yeni biriyle tanışmak

çok yorgunum. bana diyor ki en sevdiğin çiçek ne, canım acıyor. bir daha birine yeniden çiçek alerjimi anlatmak istemiyorum. en sevdiğin renk ne diyor, bu hayatın hiçbir rengini sevmiyorum demek bile zor. sen benim bir mesajımdan anlardın neye üzüldüğümü, başkasına kötüyüm desem sağır taklidi yapıyor. beni neden bıraktın en iyi arkadaşım?

güzel hisler ve duygular içerisinde olmaktır. iyiki varsınız yeni kişiler.

yanlışlıkla başa döndüm ya.
arkadaşlar yanlışlıkla başa dönünce bıraktığımız yerden devam edebiliyor muyduk?

ulan o kadar da yol gitmisdik.

saçma bi şekilde dramatize edilen olay
çok zormuş da bu yaştan sonra kaldıramazmış da
şu ergen tavırlardan kurtulun iki gözüm

benim çoğu zaman yaptığımdır, sonrasında ise sadece hal hatır sorduğum tanıdıklara dönüşüyorlar.

bazen hoşlandığım(özel birisiyle) birisiyle tanışıp arkadaş olmaya çalışırım ama onunla da bir tık ilerisine gidemeyip(onu bir şekilde elde edemeyip) o da hal hatır sorduğum bir tanıdığa dönüşür.

zaten benim hayatım sosyalleşme açısından 2019'da güzeldi, çok çabaladım ki hala çabalıyorum ama 2019'umu yeniden yaşayamıyorum (6. ve 7. sınıf velediydim o zamanlar)

yeni bir olasılık olarak düşünebiliriz aslında, iyi mi kötü mü ? tabi illa her tanışılan kişiyi çevremiz dediğimizi alana dahil etmeyeceğiz , dedim ya olasılık.. bu da sanki kediler gibi tüylerin diken diken ama yaklaşma isteği gibim.. önemli olan aslında, her merhabamızın keşke'ye dönüşmemesi.

neyse kahve içelim mi ?

(muhtemelen önceden da yazılmıştır da) tanışmak zaten ancak yeni biri ile mümkün olabilir. ve evet kimi zamanlar geçici de olsa, insana bu durum biraz külfet gibi gelebilir..

kiminin kabusu kiminin de eğlencesi. benim için eğlence. bir tür değişiklik. bir tür fırsat. tabii ki insanına göre. karşındaki kişiyle sohbet sararsa keyif alırsın. sohbet sarmıyorsa da kibar bir şekilde müsaade ister yoluna bakarsın. bazen de o müsaade ister yoluna bakar. ortada bir suçlu aramaya gerek yok. bazen kafalar uyar bazen uymaz, kimsenin suçu değildir bu.

tabii ki bunu salt kadın-erkek ilişkisi şeklinde düşünmemek lazım. şu da var ki pratik isteyen de bir tarafı var. pratiği olmayan kişilerin ilk başlarda tökezlemesi, zorlanması normaldir. zamanla geçer.

adil kullanım kotası gereği bir süreliğine durdurduğum detay.

kaydedemiyorum yeni isim, memleket.
benden bu kadar.

(bkz: bundan sonra olsa olsa seninle merhaba merhaba) *

yeni biriyle tanışmak...
bazılarının sadece bir "merhaba"sı var, bazılarıysa seni içten içe susturur. elini uzatır, sen kalbini verirsin fark etmeden. en başta komiktir her şey; bir emojiyle başlayan sohbet, saatlerce çevrim içi olup birbirinize yazmamanın utangaç hâli. telefon ekranına bakıp bakıp gülümsemeler, “ben normalde böyle biri değilim” savunmaları, aynı anda “ne zamandır yalnızsın?” sorusunu sorma telaşı…
birbirinizin şakasına gülerken, farkında olmadan geçmişinizin hüznüne dokunursunuz. o kahkahaların arasında bir yerlerde, gözlerinin altındaki yorgunlukları fark eder insan.

çünkü tanışmak bazen sadece başlamak değildir; bazen bir veda kadar ağırdır.
yeni biriyle tanışırken, eski birinin hatırasına çarparsın içten içe. "sen bana birini hatırlatıyorsun" cümlesi, bazen "onu unutturur musun?" demektir aslında. ve sen yine umutla sorarsın kendine: “belki bu kez olur mu?”
ama bu da hayatın cilvesi işte; her yeni tanışma, eski acıların arasına sıkışmış koca bir gülüştür.
ve gülüşün ardında her zaman biraz korku gizlidir.

tanıştığınız an, kaderin zar attığı andır.
belki sadece birkaç gülümseme paylaşacak, belki birlikte bir hayat kuracaksınız.
belki birbirinizin favori şarkısını öğrenip sonra o şarkıyı yıllarca dinleyemeyecek hâle geleceksiniz.

ama yine de güzeldir…
çünkü birine adını sormak, “yeniden başlayabilir miyim?” demenin en nazik hâlidir.