yeni biriyle tanışmak

internetten tanışmaya ben de üşeniyorum çünkü doğal değil bence o yüzden yorucu.
mesela bir etkinliğe gidince olayın akışıyla zaten tanışıyorsun muhabbet açılıyor. konu açma/bulma ihtiyacına, gereksiz iltifatlara, acaba tutar mı diye ortak ilgi alanı sallama girişimlerinde bulunmuyorsun.
ortak bir etkinlikte yan yana olanı hiç de yorucu değildir, kendiliğinden gelişir. enerji verir.

sınırı koyabilirsen güzel eylem. yoksa istemiyorum.

farklı insanlara ihtiyacım var ama yorgunum.

hayatımızın bazı dönemlerinde zevkli, bazı dönemlerinde ise tam bir işkence olan eylem.

çevremde kaliteli insanlar var ve çevreme yeni birilerini dahil etmek istemiyorum, yorucu ve üşendirici geldiği için. yeri geliyor çevremdekilerden de sıkılıyorum. yeni insanlarla tanışıyorum, kaynaşıyorum sonra onlardan da sıkılıyorum. böyle bir döngü içinde yaşıyorum işte.

6 ay önce bir kpop sitesi üzerinden yanlışlıkla yaptığım eylem. şu anda sevgili olmamız dışında bir gariplik yok.

tanışmak zaten yeni biriyle yapılır. (bkz: anlatım bozukluğu)

yıllarca bir iş yaparsın. çalıştığın yerde herkes seni tanır. sen herkesi tanırsın. senin yaptığın işten beklentileri bilirsin. senin neleri yapabileceğini bilirler. o işi bırakır, yeni bir işe başlarsın. sıfırdan herkese kendini tanıtmak ve herkesi tanımak durumunda kalırsın. ortalama 2 sene. yeni birini tanımak da böyledir işte. neyi sever, neyi sevmez? nelerden hoşlanır, nelerden hoşlanmaz? neler mutlu eder, neler üzer? ortak özellikler bls bla... en kötü 2 sene... düşüncesi bile yorucu.

yazıldımı bilmiyorum ama burda bir anlatım bozukluğu var, tanışılan herkes yeni olmak zorunda değil mi zaten.

nadir de olsa kendimi boşlukta hissettiren, depresif bir hâle bürünmeme sebep olan eylem. hâliyle yorucu bulduğum bir eylem.

kendimi tanıtmaktan ziyade karşımdakini tanımaya odaklandığım için çok değerli bulduğum ve düzenli olarak güvenli alanımın dışına çıkmak için yaptığım aktivite. yeni fikirler, hayatlar ve tecrübelerin bizi körelmekten koruduğuna inanıyorum.

şu dönemde pek yapmadığım bir eylem gerek virüs yüzünden gerek tahammülsüzlüğümden ve asabiliğimden dolayı. insan bi zaman sonra hiçbir şeye tahammül edemiyor yalnız kalmak sessiz sakin bir ortamda olmak istiyor sadece, aynı o şekil şu an benim için.

bazen heyecan verici bazen üşenmek
kendini anlatmaya yorulmak, birini anlamaya çalışmak merakla konuşup
sonun da ya mutluluk yada hüsran....

yazarların enerjisinin ne kadar düşük olduğunu gösteren başlık.belki o tanıştığımız insandan kazanabileceğiniz çok büyük tecrübeler vardır.(bkz: sosyalfobi)

hevesimin olmadığı durum.

zamaninda çok insan tanıdım, hayatıma aldım ve her birine şans verdim. kimi bir şekilde kalıcı oldu hayatımda. kimi de geldiği gibi çıktı gitti hayatımdan. her birinden ayrı ayrı bir sey öğrendim. çoğunu da tanıdığım için pişman oldum.

günümüzde ise biriyle tanışıyorsun, konuşuyorsun ve zamanını ayırıyorsun. yeri geliyor kendinden ödün veriyorsun. konuşurken de bile isteye konuşuyorsun. sonra gelin görün ki bir olay oluyor ve bana müsaade deyip çıkıyor hayatınızdan.

sonra bir diğeri geliyor bir öncekinin fragmanı gibi... hep ayni konular,ayni muhabbetler. o da" bana da müsaade diyor " ve onu da ineceği durakta bırakıyorsunuz. bir diğeri bir diğeri derken heves bırakmıyorlar insanda.

belki de dünyanın en güzel şeyi olan "yeni insan, yeni hayat, yeni dostluklar veya yeni aşk " oluyor mu size dünyanın en kötü hissi, en yorucu şeyi.

ne heves kalıyor sonra insanda,ne de yeni insan tanıma isteği.

hiç bulasılmaması gereken bir konudur. her seferinden taniştigim kisinin adini unutuyorum.

yorucu ve gereksiz bir eylem.

iş ortamında iş gereği arkadaş olman gerek tanışırsın ama sevgili olmak için tanışma deniyorsa o farklı. insan bıkıyor kısır döngüden. karşıyı tanı, kendini tanıt. ilk başlarda her şey güzel , 6 ay sonra beğendiği özellik göze batar ayrıl, barış vs göz korkutuyor. yeni biriyle tanışma hevesi kalmıyor hele de pandemi varken.

keşke yeni biri bim ’de satılsa da alsam denilecek kadar zor bir eylem.

hem çok sevdiğim hem de tiksindiğim fiildir kendisi. yeni biriyle tanışmak yeni bir kitaba başlamak gibi, yepyeni bir macera gibi, sonunu bilmeden girdiğin bir olay. ama aynı zamanda zor, yorucu, bazen bıktırıcı. tanışacaksın, kendini anlatacak ve onu dinleyeceksin, gözlemleyeceksin... belki gördüklerin hoşuna gitmeyecek ve usulca kaçacaksın. zor işte ya, yıllar geçtikçe daha da zorlaşıyor gibi sanki. ya da ben içten içe aksi bir ihtiyarım.

belli bir yastan sonra asiri zor gelen bi eylem ama kafa dengi biriyle tanisildi mi da tadindan yenmeyecek eylemdir.