yoksul düğünü

türkiye standartlarında pek düğün gibi olmayan düğündür. kuvvetle muhtemeldir ki sokakta yapılacaktır. yer yer kopmuş süslemeler, bayati makam çalan bir orkestra, tazeliğini yitirmiş çerezler ve ekşimeye durmuş pasta ile bitse de gitsek minvalindeki çift, konunun baş kahramanları olarak boy gösterir.

garibanın yüzü gülür mü

düğün yapılması şart bir şey değildir, yoksullar da düğün yapmasa daha hayırlıdır. özünde gösteriş, zenginlik, mücevherler olan bir kavram ile yoksul kavramı yan yana zaten bir çelişki uyandırıyor. nikahı kıyıp geçiniz efenim, en güzelidir.

mönüde sulu ve pilav vardır./ kuru fasülye.

edit/ bir düğünde o da yoktu, düğünde salçalı makarna yemişliğim var.*

eskinin yoksul düğünü şimdi herkesin tercih ettiği düğün olmuştur. çünkü neden? "ameriga bizim düğünleri gıskanıyo yeğenim, ekonomi çoh eyi".

gelinin saçını ailede eli maşa tutan amcasının kızı yapar. ya da mahallede kaşlarını aldırmaya gittiği düşük yıldızlı kuafördeki ablası yapar. kuaförden çıkmadan gelinin topuzu düşer. damat ise dayı oğullarının 10 beden büyük takım elbisesini ödünç alır. ailedeki enişteden yine ödünç alınan araba süslenir. o enişte pelerinsiz kahramandır. o eniştenin karısı düğünde en gösterişli giyinen kişidir. kısacası kahramanımızın hediyesi de o yengedir öhö öhö.

kına da sadece paketlenmiş bayat ve ucuz leblebi dağıtılır öyle ki leblebiyi ısıran oğlan tarafından teyzenin takma dişi elinde kalır ya da dişi kırılır. bazen o pakette 1 tane antep fıstığı çıkar. o onlar için şanstır. bu onların dilinde "aldım,kabul ettim, 777'dir".
bayat kuru pastaya hiç değinmiyorum. onunla şeytan taşlasan şeytan tövbe etmeye başlar.

3. kuzeninden kalma pembiş veya beyaz gelinliği giyen, sevimli görünmese de tüm sülalenin ölüp bittiği bir kız çocuğu vardır. düğünün maskotudur o kız çocuğu. sürekli zırlayan, balon ve ışıklı oyuncak isteyen, yaramaz akraba çocuğu (genelde erkek) vardır ki düşman başına. kafa ütüleyen patlak hoparlörden çalan oyun havası vardır. genelde bu insanlar sokakta yapar düğününü, kınasını. samimi bir ortamdır.

mahallenin abaza gençleri demirlere tırmanıp uzaktan avını izlemeye başlar. yaş aralığı farketmeksizin kızlarının hepsi kanser yapan makyaj ürünleri ile abartılı makyaj yapar, hiçbirinin kıyafeti kendisine ait değildir. ya arkadaşından ya kuzeninden ya da 5. kuşak akraba kızından kalır o kıyafetler ama asla satın alınmaz. kola/ sarı kula bu insanların ince noktasıdır. plastik masalara 3'er 5'er fazladan alınır o kolalar. en iyi oynayan hakeder o kolaları.

mutlaka uykusu gelen, başı şişen günlük kıyafetiyle gelmiş bir nene (aile büyüğü) vardır. herkes birbirini düğün öncesine kadar arayıp sormazken, ne hikmetse "seni çok özledimler, düğünden sonra mutlaka görüşelimler" havada uçuşur. ben böyle samimiyetsiz yalan görmedim duymadım ve aralarından birinin ağzı mutlaka soğan kokar. yüzü asık olan, olay çıkartan, kan emici, kucağından çocuğunu indirmeyen bi yenge mutlaka vardır. ya da yeni evlenmiş ve hemen hamile kalmış başka bir yenge. yengelerin çoğunluğu kocasıyla dans etmek için yerinden kalkar onun dışında düğün bitene kadar sandalyeden kalkmaz, bi bakmışsın poposunun izi çıkmış plastik sandalyeye.

ne oynadığı belli olmayan sülalenin emekli amcası pistte oynamaya başlarken, sararmış beyaz gömleğinin altında bıngıl bıngıl eden göbeği ve terli vücuduyla 40-45 yaş arası amca ve abiler karşılar sizi. bastonlu dedeler eve gidip tüplü televizyonu son ses açmanın hayalini kurarken 5. rüyasında tanıdık birinin elini öpmesiyle aramıza döner.

düğün bitse de yatıya kalan akraba büyükleri düğün evinin yeni mültecileridir. bir sonraki düğünde görüşmek üzere...

sen bunları nerden biliyorsun demeyin, yoksul bir arkadaşımın düğün videosunu izledim.

edit; sansür.

sokakta olur ve tüm gece tüm ilçe inler düğün sesiyle. uzunköprü'de her yaz yüzlerce düğün yapılıyor ve insanı kanser edecek derecede gece 12'ye kadar çalıyorlar müziği.