yazarların yaptığı en büyük salaklık

bir ara mutfaktaki masanın konumu çok gıcık bir yerdeydi ve sürekli mutfağa girip çıkarken serçe parmağımı masanın ayağına vurup duruyordum. o kadar sık oluyordu ki artık her çarptığımda "hay ananı avradını...!" diye küfür ediyordum.

sonra bir gün yine çarptım. ama bu sefer artık masaya sinirlendim ve masanın ayağına küfür edip bağırarak tekme attım. ama tekme attıktan sonra canım daha da acıdı ve acıdan dengemi kaybedip yere düştüm.

atm’den para çekerken kartımı makina daha vermeden orada bırakıp gitmektir sanırım. yani birkaç kere tekrarlanan bir şey bu, insan akıllanır biraz olsun. nakit pek kullanmıyorum ama para çekmiş olmanın verdiği heyecandan mıdır nedir çekip gidiyorum hemen, gözüm kararıyor resmen. her seferinde yeni kart talebinde bulunuyorum, pırıl pırıl parlayan yepisyeni bir kartım oluyor ve yeniden kayboluyor. önüne geçemediğim salaklığım yüzünden böyle çıkılmaz bir döngü içerisindeyim.

geçen arkadaşla yemek yemek üzere bir mekana gittik. arkadaşım içeri girip selamünaleyküm dedi. benimde boşluğuma geldi aleykümselam deyip selamını aldım.

çok, ama bir tanesi zirvededir. gerçi buna salaklık denemez dalgınlık daha uygun.
16 yıl önce 14 yaşında bir ergenken işten yorgun argın çıkmış ağzım açık otobüste uyuya kalmış eve gelirken, ineceğim durağa gelince noluyor lan hah diyerek uyku mahmurlugu ile inmis ve tam önümdeki camdan durağa suratimla girmiştim. durağa öyle yürüyorum ki sanki orada durak yok gibi bir özgüvenle.
kafa değil arkadaşlar suratla girdim durak az kaldi camları iniyordu öyle sağlam vurdum ki resmen beynimde yeni rota oluşturuluyor alarmı çalmıştı, kızılay ankara'nın en kalabalık yeri iğne atsan düşmez durakta herkes dönüp bakıyor kendi kendine söyleniyor bazıları korku dolu gözlerle beni süzüyor, benim burun kanamis uyku sersemliginden hala noluyor ya kafası içinde yürüyüp gitmiştim.

en buyuk rezilliklerdir de bazen. asla bi tane degil ama bi tane yazayim. lise yillarinda konustugum flortume havali gorunmek icin yeni basladigim ve hakkinda hicbisi bilmedigim futbol kursuna basladigimi futbol oynadigimi falan soylemistim. mevkimi sorunca da soruyu anlamayip gidip oturdugum yeri soylemistim. sonradan nasil konusmaya devam ettik hic hatirlamiyorum. bu malliga engeli basmamisti en azindan*

bir meslek edinememek.

az zorlasam uyuyabileceğim halde uyumamak. ulan fırsat işte dinlensene!
yok abi ben olmam ya.
valla bak.

ne salaklık yaptım acaba diye 20 dakikadır düşünmek.

yanılmayacağımı bildiğim halde belki yanılırım diye devam ettim ama ne çare yolun sonu baştan gözüküyordu belki gözüm de aklımın ferinde sorun vardır dedim ama yanılmamışım ne gözüm ne aklım maalesef beni yanıltmadı ki keşke de ben yanılmış olsaydım

otobüste başkasının yerine kart bastım. akabinde kadın da bana ücreti vermek istedi. hayır mayır derken kadın 'bozukluk vereceğim kusura bakmayın." dedi. ben de siz kusura bakmayın dedim. hayır neden yani neyin kusuru?

sigara içerken çaya şeker atmak için şeker alıp, şeker yerine sigarayı çaya atmak.

(bkz: zeytinyağlı dolmaya zeytinyağı koymayı unutmak)
ben bu salaklığı dün akşam yaptım. hala gülüyorum, hala inanamıyorum.

bir elimde kahve diğer elimde telefonla takılıp birinden telefon bekliyordum. arayınca heyecan yaptım elimdeki kahveyi telefon dahil olmakla birlikte her yere döktüm. son durum bu. bişi diyim mi ben aşıkken ben değilim. şu anlık en büyük salaklığım bu.

çok var hangi birini anlatsam. nenem sağ iken ben dışarı çıkarken bana 'halka' al demişti,pek kendini ifade edemez birçok şey için aynı kelimeyi kullanırdı. ben de gittim simit aldım oysa bu perdelere takılan şeylerden istemiş.

amerika'dan dönmek.

bu çok komik ya. eski ev sahibime dört aylık kirayı vermesi icin arkadaşıma para verdim. parayı vermemiş yemiş. bana da söylemedi teres. adam da haklı olarak icraya koymuş. tebligat elime ulaşınca icra dairesine gittim. o zamanlar kanuni süresi içinde mal beyanında bulunma zorunluluğu vardı. elimde kalem yok, dilekçe yazacak kağıt yok. memurdan istedim. sağolsun verdi. dilekçeyi yazdım kadına uzattım. kalemi de alayım beyefendi dedi. kendimden emin bit şekilde verdim ya hanımefendi dedim. abi kalem kulağının arkasında demez mi?
yerin dibine girdim. ama o kendinden emin hallerimi görmeniz lazımdı. salakligima diyip götün götün çıktım daireden.

birine güvenmek olabilir. bu biri her zaman değişiyor...

fırsatım varken taşınmamak. şimdi istesem de yapamıyorum.

geçtiğimiz yıl kasım ayında eskişehir'den dönmek. kendi adıma yaptığım en büyük bu. ben daha büyüğünü yapana dek, kendi adıma yaptığım en büyük salaklık.

güvenmek..