gösterip kendisine benzediğini söyledi...

-saidara

karanlık odanın içine girdi ve kapıyı kitledi.
boş odanın ortasına ilerledi. her tarafı ağrıdığı için yavaşça yere oturdu. bacaklarını uzattı ve ellerini yere koydu. daha sonra hızlıca yere uzandı. hızıyla başını yere vurması bir oldu ancak pek umursamadı. ateş gibi yanan bedeni acıyı uyuşturmuştu. fakat sadece fiziksel acı ortadan kalkmıştı...kalbi hala hızla çarpıyor, sıkıştığı göğüs kafesini kırıp çıkmak istermiş gibi atıyordu. nefesi de kalbi gibi hızlıydı, her verişinde sanki ruhunu kusuyormuş gibi hissediyordu. başını yere hafifçe vurmaya başladı. hafifçe, hafifçe... aptal davranışlarından utanmış ve kendisine kızmıştı. birden nefesi daha da hızlanmaya başladı. artık yüzünden sıcak yaşlar süzülüyordu...
titreyen bedeninin içinde sıkışmış hissediyordu...